Του Κώστα Στούπα
Η χώρα μας
διανύει μια περίοδο «Κατοχής», διατείνεται μια μερίδα της ελληνικής
κοινωνίας, μεταξύ των οποίων μητροπολίτες, αρχηγοί κομμάτων,
συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες και λοιπές δυνάμεις που
εύκολα κάποιος μπορεί να τοποθετήσει στην εγχώρια καθεστηκυία τάξη. Μιλάμε λοιπόν για μια «Κατοχή» που δύσκολα μπορεί κάποιος να ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο κατακτητής και ποιος ο κατακτημένος... Η
μερίδα που μιλάει για «Κατοχή» κάνει αναφορά στον αυξημένο ρόλο που
έχουν αποκτήσει οι δανειστές στην εσωτερική πολιτική της χώρας. Όντως
οι δανειστές έχουν αποκτήσει λόγο στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας
και κυρίως αυτές που άπτονται της οικονομικής δραστηριότητας. Αυτό συνιστά όντως εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας. Εκχώρηση όμως, και όχι υφαρπαγή της εθνικής κυριαρχίας μέσω των όπλων.
Η
εκχώρηση ενός μέρους της εθνικής κυριαρχίας έγινε με αντάλλαγμα το
δανεισμό της χώρας από τους εταίρους προκειμένου να αντιμετωπιστεί ομαλά
η κατάσταση χρεοκοπίας στην οποία είχε περιέλθει. Υπήρχε και υπάρχει
πάντα η επιλογή να επιλέξουμε διαφορετικά, με τις ανάλογες συνέπειες
βέβαια... Η
εκχώρηση αυτή δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Από την εποχή που η χώρα
εισήλθε στην ΕΕ και αργότερα στην Ευρωζώνη εκχωρεί συνεχώς μεγαλύτερο
μέρος της εθνικής κυριαρχίας στα πλαίσια μιας διεργασίας συγκυριαρχίας
με άλλα έθνη κράτη. Όλες οι χώρες της ΕΕ πράττουν αντίστοιχα.
Εδώ και
πολλά χρόνια οι περισσότεροι νόμοι του ελληνικού κράτους αποτελούν
αποφάσεις και νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις οποίες συμμετέχουμε.
Ούτε στην
μια περίπτωση, ούτε στην άλλη υπάρχει ζήτημα βίαιης κατάλυσης της
εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας. Στην ΕΕ και την Ευρωζώνη την Ελλάδα την
έβαλαν δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις.
Μετά τις
εκλογές του 2009 κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως υπήρξε απόκλιση
μεταξύ λαϊκής βούλησης και κυβερνητικών πεπραγμένων αφού η κατάσταση
χρεοκοπίας προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία το 2010 για την χειμαζόμενη
στην ευημερία με δανεικά κοινή γνώμη...
Στις εκλογές
του 2012 κανένας δεν δικαιούται να μην γνωρίζει ποια ήταν τα θεμελιώδη
διλήμματα. Το αποτέλεσμα των εκλογών ανέδειξε κυβερνητική πλειοψηφία με
κοινό παρανομαστή την πάση θυσία παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και
τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις έστω και με πιο ήπια χαρακτηριστικά ή άλλο
μείγμα πολιτικής.
Αυτό
σημαίνει πως μπροστά στη βασική επιλογή του ευρωπαϊκού προσανατολισμού,
οι κυβερνητικοί εταίροι θα πράξουν ό,τι χρειαστεί στα πλαίσια των
απαιτήσεων των άλλων Ευρωπαίων για εναρμόνιση... Ούτε καν η αξιωματική
αντιπολίτευση έχει τολμήσει να θέσει το δίλημμα αποχώρησης από το ευρώ.
Με απλά λόγια, μετά τις εκλογές έχουμε ένα μνημόνιο λαϊκής έγκρισης. Όσο κι αν αυτό δε αρέσει σε κάποιους...
Ας μην
κοροϊδευόμαστε, όταν ψήφιζαν όλοι ήξεραν τι έπρατταν και τι
διακινδύνευαν. Τόσο όσοι ψήφισαν τη συγκυβέρνηση με τα ίσως και τα εάν,
όσο και όσοι ψήφισαν την αντιπολίτευση με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό
στα λόγια και τις πρακτικές που οδηγούν αυτόματα εκτός ευρώ.
