Τα
τελευταία μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, κατ’ επιταγή των δανειστών
μας, θυμίζουν αυτό που έλεγε ο ολέθριος για την τύχη της Αργεντινής
Κάρλος Μένεμ.
Με άλλα λόγια τα μέτρα αυτά συνιστούν «χειρουργική επέμβαση χωρίς αναισθησία» και θίγουν απαράδεκτα – για μια ακόμη φορά- τους φτωχότερους, δηλαδή τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, που βρίσκονται πια στα όρια της υπαρξιακής εξόντωσης.
Και βεβαίως όλοι θέλουμε να... σώσουμε τη χώρα μας από τη θλιβερή χρεοκοπία, αλλά μόνο ορισμένοι υφίστανται αδικαιολόγητα το φοβερό κόστος των θυσιών μιας αναγκαίας αναπροσαρμογής, γιατί ούτως ή άλλως οι έλληνες δεν θα μπορούσαν να ζουν επ’ αόριστο με τα δανεικά (Stiglitz, «Freefall»).
Και απαριθμώ στη συνέχεια κάποιες κατηγορίες ανθρώπων και ομάδων , που δεν πληρώνουν τίποτε για τη χώρα μας η οποία χρεοκοπεί ή συνεισφέρουν απαράδεκτα λίγο (σε σχέση με τις δυνατότητές τους).
Και πρώτα- πρώτα θα αρχίσω από τους βουλευτές μας (χωρίς καμία διάθεση λαϊκισμού) . Παρά το γεγονός, λοιπόν, ότι έχουν γίνει κάποιες περικοπές τώρα τελευταία, εξακολουθώ να πιστεύω ότι...
Με άλλα λόγια τα μέτρα αυτά συνιστούν «χειρουργική επέμβαση χωρίς αναισθησία» και θίγουν απαράδεκτα – για μια ακόμη φορά- τους φτωχότερους, δηλαδή τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, που βρίσκονται πια στα όρια της υπαρξιακής εξόντωσης.
Και βεβαίως όλοι θέλουμε να... σώσουμε τη χώρα μας από τη θλιβερή χρεοκοπία, αλλά μόνο ορισμένοι υφίστανται αδικαιολόγητα το φοβερό κόστος των θυσιών μιας αναγκαίας αναπροσαρμογής, γιατί ούτως ή άλλως οι έλληνες δεν θα μπορούσαν να ζουν επ’ αόριστο με τα δανεικά (Stiglitz, «Freefall»).
Και απαριθμώ στη συνέχεια κάποιες κατηγορίες ανθρώπων και ομάδων , που δεν πληρώνουν τίποτε για τη χώρα μας η οποία χρεοκοπεί ή συνεισφέρουν απαράδεκτα λίγο (σε σχέση με τις δυνατότητές τους).
Και πρώτα- πρώτα θα αρχίσω από τους βουλευτές μας (χωρίς καμία διάθεση λαϊκισμού) . Παρά το γεγονός, λοιπόν, ότι έχουν γίνει κάποιες περικοπές τώρα τελευταία, εξακολουθώ να πιστεύω ότι...
...η
συνολική βουλευτική αποζημίωση των 8000 ευρώ το μήνα θα πρέπει να
περικοπεί και άλλο, ιδίως όταν έχουν ακρωτηριαστεί μικρές συντάξεις των
600 ευρώ!
Και, βεβαίως, είναι αναγκαίο να συνυπολογίσουμε και όλα τα άλλα βουλευτικά προνόμια που υπάρχουν (ατέλειες στα τηλέφωνα, δωρεάν αεροπορικά εισιτήρια, δαπάνες για 3 ή 4 υπαλλήλους και τόσα άλλα).
Επομένως, είναι αναγκαίο να μειωθούν δραστικά όλα αυτά, κυρίως για να στείλουν οι βουλευτές ένα ισχυρό συμβολικό μήνυμα στον κόσμο, δηλαδή ότι και αυτοί υφίστανται κάποιες οδυνηρές εκπτώσεις στην προσωπική τους ζωή ( αφού η πολιτική είναι μεταξύ των άλλων και «διαχείριση συμβολισμών»).
