Πρέπει να πάρουμε τη χώρα μας πίσω.

Πραγματικοί ιδιοκτήτες της χώρας αυτή τη στιγμή είναι οι δανειστές, με τις υπογραφές του ελληνικού πολιτικού συστήματος και χωρίς καμία απόφαση του λαού. Ας μην κρυβόμαστε. Η χώρα χρεοκόπησε. Η Εθνική Κυριαρχία έχει παραχωρηθεί στους δανειστές. Έχουμε τεθεί κάτω από διεθνή οικονομικό έλεγχο και διοικούμαστε από τους δανειστές μέσω των...

Ελλήνων τοποτηρητών τους. Δηλαδή μέσω των Ελλήνων


πολιτικών κοτζαμπάσηδων, τόσο της συμπολίτευσης όσο και της αντιπολίτευσης και δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες περί αυτού. Και η αντιπολίτευση τουλάχιστον ανέχεται αυτή την κατάσταση προς χάρη της επιβίωσης του ισχύοντος πολιτικού συστήματος και επομένως και της ίδιας. Οτιδήποτε θελήσουν οι δανειστές επιβάλλεται χωρίς καμία αντίρρηση, οι δε Έλληνες  πολιτικοί έχουν μετατραπεί σε απλούς φοροσυλλέκτες.

Ολόκληρη η εντεινόμενη τεχνητή κρίση που ξεκίνησε από τις αρχές του 2010 και με διαδοχικά σοκ που αδρανοποιούν την ελληνική κοινωνία, αποδεικνύεται τώρα πλέον, ότι έχει ως μοναδικό στόχο τα ακίνητά μας. Τα ακίνητά μας θα τα χάσουμε. Τώρα αρχίζουμε σιγά σιγά να μπαίνουμε στην πύλη της Κολάσεως. Ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα αν δεν το αντιληφθούμε έγκαιρα.

Ολόκληρη η χώρα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο στρατόπεδο καταπίεσης. Σε λίγο θα φτιάξουν και πραγματικά στρατόπεδα κράτησης όσων δεν έχουν να πληρώσουν. Οι κοινωνικές ομάδες σπρώχνονται επιλεκτικά και μία μία κάθε φορά, σε έναν εξοντωτικό αγώνα αλληλοεξουδετέρωσης και απεχθούς κοινωνικού αυτοματισμού. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ έχουν μετατραπεί σε ένα τεράστιο πλυντήριο συνειδήσεων. Οι πολίτες μειώνονται κοινωνικά και παραμερίζονται. Η κοινωνική αδικία θεριεύει και πολλοί σπρώχνονται στην απόγνωση. Φωτεινά επιστημονικά πνεύματα παραγκωνίζονται και οι προτάσεις τους δεν εισακούονται. Περνούν πλουσιοπάροχα μόνο οι υποτακτικοί πνευματικοί «ταγοί». Η ανασφάλεια βασιλεύει. Οι εργαζόμενοι εξαθλιώνονται. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικροεπιχειρηματίες στοχοποιούνται ως οι υπεύθυνοι της κρίσης, για να προκληθεί κοινωνικό κανιβαλισμός. Επιστήμονες σπρώχνονται στο περιθώριο και στη φτώχεια ή όσοι μπορούν φεύγουν στο εξωτερικό. Εκπληκτικά ταλέντα παραγκωνίζονται. Απολυμένοι από τις δουλειές τους εγκαταλείπονται. Μικρομεσαίοι επιχειρηματίες πτωχεύουν και παρασύρουν στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους. Δημόσιοι υπάλληλοι θα περάσουν από τις κομματικές κρησάρες. Άνθρωποι μπαίνουν στις ουρές για σισίτια. Γενικά και με διαδοχικά σοκ καλλιεργείται η αίσθηση της κοινωνικής κατωτερότητας και της κοινωνικής ανημποριάς. Καλλιεργείται η κοινωνία που πεθαίνει καθισμένη στον καναπέ. Είναι λοιπόν ή όχι αυτό ένα τεράστιο στρατόπεδο καταπίεσης και εξαναγκασμού;

Μας αφήνουν μόνο δύο ελευθερίες που μας δίνουν την ψευδαίσθηση της "δημοκρατίας". Την ελευθερία να επιλέγουμε κανάλια στην τηλεόραση και την ελευθερία να επιλέγουμε έναν από τους προτεινόμενους από το σύστημα διοικητές του στρατοπέδου. Φυσικά ελευθερία να αποφασίσουμε κάτι με λαϊκή πρωτοβουλία ούτε λόγος. Τη δυνατότητα να αποφασίσουμε με κάποιο δημοψήφισμα για τις συνθήκες του στρατοπέδου δεν το συζητάμε. Οι ίδιοι οι πνευματικοί "ταγοί" του στρατοπέδου εξαπολύουν μέσα από τα ΜΜΕ του καθεστώτος την κατηγορία ότι ο λαός είναι ανίκανος να αποφασίσει ποιο είναι το καλό του.

Μόνη λύση είναι η ανάπτυξη ενός πολιτικού κινήματος απαλλαγής που θα καλέσει την κοινωνία και με τη βοήθειά της θα εγκαθιδρύσει πραγματική δημοκρατία, θα την απαλλάξει από τους ντόπιους και εξωτερικούς δυνάστες της, παίρνοντας τη χώρα πίσω. Αργά ή γρήγορα αυτό αναγκαστικά θα γίνει. Μακάρι να γίνει πριν τα χάσουμε όλα. Όταν αρχίσουν να μας πετούν έξω από τα σπίτια μας θα είναι ήδη πολύ αργά.

 

ΠΗΓΗ