Όλοι όσοι ζούμε σ’ αυτόν τον τόπο και θέλουμε να τον δούμε να ομορφαίνει και να ξαναστέκεται στα πόδια του οφείλουμε πια να ξεπεράσουμε τα συμφέροντα μας , να ξεχάσουμε όλα τα παλιά και να κοιτάξουμε μπροστά ..Ναι πρέπει να υπάρξει τιμωρία για τους ενόχους που μας φτάσανε ως εδώ αλλά γιαυτό υπάρχει χρόνος και αργότερα να γίνει..
Πρώτος απ’ όλους ο Γιώργος –επειδή είναι Πρωθυπουργός οφείλει να συν-εργαστεί. Εκείνη η κίνηση της Τετάρτης της συναίνεσης που έμεινε στη μέση πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη να επαναληφθεί και να οδηγήσει σε πολιτική συναίνεση όχι των δύο μεγάλων κομμάτων (αυτό είναι ανέφικτο), τουλάχιστον όμως των σημερινών αρχηγών τους.Ο Γιώργος λοιπόν είναι όμως όλως περίεργος Πρωθυπουργός σ’ αυτή τη χώρα και από μία άποψη είμαστε συνεργάτες ή, το λιγότερο, συνεπιβάτες στο ίδιο μεγάλο και ιστορικό καράβι που παλεύει να μην βυθιστεί κατ’ αρχήν και, μετά, να επαναπροσδιορίσει για άλλη μια φορά τους στόχους, την Ιθάκη του….(κάτι τέτοια λες και δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!) Ειλικρινά δεν ξέρω αν είναι πρωθυπουργός με την αξία του ή λόγω ενός συνδυασμού σπουδών, ικανοτήτων και οικογενειακού ονόματος. Αναρωτιέμαι καμιά φορά: Αν τον λέγανε Ραγκούση π.χ., θα ήτανε σήμερα πρωθυπουργός; Αλλά απαντάω στον εαυτό μου πως αυτές είναι περιττές «ερωτήσεις» και δεν οδηγούν πουθενά.
Πρώτος απ’ όλους ο Γιώργος –επειδή είναι Πρωθυπουργός οφείλει να συν-εργαστεί. Εκείνη η κίνηση της Τετάρτης της συναίνεσης που έμεινε στη μέση πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη να επαναληφθεί και να οδηγήσει σε πολιτική συναίνεση όχι των δύο μεγάλων κομμάτων (αυτό είναι ανέφικτο), τουλάχιστον όμως των σημερινών αρχηγών τους.Ο Γιώργος λοιπόν είναι όμως όλως περίεργος Πρωθυπουργός σ’ αυτή τη χώρα και από μία άποψη είμαστε συνεργάτες ή, το λιγότερο, συνεπιβάτες στο ίδιο μεγάλο και ιστορικό καράβι που παλεύει να μην βυθιστεί κατ’ αρχήν και, μετά, να επαναπροσδιορίσει για άλλη μια φορά τους στόχους, την Ιθάκη του….(κάτι τέτοια λες και δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!) Ειλικρινά δεν ξέρω αν είναι πρωθυπουργός με την αξία του ή λόγω ενός συνδυασμού σπουδών, ικανοτήτων και οικογενειακού ονόματος. Αναρωτιέμαι καμιά φορά: Αν τον λέγανε Ραγκούση π.χ., θα ήτανε σήμερα πρωθυπουργός; Αλλά απαντάω στον εαυτό μου πως αυτές είναι περιττές «ερωτήσεις» και δεν οδηγούν πουθενά.
