Του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου
1. Η πρωτοφανής οικονομική κρίση που εδώ και σχεδόν δύο χρόνια κυριαρχεί στη ζωή του τόπου είναι η κατάληξη μιας κατηφορικής πορείας τριάντα χρόνων, στη διάρκεια των οποίων πολιτικοί, ΜΜΕ και συνδικαλιστές, με την ανοχή της πνευματικής ηγεσίας, οδηγούσαν τη Χώρα από το κακό στο χειρότερο.
Με την ανοχή της ανομίας και της μικρής και μεγάλης διαφθοράς, την εξάπλωση της απαιδευσίας, τη διεκόλυνση της φοροδιαφυγής και την καθιέρωση άδικων και....
αναποτελεσματικών φορολογικών συστημάτων, το καθεστώς αναξιοκρατίας, τον πέρα απο τις δυνατότητές μας τρόπο ζωής, τη σπατάλη που εξασφάλιζε ο εύκολος δανεισμός, το πνεύμα της ήσσονος προσπάθειας, την εξάπλωση του ακραίου ατομικισμού και της περιφρόνησης των δικαιωμάτων των άλλων, τη διάλυση του κράτους, την κατάργηση του διευθυντικού δικαιώματος στις δημόσιες επιχειρήσεις, την αδιαφορία για υγιή οικονομική ανάπτυξη...
2. Στην κατάληξη της πορείας αυτής, τον Μάϊο 2010, η ελληνική κυβέρνηση, επειδή δεν μπορούσε να βρει δανειστές αλλού, δανείστηκε από την Τρόικα (Κράτη του Eurogroup, ΕΚΤ, ΔΝΤ) 110 δισεκ. ευρώ, υπογράφοντας τη γνωστή δανειακή σύμβαση (το Μνημόνιο), με την οποία αναλάβαινε συγκεκριμένες υποχρεώσεις.
Σήμερα, μετά ένα χρόνο, η κατάσταση έχει σοβαρά χειροτερέψει, καθώς η κυβέρνηση δεν έχει εκπληρώσει το μεγαλύτερο μέρος από τις υποχρεώσεις που είχε συμφωνήσει με το Μνημόνιο και η αξιοπιστία της Χώρας στην Ευρώπη και στις διεθνείς αγορές έχει ουσιαστικά μηδενιστεί.
Για να καλύψει τις ανάγκες της Χώρας τα επόμενα δύο-τρία χρόνια, η κυβέρνηση αναγκάζεται να ζητήσει πάλι από την Τρόικα άλλα 80-100
δισεκ. ευρώ, καθώς δεν μπορεί να βρει άλλον δανειστή.
Η Τρόικα της απαντάει ότι (α) για να της δώσει τις επόμενες δόσεις του πρώτου δανείου (των 110 δισεκ. ευρώ), θα πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει όλα όσα έχει συμφωνήσει με την αντίστοιχη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε και (β) για να της δώσει το δεύτερο δάνειο που ζητάει (80-100 δισεκ. ευρώ), θα πρέπει στη δεύτερη δανειακή σύμβαση να συμφωνηθούν νέες υποχρεώσεις της ελληνικής πλευράς καθώς και συγκεκριμένες εγγυήσεις για την εξασφάλιση των δανειστών (δεδομένης της κακής συμπεριφοράς της στο πρώτο δάνειο και της διεθνούς δυσπιστίας των αγορών για τις δυνατότητες της Χώρας).
3. Μπροστά στην έκρυθμη αυτή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Χώρα, πώς αντιδρούν οι υπεύθυνοι;
Η κυβέρνηση βρίσκεται σε συνεχή «διαβούλευση» με... τον εαυτό της, χωρίς ακόμα (ενώ έχουν αρχίσει οι συζητήσεις με την Τρόικα) να έχει καταλήξει στα συγκεκριμένα μέτρα που θα προτείνει σ’ αυτήν, και συγχρόνως καλεί την αντιπολίτευση σε «συναίνεση» γαι τη λήψη των (μη συγκεκριμενοποιημένων) «σκληρών αλλά αναγκαίων» μέτρων που πρέπει να ληφθούν «για να σωθεί η πατρίδα».
Η αξωματική αντιπολίτευση, αρνούμενη τη «συναίνεση», προτείνει ένα «άλλο μείγμα πολιτικής» σε «πακέτο» που πρέπει υποχρεωτικά να εφαρμοστεί ως έχει, ζητώντας αναδιαπραγμάτευση και του Μνημονίου του 2010 (που έχει δηλώσει ότι δεν θα το καταγγείλει, όταν γίνει κυβέρνηση).
Η υπόποιπη αντιπολίτευση είτε απορρίπτει κάθε μέτρο που περιλαμβάνει το Μνημόνιο, προτείνοντας αόριστα «μια άλλη πολιτική», είτε αοριστολογεί, είτε ζητάει «συνευθύνη» (με συμμετοχή στην κυβέρνηση).
