Σήμερα, 16 Φεβρουαρίου 2014 βρίσκομαι στην Ιερισσό. Πέρυσι τέτοια μέρα ήμουν πάλι εδώ, αλλά ως επισκέπτης. Φέτος είμαι μόνιμος κάτοικος. Πόσο μεγάλη αλλαγή! Πέρυσι τέτοια μέρα αναρωτιόμασταν τι μορφή μπορεί να πάρει αυτός ο αγώνας από δω και πέρα, πότε θα μας αναφέρει κάποιο κανάλι ή κάποια εφημερίδα και πώς μπορούμε να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί. Κι εγώ ήμουν επισκέπτης.....
Μάθαινα όσα περισσότερα μπορούσα, έγραφα για όσα συνέβαιναν στη Χαλκιδική και αναρωτιόμουν αν έπρεπε να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω εκεί.
Στις 17 Φεβρουαρίου 2013 ξυπνήσαμε όλοι «αλλιώς». Κανάλια, sites, εφημερίδες έγραφαν για τη Χαλκιδική. «Εμπρησμός στις Σκουριές». Μας πήρε αρκετό χρόνο να συνέλθουμε από αυτό που ακούγαμε και να συνειδητοποιήσουμε αν είναι αλήθεια. Όλοι, και μου φαίνεται ότι το είδα!, είχαμε ένα τεράστιο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μας. Μέχρι το μεσημέρι. Τότε άρχισε ο αγώνας. Η αστυνομία άρπαζε κόσμο μέχρι και μέσα από τα γήπεδα για να βρει ποιος έκανε αυτό το «αντιπατριωτικό», όπως ανέφεραν κάποιοι, χτύπημα. Και όλοι μαζί πανικόβλητοι τρέχαμε έξω από το Α.Τ. Ιερισσού, μαζευόμασταν στα «φανάρια», ρωτούσαμε, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Γιατί πιάνουν αυτόν; Γιατί σέρνουν τον άλλον; Η ιστορία από κει και πέρα μέχρι σήμερα είναι ευτυχώς σε πολλούς γνωστή. Προσαγωγές, συλλήψεις, προφυλακίσεις, δικαστήρια, παράνομες λήψεις DNA και φακέλωμα αντιδρώντων. Και ΜΑΤ και χημικά και τρομοκρατία και βία και ασφαλίτες και κατασυκοφάντηση και ξανά δικαστήρια και πιέσεις και παρακολουθήσεις και θέματα στα κανάλια και λάσπη. 364 μέρες καθημερινής τρέλας.
Πλέον δεν είμαι επισκέπτης, είμαι κάτοικος Ιερισσού. Είμαι εδώ διαλέγοντας να ζήσω έτσι, όπως προστάζει ένας αγώνας ζωής. Με καθημερινή ανάγκη για κινητοποίηση, με πίεση και άγχος, με παρεξηγήσεις και τρέλα. Αλλά με ξεκάθαρο στόχο να έρθει η νίκη. Όχι νίκη με όρους παιχνιδιού. Νίκη με όρους επιβίωσης.
Τιμώντας όλους όσοι αυτές τις 364 μέρες άλλαξαν τη ζωή τους και έβαλαν τον αγώνα πάνω από όλα, γράφω σήμερα αυτό το κείμενο, θέλοντας να πω σε όλους όσοι βρίσκονται μακριά, ψυχικά ή σωματικά, ότι πέρα από τα «μεγάλα» που μπορεί να ακούγονται, εδώ έχουμε κάθε μέρα πολλά «μικρά» που μπορεί ποτέ να μην καταφέρει να καταγράψει η ιστορία, αλλά είναι η δικιά μας αλήθεια. Είναι αυτή η αλήθεια που δεν αποτυπώνεται σε βιβλία ή φωτογραφίες. Μόνο στο μυαλό μας. Είναι η ζωή μας.
Τέλος, αρνούμενη να θεωρήσω βία την ανάγκη μας να αμυνθούμε στη βία, εύχομαι να συνεχίσουμε έτσι. Κι ας έχει κόστος. Έχουμε αποδείξει ότι αντέχουμε.
Μ.