Χωρίς καμία εμπάθεια αν θέλουμε να μιλήσουμε για τον Γιώργο, πρέπει να θυμηθούμε πως είναι πρωθυπουργός επειδή είπε ψέματα. Μην αγριεύεστε όσοι τον αγαπάτε –κεγώ τον λιγδιάζω προσωπικά σαν πολιτικό ,αλλά κατά τ’άλλα δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο. Αλλά τα γεγονότα (ΔΝΤ και προ-συνεννοήσεις) μας απέδειξαν ότι δεν έλεγε αλήθεια όταν μας διαβεβαίωνε πως «λεφτά υπάρχουν». Όχι μόνο δεν υπήρχαν λεφτά, αλλά είχε ήδη διαπιστωθεί με απόλυτη σχεδόν ακρίβεια το τεράστιο μέγεθος του χρέους και του «δημοσιονομικού» μας προβλήματος πολύ πριν από τις εκλογές –και ο ίδιος ήταν ενήμερος για όλα. Μπορούμε όμως να δεχτούμε ότι, έχοντας συνεννοηθεί με τους εταίρους μας και το ΔΝΤ, το «λεφτά υπάρχουν» σήμαινε «μη σας νοιάζει, έχω εξασφαλίσει πόρους και στήριξη –το πρόβλημα δεν είναι τόσο οικονομικό όσο πολιτικό και εγώ θέλω ν’ αλλάξω την Ελλάδα –με πρώτο το κόμμα μου». Υπάρχουν ενδείξεις πως το ήθελε (και ακόμα το θέλει) αυτό. Αλλά υπάρχουν πια και αποδείξεις ότι ένα κόμμα που έχει στελεχωθεί κι έχει χτιστεί με βάση κάποιους εσωτερικούς νόμους, συμμαχίες και ένα πανελλαδικό «πάρε-δώσε» (αυτό ισχύει και για την Νέα Δημοκρατία σε μικρότερο βαθμό βέβαια), δεν μπορεί να μεταμορφωθεί με το μαγικό ραβδάκι ενός «θέλω». Ο Γιώργος «θέλει» -δεν αμφιβάλλω γι’ αυτό. Αλλά το κόμμα του είναι ο μεγαλύτερος του εχθρός –όπως και η Νέα Δημοκρατία θα είναι ο μεγάλος εχθρός του Σαμαρά αν ποτέ εκλεγεί και τολμήσει να κάνει πράξη αυτά που στ’ αλήθεια ονειρεύεται.
Με την τρόϊκα λοιπόν πάλι εδώ (αλλά πολύ πιο αποφασισμένη αυτή τη φορά, μετά την τόση αδράνεια που έχει πια καταγραφεί και με τις τόσες προερχόμενες απο το Γιώργο ψεύτικες υποσχέσεις ), μπαίνουμε στον Σεπτέμβριο του 2011 με προοπτικές αντικειμενικά δυσμενέστατες. Οι Ευρωπαίοι που μας στηρίξανε όσο μπορούσαν αλλά και οι Αμερικανοί, έχουν κι αυτοί μεγάλα, δικά τους, προβλήματα –που συνεχώς διογκώνονται. Τους έχουμε κουράσει όσο δεν πάει άλλο –δεν τους είναι ευχάριστη όμως και μια εξέλιξη που θα βρει την Ελλάδα διαλυμένη, άπορη, καταχρεωμένη, την ώρα μάλιστα που η Τουρκία σηκώνει πάλι τα πανιά για τα φιλόδοξα ταξίδια του μεγαλοϊδεατισμού της. Θα ήταν καλό να μπορεί η Δύση να «στηριχτεί» σε μια σοβαρή Ελλάδα που θα παίξει τον ρόλο της σωστά, συνεργαζόμενη με τους συμμάχους της ως ίσος προς ίσον και όχι ως «προβληματική» και υπό πτώχευση. Δυστυχώς όμως, δύο χρόνια τώρα (συν πεντέμισι πριν –για να μην πάμε και πιο πίσω αν και δεν πιστεύω οτι φταίει απόλυτα ο τελευταίος στην ιστορία κανονικός πρωθυπουργός στην Ελλάδα ,Κ.Καραμανλής ) η Ελλάδα όχι μόνο δεν «βοηθάει», αλλά έχει εξελιχτεί σε μεγάλη πληγή για την «Δυτική συμμαχία» (αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει αυτόν τον όρο πια). Και δεν κάνει και τίποτα απ’ όσα έχει υποσχεθεί, δυσχεραίνοντας συνεχώς την θέση της.
Και ο Γιώργος; Τι κάνει ο Γιώργος; Πώς αντιμετωπίζει τα τεράστια εσωτερικά προβλήματα, τα εσωκομματικά μέτωπα, την αντιπολίτευση, τους «προδομένους ψηφοφόρους», την ύφεση, την έλλειψη «ρευστού» (το θυμάμαι αυτό από τους παλιούς – «ρευστό υπάρχει;»). Νομίζω ότι όσο και να τον αγαπάτε εσείς οι ορκισμένοι Πασοκτσήδες τον Γιώργο διακρίνετε κι’ εσείς πως κάπου έχει κολλήσει και δεν μπορεί ή δεν τολμάει να προχωρήσει. Ανθρώπινο είναι αυτό, είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν πως και ο Καραμανλής υπέστη τέτοιες πιέσεις ώστε αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Μπορεί το ίδιο να συμβαίνει και στον Γιώργο –ποιος μου λέει πως σε δύο χρόνια δεν θα βγει ένα τεύχος των «Επικαίρων» του οργανισμού Λιβάνη που θα μας αποκαλύπτει «τι τράβηξε ο Γιώργος» (όπως μας αποκάλυψε και τι τράβηξε ο Κώστας).
