Εκτός αν τίθεται θέμα χρησικτησίας, όπως ευθέως έθεσε σε ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ και διάφορα στελέχη του στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, με το επιχείρημα πως τα συγκεκριμένα κτίρια τελούν υπό κατάληψη πολλά χρόνια. Δηλαδή επειδή το κράτος δεν αντιδρούσε μέχρι τώρα, δεν έπρεπε να αντιδράσει ποτέ! Για την ιστορία και η βίλα “Αμαλία” και η κατοικία της Μαρίας Κάλλας, είναι κηρυγμένα ως ιστορικά διατηρητέα κτίρια.
Αλλά ακόμη και αν δεχτούμε πως το κράτος έπρεπε να κάνει στις συγκεκριμένες περιπτώσεις τα στραβά μάτια, με ποια κριτήρια θα πρέπει να γίνεται αυτό; Ποιος είναι αυτός που θα κρίνει, ποια από τα υπό κατάληψη δημόσια ακίνητα είναι εστίες ανομίας ή εστίες συνάθροισης και συλλογικότητας, όπως υποστηρίζουν για τη βίλα Αμαλία κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Ποιοι λοιπόν και με ποιες προϋποθέσεις δικαιούνται να καταπατούν και να κατέχουν αυθαίρετα και χωρίς προϋποθέσεις δημόσια περιουσία;
Πόσα από τα 28.264 ακίνητα του δημοσίου, που σύμφωνα με πρόσφατη καταγραφή του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) βρίσκονται “υπό κατοχή” τρίτων, καλώς έχουν; Πόσα από τα 3.152 δημόσια ακίνητα, που σύμφωνα με την ίδια καταγραφή μπορούν εύκολα να αξιοποιηθούν και να αποφέρουν σχεδόν 10 δισεκατομμύρια στα δημόσια ταμεία, δικαιούται να διεκδικήσει πίσω το κράτος;
Αλλά ας πούμε πως τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει και, ο πραγματικός λόγος είναι αυτός που ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Πως δηλαδή η έφοδος της αστυνομίας έγινε για αντιπερισπασμό, προκειμένου να αποπροσανατολίσει την κοινωνία από τα μεγάλα προβλήματα. Αν είναι έτσι όμως, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ σήκωσε το θέμα τόσο ψηλά και το έκανε σημαία; Είναι τόσο αφελείς εκεί στην Κουμουνδούρου και έπεσαν στην παγίδα της κυβέρνησης; Μάλλον όχι!
Αλλά και για αντιπερισπασμό να το έκανε το κράτος, η μαζική επίθεση ανακατάληψης της βίλας “Αμαλία” από τις ομάδες των κουκουλοφόρων με τα ρόπαλα, ήταν επίσης στο πλαίσιο του αντιπερισπασμού; Εν κατακλείδι, δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν χώροι, αποθήκες πολεμοφοδίων και το κράτος να σφυρίζει αδιάφορα όπως έκανε μέχρι χθες (για αδιευκρίνιστους λόγους).
Κάποια στιγμή οφείλουμε να συμφωνήσουμε ως κοινωνία και ως πολιτικά κόμματα, τι είναι επιτρεπτό και τι όχι. Τι προάγει και τι εναντιώνεται στο δημόσιο συμφέρον. Δεν μπορεί θέματα όπως η εκκένωση των συγκεκριμένων κτιρίων, να είναι το ζήτημα που μονοπωλεί το δημόσιο διάλογο και πυροδοτεί συγκρούσεις αντιπαραθέσεις και ένταση. Είναι μεγάλη πολυτέλεια για τη χώρα!
