Είναι
αξιοθρήνητη, όσο και προκλητική η προσπάθεια κάποιων, τεχνοκρατών ας
τους πούμε, να κάνουν πολιτική, χωρίς καν να είναι κανονικοί πολιτικοί.
Να έχουν δηλαδή δοκιμαστεί στη βάσανο της λαϊκής κρίσης και ψήφου, να
έχουν επιλεγεί από τους πολίτες και να πρέπει να δώσουν λόγο σε αυτούς.
Ο Στουρνάρας είναι αυτή την περίοδο η πιο χτυπητή τέτοια περίπτωση. Διορίστηκε σε μία κυβέρνηση να κάνει μία δουλειά, χωρίς να έχει εκλεγεί και χωρίς να έχει δοκιμαστεί ποτέ στα κοινά. Διορισμένος σύμβουλος οικονομικών από τον Γιάννο Παπαντωνίου στην εποχή του Σημίτη, διορισμένος διοικητής τράπεζας, διορισμένος τώρα υπουργός Οικονομικών. Και μάλιστα εξ ανάγκης, αφού η αρχική επιλογή του Σαμαρά και των άλλων αρχηγών ήταν άλλη, όμως λόγοι ανωτέρας βίας και κυρίως η αγάπη, που του είχε η τρόικα από πάντα – γιατί άραγε; - τον επέβαλαν στο τιμόνι της οικονομίας. Αντί να έχει συναίσθηση των συγκεκριμένων ορίων του ρόλου του, προσπαθεί, εκ του ασφαλούς να κάνει πολιτική με τον πιο χυδαίο και κυνικό τρόπο: Απειλώντας, κινδυνολογώντας, προειδοποιώντας ως Κασσάνδρα για τα χειρότερα, που λέει, ότι θα έλθουν εάν δεν τον αφήσουμε να κάνει όπως θέλει ό,τι θέλει!
Είχαμε τον Παπαδήμο, επί ημερών του οποίου ισοπεδώθηκαν κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, έχουμε τώρα και τον Στουρνάρα. Ο οποίος μας προειδοποίησε, αυτό το «χορτασμένο περιστέρι» της μεταπολίτευσης, όπως θα έλεγαν και κάποιοι εκσυγχρονιστές, παλιοί φίλοι του, ότι «θα πεινάσουμε», εάν δεν πάρουμε τη δόση από την τρόικα.
Πόσα ξέρει αλήθεια ο Στουρνάρας από πείνα; Ένας άνθρωπος, που έχει ζήσει όλη τη ζωή του στα αστικά σαλόνια και πέριξ του Κολωνακίου, θα πρέπει να έχει περίσσιο θράσος να μιλάει για πείνα. Με παχυλούς μισθούς, εγγυημένη καριέρα, καθότι το «αγαπημένο παιδί» των πιο ισχυρών συμφερόντων, υποστηρικτής, πάντα, ιδεών και προτάσεων, που δίνουν με σιγουριά το διαβατήριο για μία πλουσιοπάροχη ζωή, ο Στουρνάρας οφείλει να αντιληφθεί ότι είναι ο τελευταίος, που πρέπει να μιλάει για πείνα και δυστυχία.
Υπήρξαν κι άλλοι πριν απ’ αυτόν, που έπαιξαν το ίδιο παιχνίδι. Οι οποίοι δεν υπάρχουν πια –ας το έχει αυτό υπόψη του. Που μίλησαν για τις «σωτήριες δόσεις» και για «καταστροφή» που έρχεται αν τυχόν λοξοδρομήσουμε από όσα μας λέει η τρόικα. Οι δόσεις ήλθαν λοιπόν, μαζί όμως και η πείνα, η διόγκωση της ανεργίας της ανεργίας, η αύξηση των αυτοκτονιών, η εθνική κατάθλιψη, η απόγνωση. Ας πει κάποιος στον Στουρνάρα ότι χιλιάδες παιδιά πηγαίνουν κάθε πρωί σχολείο πεινασμένα και πως χιλιάδες άνθρωποι – κανονικότατοι έλληνες – ψάχνουν στα σκουπίδια για να διασκεδάσουν την πείνα τους, ή στην καλύτερη περίπτωση καταφεύγουν σε συσσίτια.
