Λίγοι είναι βέβαια εκείνοι που έχουν τολμήσει να διατυπώσουν την σωστή διάγνωση πριν επιχειρήσουν να προσφέρουν το αντίδοτο. Αναφέρομαι στην τόλμη της διάγνωσης γιατί θέλει τόλμη να παραδεχτείς ότι το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό αλλά είναι ιστορικό, πολιτικό και ηθικό.
Ιστορικό, γιατί οι δημοκρατικοί θεσμοί που οικοδομήθηκαν πάνω στα θεμέλια της βιομηχανικής επανάστασης δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις επαναστατικές αλλαγές που συμβαίνουν στη δομή της παραγωγής και την ταχύτητα κίνησης των παγκόσμιων επενδυτικών κεφαλαίων.
Πολιτικό, γιατί οι περισσότερες πολιτικές ηγεσίες, με κορυφαίο παράδειγμα τις ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ ενώ γνωρίζουν ότι οι προκλήσεις είναι παγκόσμιες, εξακολουθούν να κτίζουν κάστρα αυτάρκειας πάνω στην άμμο της παγκόσμιας αλληλεξάρτησης.
Ηθικό, γιατί το σύστημα αξιών που γεννήθηκε από την ηθική επανάσταση της δεκαετίας του 60 και από την πολιτική επανάσταση της δεκαετίας του 80 αποθέωσε την ηθική και πολιτική παντοδυναμία του ατόμου, οδηγώντας σε ένα κόσμο όπου όλα επιτρέπονται.
Για άλλη μία φορά ακόμα στην ανθρώπινη ιστορία, οι εξελίξεις στην οικονομία, στην επιστήμη και την τεχνολογία ξεπερνούν την επίσημη πολιτική, που προσπαθεί να γαντζωθεί στα προνόμια και τα συστήματα εξουσίας του περασμένου αιώνα.
Τελική Λύση στην παγκόσμια κρίση θα υπάρξει μόνο όταν γίνει κατανοητό ότι η κρίση δεν βρίσκεται στην φυσική ροπή του ανθρώπου να υπερβεί σύνορα, αλλά στην συντηρητική αντίδραση να κερδίσει χρόνο προσπαθώντας να συγκρατήσει το κύμα της αλλαγής. Κρίση υπάρχει όχι γιατί η Apple βγάζει στην αγορά ένα νέο προϊόν ανά εξάμηνο, αλλά επειδή οι κρατικοί φορείς δεν μπορούν να ακολουθήσουν αυτό το φρενήρη ρυθμό και να διαχειριστούν με την ίδια ταχύτητα τις συνέπειες μίας υπερθερμασμένης παραγωγικής δομής.
Απέναντι σε παγκόσμια προβλήματα οφείλουμε να παράξουμε παγκόσμιες λύσεις. Ο ραγδαίος ρυθμός της καινοτομίας και της παραγωγής χρειάζεται τις αγορές του. Χρειάζεται τη ζήτηση. Ποιες αγορές όμως; Η αμερικανική κοινωνία αντιμετωπίζει το φάσμα της δομικής φτώχειας και της ανεργίας. Η Ευρώπη παλεύει με την ύφεση και με το νέο σιδηρούν τείχος που χωρίζει βορρά με νότο. Σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις το Κινεζικό θαύμα αντιμετωπίζει την επιβράδυνση, με την κινεζική ηγεσία να προσπαθεί να βρει τρόπους να κατεδαφίσει το σινικό τείχος της φτώχειας που χωρίζει τα παράλια με την ενδοχώρα. Οι υποσχόμενες οικονομίες της Λατινικής Αμερικής και της Ινδίας θυμίζουν την Αγγλία του 19ου αιώνα σε ότι αφορά τις κοινωνικές συνθήκες που συνοδεύουν την ανάπτυξη. Η Αφρική ζει μέσα στον στρόβιλο συνεχών διατροφικών, υγειονομικών και πολιτικών κρίσεων.
