Εν δε τη φοβερά ημέρα της κρίσεως… η οποία φαίνεται να πλησιάζει, θα πρέπει ο κριτής λαός, αφού συνέλθει απ’ τα αλλεπάλληλα σοκ, ξυπνήσει απ’ τον ύπνο του δικαίου και απαρνηθεί τη βολή του καναπέ , με τη ρομφαία ανά χείρας να κρίνει δίκαια και να εξαποστείλει ανεπιστρεπτί στο πυρ το εξώτερον το συρφετό αυτόν που τόσα δεινά συσσώρευσε στην πατρίδα μας και την έφερε ένα βήμα πριν την πλήρη κατάρρευση!
Θα πρέπει ο κριτής λαός να έχει «γρήγορον νουν, σώφρονα λογισμόν» και όχι ύπνον ελαφρόν, αλλά εγρήγορση!
Μάθαμε να ζούμε σ’ αυτόν εδώ τον τόπο αδιαλείπτως χιλιάδες χρόνια και να τον υπερασπιζόμαστε με θυσίες και αίματα. «Αετόμορφα τα έχει τα ψηλά βουνά» και όποιος τολμούσε να τα περάσει, ορεγόμενος να βάλει πόδι κατασπαρασσόταν πριν ακόμα το σκεφτεί. Έτσι αντιστεκόταν ο λαός αυτός πάντα στους εχθρούς της πατρίδας του!
Τώρα όμως χάσαμε τα φάλτσα μας. Γιατί οι εχθροί δεν ήρθαν απ΄ έξω. Βρίσκονταν εντός των τειχών. Δεν «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» αλλά, «ήταν στην πόλη οι οχτροί». Επειδή δεν μπορούσαν να μπουν απ’ έξω , βρήκαν το κόλπο. Δε χρειάστηκε ούτε Δούρειος Ίππος.
Παραπλάνησαν αυτόν το λαό με λόγια ψεύτικα, ψεύτικες ελπίδες και κατάφεραν το «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί… και μεις φωνάζαμε ζήτω και γεια». Δεν προσέξαμε τα σπαθιά που κρατούσαν και τα πήραμε για φυλαχτά! Και έτσι ήσυχος ο λαός αυτός, αφού λεφτά υπήρχαν και αφού είδε ανασκουμπωμένα μανίκια, άραξε και περίμενε το παντεσπάνι αλλά έφαγε το μανίκι που πόνεσε πολύ.
Ευτυχώς όμως κάποιοι, οι μισοί θα έλεγα, που ήξεραν τη συνέχεια το έπιασαν το νόημα –τους ξέραν άλλωστε- και ξεκίνησαν την αντίσταση από την πρώτη μέρα. Δεν έσκυψαν το κεφάλι αποδεχόμενοι τη μοίρα και το κατεστημένο και κόντρα στους χρησμούς των τηλεμαντείων , επέλεξαν μ’ αγώνα σκληρό έναν μπροστάρη που τον πίστεψαν και τον πιστεύουν, περιμένοντας να πάρει το βούρδουλα και όποιον πάρει ο χάρος.
Όμως χρειάζεται και βοήθεια. Μόνος του τι να καταφέρει ; Μαζί του κι εμείς να διώξουμε το κακό. Όχι όμως έτσι απλά. Εδώ ένα χωράφι έχεις, σου παίρνει ο γείτονας μισό μέτρο και τον τρέχεις-δίκαια- στα δικαστήρια. Αυτούς που πούλησαν ολόκληρο αυτό το κομμάτι γης, που το κρατάμε αιώνες, έτσι θα τους αφήσουμε;
Και βέβαια όχι. Γι αυτό, το πρώτο που πρέπει να κάνουμε την ημέρα της κρίσεως είναι να δώσουμε εφαλτήριο στον τιμωρό. Να τον ανεβάσουμε εκεί που πρέπει ,να του δώσουμε να καταλάβει ότι εμείς οι ένορκοι θα φωνάξουμε μαζί του για τους ξεπουλημένους:
ΕΝΟΧΟΙ για εσχάτη προδοσία.
Και η τιμωρία παραδειγματική.
Τα κλειδιά απ’ τα αεροπλάνα και βαπόρια ας τα δώσει σε μας, να τους βλέπουμε να τρέχουν έντρομοι από αεροδρόμιο σε λιμάνι και τανάπαλιν μα θα βρίσκουν τις πόρτες κλειστές και τα σκυλιά λυμένα!
Τέλος τα ψέματα!!!
