Του Γιώργου Καισάριου
Όπως θα διαβάσατε χτες, τα συνολικά ληξιπρόθεσμα χρέη των φορολογούμενων άγγιξαν τα 58 δισ. ευρώ στο τέλος Απριλίου, παρουσιάζοντας αύξηση περίπου 1 δισ. ευρώ μόνο τον Απρίλιο. Το συνολικό ληξιπρόθεσμο χρέος από τον Ιανουάριο έχουν ανέλθει στα 3,095 δισ. ευρώ από 2,178 δισ. ευρώ που ήταν τον Μάρτιο, σημειώνοντας αύξηση της τάξης των 917 εκατ. ευρώ.
Όπως θα διαβάσατε χτες, τα συνολικά ληξιπρόθεσμα χρέη των φορολογούμενων άγγιξαν τα 58 δισ. ευρώ στο τέλος Απριλίου, παρουσιάζοντας αύξηση περίπου 1 δισ. ευρώ μόνο τον Απρίλιο. Το συνολικό ληξιπρόθεσμο χρέος από τον Ιανουάριο έχουν ανέλθει στα 3,095 δισ. ευρώ από 2,178 δισ. ευρώ που ήταν τον Μάρτιο, σημειώνοντας αύξηση της τάξης των 917 εκατ. ευρώ.
Βέβαια τα περισσότερα από αυτά τα ληξιπρόθεσμα “βεβαιωμένα” χρέη προς το δημόσιο είναι μαϊμού, διότι ο κάθε ένας σε αυτή τη χώρα “βεβαιώνει” ό,τι του κατεβεί στο κεφάλι, όπως για παράδειγμα τα 5 δισ. ευρώ σε “βεβαιωμένα” χρέη της Ακρόπολις Χρηματιστηριακή.
Για να γίνει κατανοητό αυτό το νούμερο, αν
διαιρέσουμε τα 3,1 δισ. ευρώ με τον πληθυσμό της χώρας, θα διαπιστώσουμε
ότι κατά μέσο όρο, ο κάθε φορολογούμενος σε αυτή τη χώρα (από μικρά
παιδιά έως ανέργους) χρωστούν σε ληξιπρόθεσμα χρέη περίπου 310 ευρώ κατά
κεφαλήν… από την αρχή της χρονιάς.
Αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν μόνο 3 εκατ. εργαζόμενοι, τότε τα
ληξιπρόθεσμα χρέη φτάνουν τα 1.000 ευρώ ανά εργαζόμενο. Αν υποθέσουμε
ότι οι μισοί δεν χρωστούν τίποτα, τότε οι μισοί περίπου
εργαζόμενοι αυτής της χώρας χρωστούν σε “βεβαιωμένους” φόρους 2.000 ευρώ
ο κάθε ένας, τους πρώτους 4 μήνες της χρονιάς.Επειδή εξ ορισμού πιστεύω ότι κανένας άνθρωπος που έχει σώας τας φρένας δεν θέλει να έχει μπλεξίματα με την εφορία ή το κράτος (ειδικά το ελληνικό κράτος), εκτιμώ ότι όλοι αυτοί που χρωστούν λεφτά στην εφορία, είναι διότι δεν τα έχουν.
Και για να μην τα έχουν, σημαίνει ότι δεν έχουν κερδίσει αναλογικά αυτά τα λεφτά για να μπορούν να πληρωθούν αυτοί οι φόροι. Που επίσης σημαίνει ότι τα “βεβαιωμένα” αυτά χρέη έχουν όση αξιοπιστία έχουν και τα βεβαιωμένα χρέη της Ακρόπολις Χρηματιστηριακή.
Και επειδή τα “βεβαιωμένα” χρέη που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, διότι αυτοί που χρωστούν αυτά τα “βεβαιωμένα” χρέη δεν τα έχουν κερδίσει, επόμενο είναι να μην μπορούν να πληρωθούν.
Και επειδή η κυβέρνηση βασίζεται σε αυτά τα “βεβαιωμένα” λεφτά, που δεν μπορούν να εισπραχτούν, επόμενο είναι να μην τα πάρει, ό,τι και να κάνει, διότι είπαμε δεν υπάρχουν, άσχετα αν είναι “βεβαιωμένα”.
Και τι θα κάνει η κυβέρνηση που δεν μπορεί να εισπράξει αυτά τα “βεβαιωμένα” χρέη; Δεν έχω ιδέα, αλλά υποθέτω ότι θα προσθέσει σε αυτά τα “βεβαιωμένα” χρέη, νέα “βεβαιωμένα” χρέη, μπας και πάρει ότι μπορεί, αφού δεν μπορεί να εισπράξει από τα παλαιότερα “βεβαιωμένα”.
Με λίγα λόγια, έχουμε μια βεβαιωμένη φούσκα χρεών, ή αλλιώς, ένα ponzi scheme βεβαιωμένων χρεών.
Το θέμα όμως είναι ότι σε κάθε ponzi scheme, όλα πάνε καλά μέχρι την στιγμή που κάτι δεν πάει καλά και στο τέλος πάντα κάποιος κράτα τον μουτζούρη. Ποιος κρατά τον μουτζούρη αυτή τη φορά; Μάλλον η Ελληνική κυβέρνηση …
