Εάν το ζητούμενο του νέου πακέτου περικοπών είναι η μείωση των δαπανών του Δημοσίου, ας αποδεχθούν επιτέλους ότι ήρθε η ώρα αυτές να υλοποιηθούν μέσω της συρρίκνωσής του και όχι με μια ακόμη επίθεση στα εισοδήματα των χαμηλοσυνταξιούχων και των ασθενέστερων τάξεων, για τα οποία τόσο διακαώς επιθυμούν να εμφανιστούν ότι κόπτονται.
Το παιχνίδι του χρόνου παίζει εναντίον της χώρας και της οικονομικής κατάστασής της, καθώς χάνεται η μια διορία μετά την άλλη σχετικά με την κατάρτιση του νέου πακέτου περικοπών και συνεπακόλουθα εξασφάλισης της επόμενης χρηματοδοτικής δόσης.
Από τον περασμένο Ιούνιο, οπότε είχαμε υποχρέωση να το παρουσιάσουμε, βρισκόμαστε ήδη μια ανάσα πριν τον Οκτώβριο, δίχως η συζήτηση μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων, αλλά και με την τρόικα, να έχει καταλήξει.
Ως αποτέλεσμα, το Δημόσιο εξακολουθητικά αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, είτε προς τους προμηθευτές του, είτε προς όσους δικαιούνται επιστροφές φόρων και ΦΠΑ, με το «λογαριασμό» να υπερβαίνει τα 10 δισ. ευρώ και την οικονομία να στερείται ισόποσης ρευστότητας.
Η κατάσταση στο χώρο της Υγείας είναι ήδη δραματική, τόσο σε ότι αφορά στη διάθεση φαρμάκων όσο και ομαλής λειτουργίας των νοσοκομείων, ενώ σαφώς προβληματική εμφανίζεται και η κατάσταση σε άλλους τομείς του δημοσίου.
Στο μεταξύ διάστημα, ουδεμία προσπάθεια γίνεται για την προώθηση των δομικών μεταρρυθμίσεων που τόσο ανάγκη έχει η ελληνική οικονομία, ή για την περιστολή της φοροδιαφυγής και της γραφειοκρατίας, εντείνοντας έτσι ακόμη περισσότερο την ορμή της ύφεσης.
Ποια είναι τα επαγγέλματα ή οι τομείς της οικονομίας που πραγματικά απελευθερώθηκαν και ποιο είναι το κόστος της δραματικής καθυστέρησης στο «άνοιγμα» των αγορών, αναφορικά με την αναχαίτιση της ύφεσης ή τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας;
Τις καθυστερήσεις της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων, εμφανίζεται να διαδέχεται σήμερα η παντελής απουσία, όχι μόνον έργων αλλά ούτε καν συζήτησης για τις μεταρρυθμίσεις.
Αν φθάσαμε εδώ που φθάσαμε, τούτο οφείλεται στην απροθυμία διαδοχικών κυβερνήσεων να κάνουν πράξη όσα πραγματικά έχει ανάγκη αυτός ο τόπος, τερματίζοντας την κυριαρχία των συντεχνιών στην οικονομία και συρρικνώνοντας τις διαστάσεις του δημόσιου τομέα στο επίπεδο που οι φορολογούμενοι μπορούν να εξυπηρετήσουν δίχως να υφίστανται την αφαίμαξη της υπερφορολόγησης.
Πόσο δύσκολο είναι να γίνει αντιληπτό αυτό;
Εάν σήμερα η φιλτάτη κα. Λαγκάρντ του ΔΝΤ αμφισβητεί τη βιωσιμότητα του χρέους της χώρας μας και εάν οι προβλέψεις για την πορεία της οικονομίας, τόσο των στελεχών της όσο και των κοινοτικών μας εταίρων, καταρρίπτονται η μια μετά την άλλη, τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι ουδέποτε υλοποιήθηκαν αυτές οι περίφημες δομικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.
Ουδέποτε έγινε συστηματική και αποτελεσματική προσπάθεια πάταξης της φοροδιαφυγής, ουδέποτε υπήρξε προσπάθεια σμίκρυνσης του δημοσίου τομέα, είτε μέσω αποκρατικοποιήσεων είτε μέσω μείωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και ουδέποτε επιχειρήθηκε η διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας στη χώρα μας.
Αντ’αυτού, η μόνιμη προσφυγή στην «εύκολη λύση» των οριζόντιων περικοπών μισθών και συντάξεων και της υπερφορολόγησης γιγάντωσε τις διαστάσεις της ύφεσης και οδήγησε στην ανέχεια ένα ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό συμπολιτών μας.
Νομίζουν όσοι κρατούν τα ηνία αυτού του τόπου ότι οι επιχειρήσεις που σωρηδόν βάζουν σήμερα λουκέτο θα «αναβιώσουν» με την ταχύτητα που έκλεισαν;
Έχουν αναλογιστεί πόσα χρόνια θα απαιτηθούν έως ότου ξεφύγει η οικονομία από τη σημερινή περιδίνησή της και οδηγηθεί προς την ανάκαμψη;
Πόσες χαμένες γενιές ελλήνων χρειάζονται ώστε να αντιληφθούν οι άνθρωποι αυτοί ότι πρέπει επιτέλους να τιμήσουν τις δεσμεύσεις τους, τόσο έναντι των εταίρων και δανειστών μας όσο και έναντι της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας;
του Ν.Γ.Δρόσου
euro2day.gr