Τα περί
«Κατοχής» λοιπόν είναι αστειότητες κάποιων που διαφωνούν με τις επιλογές
που ανέδειξε το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα. Πόσο μάλλον που ιστορικά
εκφράζεται κυρίως από τους πολιτικούς χώρους των δυο άκρων που ιστορικά
βαρύνονται από θαυμασμό σε κατακτητές, είτε πρόκειται για ναζιστές,
είτε για το κόκκινο στρατό, τον απελευθερωτή της Ουγγαρίας και ιδίως της
Τσεχοσλοβακίας το 1968...
Γύρω από το
θέμα της «Κατοχής» έχει στηθεί ένα πανηγύρι το οποίο μοιάζει παράλογο,
και το οποίο αν ακολουθήσει κάποιος τα αίτια και τα κίνητρα θα
διαπιστώσει πως υπάρχουν λογικά συμφέροντα.
Την
τελευταία φορά που είχαμε Κατοχή, η κυβέρνηση της χώρας είπε όχι σε
οποιαδήποτε διέλευση ή έλευση ξένων στρατιωτικών δυναμένων και οι
Έλληνες ομοθυμαδόν πολέμησαν ηρωικά στα βουνά της Αλβανίας...
Στη συνέχεια
η χώρα κατακτήθηκε από τους εισβολείς και όποιος είχε διαφορετική
αντίληψη ή δεν πειθαρχούσε στην υποταγή αντιμετώπιζε με συνοπτικές
διαδικασίες τα εκτελεστικά αποσπάσματα...
Η αντίσταση
την εποχή της πραγματικής κατοχής είχε ρίσκο ζωής και βαρύ κόστος...
Αντιθέτως σήμερα υπάρχουν πολλοί που μιλάνε για κατοχή ελεύθερα και
αρκετοί στα πλαίσια της επ’ αμοιβής εργασίας τους.
Για πρώτη
φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας έχουμε αντιστασιακούς σε «Κατοχικό»
καθεστώς που όχι δεν εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες από τους
κατακτητές, αλλά βρίσκονται όλη τη μέρα στο γυαλί και τα μικρόφωνα.
Κάποια μάλιστα ενδύονται το ύφος του Τσε και του Βελουχιώτη, όπως οι
ηθοποιοί αλλάζουν στολές στο βεστιάριο ή οι καθημερινοί άνθρωποι
αλλάζουν όψη στις απόκριες...
Πρόκειται
για αστειότητες. Αν θέλει κάποιος να καταλάβει τα κίνητρα των
«αντικατοχικών» δυνάμεων θα πρέπει να ψάξει ανάμεσα στους θιγόμενους από
τις μεταρρυθμίσεις του μεταπολιτευτικού συστήματος που χρεοκόπησε.
Το τέλος του
παρασιτικού μοντέλου της ευημερίας με δανεικά σημαίνει και ξαναμοίρασμα
της τράπουλας της πολιτικής και οικονομικής ισχύος εκ νέου.
Οι
ευνοούμενοι του παλαιού οικονομικού και πολιτικού καθεστώτος προσπαθούν
να διαφυλάξουν τα κεκτημένα και στα πλαίσια αυτά εκμεταλλεύονται την
σύγχυση και αντίδραση που προκαλεί στην κοινωνία η απότομη μείωση του
βιοτικού επιπέδου.
Ο
ευκολότερος τρόπος να κάνεις κάποιον να σε ακολουθήσει σε μια παράλογη
επιλογή, είναι να απευθυνθείς στο θυμικό του και όχι στη λογική...
Η κατοχή και
η εθνική ανεξαρτησία είναι λέξεις συναισθηματικά φορτισμένες. Η
κατάχρηση που γίνεται όμως ήδη τις αποφορτίζει από το ιστορικό τους
βάρος...
Η Ελλάδα αυτής της περιόδου έχει την κατοχή που της αξίζει, την κατοχή από τους καρναβαλιστές "αντιστασιακούς"...
www.capital.gr
http://politicalreviewgr.blogspot.gr/