Το δίλημμα του 20ου αιώνα, περισσότερο ή λιγότερο κράτος σε εθνικό επίπεδο είναι πλέον εκτός θέματος. Εξάλλου, η βάση της επανάστασης που ξεκίνησε τη δεκαετία του 80 και ολοκληρώθηκε με την επικοινωνιακή επανάσταση στα τέλη της δεκαετίας του 90 δεν ήταν ο περιορισμός της κρατικής παρέμβασης αλλά η ραγδαία διεύρυνση και εμβάθυνση της παγκόσμιας αλληλεξάρτησης.
Η πολιτική πρόκληση του 21ου αιώνα είναι διαφορετική. Χρειαζόμαστε παγκόσμιες πολιτικές και δεσμευτικές λύσεις που θα αντιμετωπίσουν την φτώχεια και την εμφάνιση δομικών ανισοτήτων στις ανεπτυγμένες και στις υπο-ανάπτυξη κοινωνίες. Η πολιτική πρόκληση της νέας εποχής είναι περισσότερη ή λιγότερη ταχύτητα στην αντιμετώπιση παγκόσμιων θεμάτων.
Ο κόσμος χρειάζεται μία νέα μεσαία κοινωνική τάξη όπου θα ενώνεται από ένα κοινό σύστημα αξιών και ένα κοινό μέσο επίπεδο διαβίωσης. Μία νέα μεσαία κοινωνική τάξη που θα ζει στην Νέα Υόρκη, στην Μαδρίτη, το Ρίο, τη Βεγγάζη και το Ναϊρόμπι.
Χρειαζόμαστε πιο ισχυρούς διεθνείς οργανισμούς με ξεκάθαρη αποστολή και διευρυμένους πόρους στην μάχη κατά της φτώχειας, της διατροφικής κρίσης και της περιβαλλοντικής απειλής.
Χρειαζόμαστε ταχεία εμβάθυνση της συνεργασίας των εθνικών κρατών στο πλαίσιο λειτουργίας των περιφερειακών οργανισμών. Δεν είναι λογικό να καταρρέει η ευρωπαϊκή οικονομία και τα ευρωπαϊκά κράτη να ερίζουν για τις ψήφους στους υπό διαμόρφωση θεσμούς.
Χρειαζόμαστε ένα νέο μοντέλο πολιτικής όπου η εξουσία θα σχετίζεται περισσότερο με την εξειδικευμένη γνώση και λιγότερο με την υποτιθέμενη «σφαιρική πολιτική εμπειρία» και την επιρροή συμφερόντων σε αυτή.
Χρειαζόμαστε ένα νέο αξιακό οδηγό για τις κοινωνίες μας. Ο ανεύθυνος υλισμός χρεοκόπησε. Δεν είναι μόνο τα bonus και τα golden boys. Είναι η επιδημία που λέγεται κατάθλιψη και που καλπάζει στις ανεπτυγμένες κοινωνίες απειλώντας τη δημόσια υγεία, την κοινωνική συνοχή και την παραγωγική διαδικασία.
Χρειαζόμαστε επίσης μία νέα προσέγγιση στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν γίνεται να ζούμε σε ένα κόσμο απόλυτα αλληλοεξαρτώμενο αλλά που η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι σχετική ανάλογα με το πολιτικό καθεστώς ή την πολιτισμική ταυτότητα.
Χρειαζόμαστε πάνω από όλα, να οικοδομήσουμε πάνω στην κοινή ανθρώπινη ταυτότητα μας. Η παγκόσμια ειρήνη, η σταθερότητα και η ανάπτυξη εξαρτώνται από αυτό.
Η Τελική Λύση πηγάζει από το πεπρωμένο της ανθρωπότητας που δεν είναι άλλο από την οικουμενικότητα. Όλες οι άλλες οι Τελικές Λύσεις οδηγούν στην φρίκη ή την αναποτελεσματικότητα.
http://kafeneio-gr.blogspot.gr/2012/10/blog-post_273.html