Ας μην μιλάει για πείνα λοιπόν. Και να αφήσει τις απειλές. Ας κάνει αυτό που του ανέθεσε –καλώς ή κακώς - ο πρωθυπουργός, χωρίς να καταφεύγει σε προκλήσεις προς τους δοκιμαζόμενους πολίτες. Το τελευταίο, που χρειαζόμαστε είναι ένα «ντόπερμαν» να μας γαυγίζει κιόλας, ενώ κόβει μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα κια χωρίς να έχει αποτελέσματα εκεί που οφείλει να έχει πρωτίστως (πάταξη φοροδιαφυγής, αντιμετώπιση διαφθοράς κλπ). Ουδείς είναι αυτόκλητος σωτήρας και ουδείς δικαιούται να κουνάει το δάκτυλο στον ελληνικό λαό. Ιδίως κάποιος, που δεν έχει λάβει καν την ψήφο του…
Ο Στουρνάρας είναι αυτή την περίοδο η πιο χτυπητή τέτοια περίπτωση. Διορίστηκε σε μία κυβέρνηση να κάνει μία δουλειά, χωρίς να έχει εκλεγεί και χωρίς να έχει δοκιμαστεί ποτέ στα κοινά. Διορισμένος σύμβουλος οικονομικών από τον Γιάννο Παπαντωνίου στην εποχή του Σημίτη, διορισμένος διοικητής τράπεζας, διορισμένος τώρα υπουργός Οικονομικών. Και μάλιστα εξ ανάγκης, αφού η αρχική επιλογή του Σαμαρά και των άλλων αρχηγών ήταν άλλη, όμως λόγοι ανωτέρας βίας και κυρίως η αγάπη, που του είχε η τρόικα από πάντα – γιατί άραγε; - τον επέβαλαν στο τιμόνι της οικονομίας. Αντί να έχει συναίσθηση των συγκεκριμένων ορίων του ρόλου του, προσπαθεί, εκ του ασφαλούς να κάνει πολιτική με τον πιο χυδαίο και κυνικό τρόπο: Απειλώντας, κινδυνολογώντας, προειδοποιώντας ως Κασσάνδρα για τα χειρότερα, που λέει, ότι θα έλθουν εάν δεν τον αφήσουμε να κάνει όπως θέλει ό,τι θέλει!
Είχαμε τον Παπαδήμο, επί ημερών του οποίου ισοπεδώθηκαν κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, έχουμε τώρα και τον Στουρνάρα. Ο οποίος μας προειδοποίησε, αυτό το «χορτασμένο περιστέρι» της μεταπολίτευσης, όπως θα έλεγαν και κάποιοι εκσυγχρονιστές, παλιοί φίλοι του, ότι «θα πεινάσουμε», εάν δεν πάρουμε τη δόση από την τρόικα.
Πόσα ξέρει αλήθεια ο Στουρνάρας από πείνα; Ένας άνθρωπος, που έχει ζήσει όλη τη ζωή του στα αστικά σαλόνια και πέριξ του Κολωνακίου, θα πρέπει να έχει περίσσιο θράσος να μιλάει για πείνα. Με παχυλούς μισθούς, εγγυημένη καριέρα, καθότι το «αγαπημένο παιδί» των πιο ισχυρών συμφερόντων, υποστηρικτής, πάντα, ιδεών και προτάσεων, που δίνουν με σιγουριά το διαβατήριο για μία πλουσιοπάροχη ζωή, ο Στουρνάρας οφείλει να αντιληφθεί ότι είναι ο τελευταίος, που πρέπει να μιλάει για πείνα και δυστυχία.
Υπήρξαν κι άλλοι πριν απ’ αυτόν, που έπαιξαν το ίδιο παιχνίδι. Οι οποίοι δεν υπάρχουν πια –ας το έχει αυτό υπόψη του. Που μίλησαν για τις «σωτήριες δόσεις» και για «καταστροφή» που έρχεται αν τυχόν λοξοδρομήσουμε από όσα μας λέει η τρόικα. Οι δόσεις ήλθαν λοιπόν, μαζί όμως και η πείνα, η διόγκωση της ανεργίας της ανεργίας, η αύξηση των αυτοκτονιών, η εθνική κατάθλιψη, η απόγνωση. Ας πει κάποιος στον Στουρνάρα ότι χιλιάδες παιδιά πηγαίνουν κάθε πρωί σχολείο πεινασμένα και πως χιλιάδες άνθρωποι – κανονικότατοι έλληνες – ψάχνουν στα σκουπίδια για να διασκεδάσουν την πείνα τους, ή στην καλύτερη περίπτωση καταφεύγουν σε συσσίτια.
Ας μην μιλάει για πείνα λοιπόν. Και να αφήσει τις απειλές. Ας κάνει αυτό που του ανέθεσε –καλώς ή κακώς - ο πρωθυπουργός, χωρίς να καταφεύγει σε προκλήσεις προς τους δοκιμαζόμενους πολίτες. Το τελευταίο, που χρειαζόμαστε είναι ένα «ντόπερμαν» να μας γαυγίζει κιόλας, ενώ κόβει μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα κια χωρίς να έχει αποτελέσματα εκεί που οφείλει να έχει πρωτίστως (πάταξη φοροδιαφυγής, αντιμετώπιση διαφθοράς κλπ). Ουδείς είναι αυτόκλητος σωτήρας και ουδείς δικαιούται να κουνάει το δάκτυλο στον ελληνικό λαό. Ιδίως κάποιος, που δεν έχει λάβει καν την ψήφο του…