Όλοι όσοι ζούμε σ’ αυτόν τον τόπο και θέλουμε να τον δούμε να ομορφαίνει και να ξαναστέκεται στα πόδια του οφείλουμε πια να ομονοήσουμε, να ξεχάσουμε όλα τα παλιά και να κοιτάξουμε μπρος. Πρώτος απ’ όλους ο Γιώργος –επειδή είναι Πρωθυπουργός είτε επειδή φαίνεται να είναι το καλό παιδί…. Οφείλουμε επίσης να συν-εργαστούμε. Εκείνη η κίνηση της συναίνεσης που έμεινε στη μέση πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη να επαναληφθεί και να οδηγήσει σε πολιτική συναίνεση όχι των δύο μεγάλων κομμάτων (αυτό είναι ανέφικτο), τουλάχιστον όμως των σημερινών αρχηγών τους. Πρέπει ο Γιώργος να συνεργαστεί με τον Αντώνη Σαμαρά πολύ στενά. Μπορούν να το κάνουν. Μιλάνε την ίδια γλώσσα και έχουν αντίληψη του «διεθνούς περιβάλλοντος» και γνώση των προσώπων. Αν δεν εφευρεθεί μια φόρμουλα συνεργασίας και «βάστα με να σε βαστώ», η μικρή Πατρίδα μας θα βρεθεί πολύ σύντομα σε πάρα πολύ δύσκολη θέση.
Δεν έχουμε άλλα περιθώρια συμπατριώτες και συνέλληνες: Πρέπει να το σώσουμε. Και, Πρωθυπουργός, είτε λόγω ονόματος, είτε λόγω ιδίων προσόντων, είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτός φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη, αυτός έχει και τις μεγαλύτερες δυνατότητες τοπικών και διεθνών ελιγμών και ρητών αποφάσεων. Ο Σεπτέμβριος μπαίνει ημέρα Πέμπτη –και ο Γιώργος πρέπει να ενημερωθεί εγκαίρως γι’ αυτό από τους «δικούς του» ανθρώπους Η Ελλάδα κινδυνεύει δεν έχει άλλο χρόνο.
Τι απομένει λοιπόν πρακτικά; Το ξέρουμε όλοι -η συγκυβέρνηση ή οι εκλογές. Αυτές θα ήταν καταστροφή. Μένει λοιπόν να τα βρούνε, όσο και αν δεν τους αρέσει αυτό, ο Γιώργος και ο Σαμαράς. Μας το χρωστάνε, όχι μόνο ο Γιώργος αλλά και ο αντιπολιτευόμενος που ξέρει μεν, άλλα συμπεριφέρεται μικροπολιτικά, περιμένοντας βέβαια να γίνει πρωθυπουργός. Μέχρι τότε όμως (και μετά από εκλογές μάλιστα) θα είναι πάρα πολύ αργά. “Ο Γιώργος ο πρωθυπουργός” λοιπόν, με δική του πρωτοβουλία, ότι και να του λένε όλοι, πρέπει να επανέλθει σε εκείνη την Τετάρτη. Ειλικρινά δεν βλέπω άλλη λύση.Γιώργο σε παρακαλώ ξύπνα επιτέλους!
http://wiredandready.net/2011/08/24/wakeup/
Με την τρόϊκα λοιπόν πάλι εδώ (αλλά πολύ πιο αποφασισμένη αυτή τη φορά, μετά την τόση αδράνεια που έχει πια καταγραφεί και με τις τόσες προερχόμενες απο το Γιώργο ψεύτικες υποσχέσεις ), μπαίνουμε στον Σεπτέμβριο του 2011 με προοπτικές αντικειμενικά δυσμενέστατες. Οι Ευρωπαίοι που μας στηρίξανε όσο μπορούσαν αλλά και οι Αμερικανοί, έχουν κι αυτοί μεγάλα, δικά τους, προβλήματα –που συνεχώς διογκώνονται. Τους έχουμε κουράσει όσο δεν πάει άλλο –δεν τους είναι ευχάριστη όμως και μια εξέλιξη που θα βρει την Ελλάδα διαλυμένη, άπορη, καταχρεωμένη, την ώρα μάλιστα που η Τουρκία σηκώνει πάλι τα πανιά για τα φιλόδοξα ταξίδια του μεγαλοϊδεατισμού της. Θα ήταν καλό να μπορεί η Δύση να «στηριχτεί» σε μια σοβαρή Ελλάδα που θα παίξει τον ρόλο της σωστά, συνεργαζόμενη με τους συμμάχους της ως ίσος προς ίσον και όχι ως «προβληματική» και υπό πτώχευση. Δυστυχώς όμως, δύο χρόνια τώρα (συν πεντέμισι πριν –για να μην πάμε και πιο πίσω αν και δεν πιστεύω οτι φταίει απόλυτα ο τελευταίος στην ιστορία κανονικός πρωθυπουργός στην Ελλάδα ,Κ.Καραμανλής ) η Ελλάδα όχι μόνο δεν «βοηθάει», αλλά έχει εξελιχτεί σε μεγάλη πληγή για την «Δυτική συμμαχία» (αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει αυτόν τον όρο πια). Και δεν κάνει και τίποτα απ’ όσα έχει υποσχεθεί, δυσχεραίνοντας συνεχώς την θέση της.