Τα ΜΜΕ (με ελάχιστες εξαιρέσεις) αποπροσανατολίζουν τον κόσμο, λαϊκίζοντας, συνθηματολογώντας, αποδίδοντας την αποτυχία της δικής μας ηγεσίας σε διεθνείς οργανισμούς, αξιολογητές, αγορές, κερδοσκόπους, διεθνείς συνωμοσίες κ.τ.τ., αποφεύγοντας τη σοβαρή έγκυρη ενημέρωση των πολιτών...
4. Τι θα περίμενε ο σκεπόμενος πολίτης από τους πολιτικούς, τη στιγμή που, όπως οι ίδιοι του λένε, «η πατρίδα βρίσκεται σε πόλεμο», η «Χώρα αντιμετωπίζει το φάσμα της χρεοκοπίας», «το κράτος κινδυνεύει τον Ιούλιο να κάνει στάση πληρωμών, να μην έχει να πληρώσει συντάξεις και μισθούς και άλλες υποχρεώσεις»;
α. Να σταματήσουν να λένε ψέμματα και να πουν την αλήθεια:
(ι) Η Χώρα, στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, είναι υποχρεωμένη να επιλέξει ανάμεσα σε δύο μόνο λύσεις: τον δανεισμό από την Τρόικα, εφαρμόζοντας τα μέτρα που θα αποφασίσει τελικά η Τρόικα (μετά τις, οποιασδήποτε «σκληρότητας», διαπραγματεύσεις), και την άρνηση του δανεισμού αυτού, με τη στάση πληρωμών που θα επακολουθήσει (αφού άλλος τρόπος για να αντλήσουμε τα αναγκαία για τα επόμενα 2-3 χρόνια ποσά δεν υπάρχει).
(ιι) Θα χρειαστούν όχι ένα ή δύο αλλά αρκετά περισσότερα χρόνια συνεπούς εφαρμογής των μέτρων που θα αποφασιστούν, προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση και να δημιουργηθεί μέσα απ’ αυτήν ένα σύγχρονο αποδοτικό για όλους κράτος.
β. Να σταματήσουν να ρίχνουν τα βάρη για την κρίση οι μεν στους δε ή στον «εξωτερικό παράγοντα», να αοριστολογούν με κοινοτοπίες ή ευφυολογήματα για «σωτηρία της πατρίδας», «επανίδρυση του κράτους», «επανεκκίνηση της οικονομίας» κ.τ.τ., να πάψουν οι μεν να ζητάνε τη «συναίνεση» (για να κρατήσουν την εξουσία), οι δε να υπόσχονται «αντιμνημονιακή πολιτική» (για να καταλάβουν την εξουσία), οι τρίτοι να προτείνουν «συνευθύνη» (για να συμμετάσουν στην εξουσία) και οι τέταρτοι να προτρέπουν για «μιά άλλη πολιτική, σε διαφορετική κατεύθυνση» (για να κερδίσουν λίγους παραπάνω ψήφους).
γ. Να κάνουν αυτό που επιβάλλουν η λογική και η ανάγκη ρεαλισμού:
- να βάλουν κάποιους τεχνοκράτες της εμπιστοσύνης τους να συνεργαστούν μεταξύ τους και να προτείνουν τελικά στην Τρόικα συγκεκριμένα μέτρα –άλλα κοινής αποδοχής και άλλα του κάθε κόμματος– που θα τα διαπραγματευθούν με τους εκπροσώπους της.
- μετά τις διαπραγματεύσεις, όταν η Τρόικα αποφασίσει οριστικά ποια από τα μέτρα που της πρότειναν δέχεται και ποια απορρίπτει, να πούν καθαρά στους Έλληνες αν δέχονται τον δανεισμό από την Τρόικα, με τα μέτρα που αυτή τελικά, μετά τις διαπραγματεύσεις, θα έχει επιλέξει ή αν τον απορρίπτουν.
5. Οι αναγκαίες προϋποθέσεις χωρίς τις οποίες δεν θα υπάρξει ανοχή των πολιτών στα σκληρά μέτρα που θα απαιτηθούν για το ξεπέρασμα της κρίσης είναι:
α. Οι πολιτικοί να δώσουν παράδειγμα θυσίας (όταν μειώνουν τις αποδοχές των μικροσυνταξιούχων/μικρομισθωτών κατά 20-25%, το ελάχιστο που θα έπρεπε να κάνουν θα ήταν να περικόψουν τις δικές τους αμοιβές κατά 40-50%, να καταργήσουν τη βουλετική σύνταξη και να μειώσουν τον αριθμό των βουλευτών σε 200).
β. Τα μέτρα να είναι δίκαια (και δεν είναι δίκαια, όταν, για παράδειγμα, φόρους ανάλογα με το εισόδημά τους πληρώνουν μόνο οι μισθωτοί, ενώ οι άλλοι, μικροί και μεγάλοι, φοροδιαφεύγουν ή φοροκλέπτουν).
6. Αν οι πολιτικοί μας συνεχίσουν τη μέχρι σήμερα ανεύθυνη συμπεριφορά τους, η Χώρα δεν θα αποφύγει τη χρεοκοπία, και ο λαός θα την χρεώσει τότε όχι σε μερικούς απ’ αυτούς αλλά σε ΟΛΟΥΣ.
