Η Ενωμένη Ευρώπη που οικοδομήθηκε στη Συνθήκη του Μάαστριχτ διολίσθησε μέχρι τις μέρες μας σε ένα ανομοιογενές μόρφωμα, το πηδάλιο του οποίου κρατούν οι Γερμανοί. Δηλαδή, οι ηττημένοι δυο Παγκοσμίων Πολέμων, τους οποίους οι ίδιοι προκάλεσαν, που προσδοκούν να πετύχουν την «τελική λύση» της κυριαρχίας τους απέναντι σε εκείνους που τους νίκησαν στα πεδία των μαχών, στηριζόμενοι αυτή τη φορά στην οικονομική υπεροχή και ανωτερότητά τους.Βλέποντας τη Γερμανία να
ανθίσταται στις εκκλήσεις του ρεαλισμού, που επιτάσσει να προχωρήσει το Βερολίνο σε βήματα πίσω από την αυτάρεσκη επιδίωξη της απόλυτης ηγεμονίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μπαίνει κανείς στον πειρασμό να σκεφτεί πόσο… γενναιόδωρος αποδείχτηκε ο υπόλοιπος πλανήτης απέναντί στη χώρα αυτή. Που τη βοήθησε να ανοικοδομηθεί από τα συντρίμμια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και που, «ανέχτηκε» την Ενοποίησή της, το 1989, στο όνομα της λήθης για το παρελθόν, προκειμένου να επιταχυνθεί η πορεία της Ευρώπης προς ένα καλύτερο μέλλον.
Στα χέρια μιας αρτηριοσκληρωτικής Γερμανίας, η Ευρώπη βλέπει σήμερα τα αδιέξοδά της να πολλαπλασιάζονται. Πιθανόν και να διογκώνονται. Ίσως γι’ αυτό, αποτελεί αχτίδα φωτός και προσδοκίας, η δημιουργική αφύπνιση του Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος συγκάλεσε σήμερα σύσκεψη… των πάντων στη Γαλλία, προκειμένου να συζητηθεί εκτενώς η κρίση της ευρωζώνης. Και κυρίως, οι λύσεις που φαντάζουν εφικτές και πρόσφορες για να δρομολογηθούν.
Στην παρούσα συγκυρία, το Παρίσι μπορεί να διαχύσει «φως» σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η κουλτούρα μιας χώρας που γέννησε τους Διαφωτιστές και τη σημαντικότερη Επανάσταση της ανθρωπότητας άλλωστε, βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην ανάγκη των ευρωπαϊκών κοινωνιών για ένα ριζοσπαστικό μέλλον, αντί για ένα αβέβαιο και συννεφιασμένο παρόν.
Η Γαλλία δείχνει να κρατά στα χέρια και το μυαλό της τη λύση. Ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ και η Κριστίν Λαγκάρντ βρίσκονται στις δυο πιο καίριες θέσεις οικονομικής ευθύνης, ώστε να λειτουργούν αποτρεπτικά για τη… χαρά των κερδοσκόπων. Το επόμενο βήμα, ο κρίκος που λείπει, αφορά την πολιτική ηγεσία της Ευρώπης. Εκεί, ο Νικολά Σαρκοζί θα μπορούσε να «κάνει τη δουλειά».
Καθόλη τη διάρκεια της πολιτικής διαδρομής του άλλωστε, γαλουχήθηκε στα δύσκολα. Από τα «καθάρματα» που έκαιγαν τα προάστια του Παρισιού, μέχρι την πολιτική «εκτέλεση» του σιρακισμού, και τον εξοβελισμό του Στρος-Καν. Ένας πολιτικός των πράξεων, έστω και με επαρμένο ύφος…
http://www.statesmen.gr/