Και ο Γιώργος; Τι κάνει ο Γιώργος; Πώς αντιμετωπίζει τα τεράστια εσωτερικά προβλήματα, τα εσωκομματικά μέτωπα, την αντιπολίτευση, τους «προδομένους ψηφοφόρους», την ύφεση, την έλλειψη «ρευστού» (το θυμάμαι αυτό από τους παλιούς – «ρευστό υπάρχει;»). Νομίζω ότι όσο και να τον αγαπάτε εσείς οι ορκισμένοι Πασοκτσήδες τον Γιώργο διακρίνετε κι’ εσείς πως κάπου έχει κολλήσει και δεν μπορεί ή δεν τολμάει να προχωρήσει. Ανθρώπινο είναι αυτό, είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν πως και ο Καραμανλής υπέστη τέτοιες πιέσεις ώστε αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Μπορεί το ίδιο να συμβαίνει και στον Γιώργο –ποιος μου λέει πως σε δύο χρόνια δεν θα βγει ένα τεύχος των «Επικαίρων» του οργανισμού Λιβάνη που θα μας αποκαλύπτει «τι τράβηξε ο Γιώργος» (όπως μας αποκάλυψε και τι τράβηξε ο Κώστας).
Όλοι όσοι ζούμε σ’ αυτόν τον τόπο και θέλουμε να τον δούμε να ομορφαίνει και να ξαναστέκεται στα πόδια του οφείλουμε πια να ομονοήσουμε, να ξεχάσουμε όλα τα παλιά και να κοιτάξουμε μπρος. Πρώτος απ’ όλους ο Γιώργος –επειδή είναι Πρωθυπουργός είτε επειδή φαίνεται να είναι το καλό παιδί…. Οφείλουμε επίσης να συν-εργαστούμε. Εκείνη η κίνηση της συναίνεσης που έμεινε στη μέση πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη να επαναληφθεί και να οδηγήσει σε πολιτική συναίνεση όχι των δύο μεγάλων κομμάτων (αυτό είναι ανέφικτο), τουλάχιστον όμως των σημερινών αρχηγών τους. Πρέπει ο Γιώργος να συνεργαστεί με τον Αντώνη Σαμαρά πολύ στενά. Μπορούν να το κάνουν. Μιλάνε την ίδια γλώσσα και έχουν αντίληψη του «διεθνούς περιβάλλοντος» και γνώση των προσώπων. Αν δεν εφευρεθεί μια φόρμουλα συνεργασίας και «βάστα με να σε βαστώ», η μικρή Πατρίδα μας θα βρεθεί πολύ σύντομα σε πάρα πολύ δύσκολη θέση.
Δεν έχουμε άλλα περιθώρια συμπατριώτες και συνέλληνες: Πρέπει να το σώσουμε. Και, Πρωθυπουργός, είτε λόγω ονόματος, είτε λόγω ιδίων προσόντων, είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτός φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη, αυτός έχει και τις μεγαλύτερες δυνατότητες τοπικών και διεθνών ελιγμών και ρητών αποφάσεων. Ο Σεπτέμβριος μπαίνει ημέρα Πέμπτη –και ο Γιώργος πρέπει να ενημερωθεί εγκαίρως γι’ αυτό από τους «δικούς του» ανθρώπους Η Ελλάδα κινδυνεύει δεν έχει άλλο χρόνο.
Τι απομένει λοιπόν πρακτικά; Το ξέρουμε όλοι -η συγκυβέρνηση ή οι εκλογές. Αυτές θα ήταν καταστροφή. Μένει λοιπόν να τα βρούνε, όσο και αν δεν τους αρέσει αυτό, ο Γιώργος και ο Σαμαράς. Μας το χρωστάνε, όχι μόνο ο Γιώργος αλλά και ο αντιπολιτευόμενος που ξέρει μεν, άλλα συμπεριφέρεται μικροπολιτικά, περιμένοντας βέβαια να γίνει πρωθυπουργός. Μέχρι τότε όμως (και μετά από εκλογές μάλιστα) θα είναι πάρα πολύ αργά. “Ο Γιώργος ο πρωθυπουργός” λοιπόν, με δική του πρωτοβουλία, ότι και να του λένε όλοι, πρέπει να επανέλθει σε εκείνη την Τετάρτη. Ειλικρινά δεν βλέπω άλλη λύση.Γιώργο σε παρακαλώ ξύπνα επιτέλους!
http://wiredandready.net/2011/08/24/wakeup/