Αλλιώς δεν θα πείσουν κανένα για τις θυσίες που πρέπει να γίνουν για να μη χρεοκοπήσει το κράτος μας!
Και το ίδιο ισχύει σε πολλαπλάσιο βαθμό και για τους βουλευτές του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Μάλιστα, η πρόταση κάποιων ελλήνων ευρωβουλευτών να βοηθήσουν τη χώρα τους με ένα μισθό είναι επιεικώς απαράδεκτη, αν λάβει κανείς υπόψη τι παίρνουν!
Ίσως θα έπρεπε να δίνουν στην Ελλάδα το μισό του παχυλού τους μισθού για τα επόμενα τρία χρόνια, δηλαδή όσα χρόνια θα πληρώνουν όλοι οι Ελληνες το χαράτσι στα ακίνητα – μέσω της ΔΕΗ- για να καλυφθούν οι τρύπες του φετινού ελλείμματος.
Έπειτα υπάρχουν οι τράπεζες. Δεν θα ήθελα να θυμηθώ το περίφημο αξίωμα που έλεγε ο Μπρέχτ . Δηλαδή, «μπορεί να συγκριθεί η ληστεία μιας τράπεζας με την ίδρυση μιας τράπεζας»;
Επομένως, όλοι θέλουμε ένα ισχυρό τραπεζικό σύστημα. Όμως σήμερα οι τράπεζες δεν δίνουν ούτε ένα ευρώ σε επιχειρήσεις και ιδιώτες, ενώ την προηγούμενη δεκαετία της ευφορίας είχαν βγάλει τεράστια κέρδη.
Δεν θα έπρεπε λοιπόν να συνεισφέρουν κάτι και οι τράπεζες, με τη μορφή μιας έκτακτης εισφοράς;
Και το ίδιο ισχύει και για τους πλουσίους της χώρας μας. Υπενθυμίζω, ότι πριν από λίγο καιρό η κυβέρνηση της Ισπανίας επέβαλε ένα ειδικό φόρο στις 160.000 πλουσιότερες οικογένειες αυτής της χώρας.
Επιτέλους, δεν θα έπρεπε να γίνει κάτι παρόμοιο και εδώ; Δυστυχώς τόσο καιρό η κυβέρνηση δεν έχει κάνει απολύτως τίποτε σε αυτό το επίπεδο. Και αυτό είναι το μεγάλο πολιτικό της πρόβλημα, αφού τα δυσβάστακτα βάρη της αποφυγής της χρεοκοπίας τα παίρνουν θλιβερά στους ώμους τους μόνο οι πιο αδύνατοι.
Αν λοιπόν δεν αλλάξουν αυτά τα μεγέθη, και δεν συνεισφέρουν και οι πλουσιότεροι στον αγώνα για τη σωτηρία της πατρίδας μας, τότε φοβάμαι ότι εκτός από το κλίμα μιας οικονομικής κατάρρευσης, θα βιώσουμε σε λίγο και ένα κλίμα κοινωνικής αποσύνθεσης (όπου ο καθένας θα κάνει ότι θέλει, χωρίς να υπολογίζει αν παραβιάζει ή όχι το νόμο)!
Ήδη ζούμε ένα τέτοιο παρακμιακό κλίμα στα πανεπιστήμια , όπου οι φοιτητές ετσιθελικά και παράνομα τα έχουν κλειδώσει (χωρίς να τους νοιάζει ποσώς, αν οι γονείς πληρώνουν).
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Στον αγώνα για την αποφυγή της χρεοκοπίας πρέπει να συνεισφέρουν και οι πιο πλούσιοι!
Και μέχρι στιγμής δεν έχουν πληρώσει σχεδόν τίποτε!
Και, βεβαίως, είναι αναγκαίο να συνυπολογίσουμε και όλα τα άλλα βουλευτικά προνόμια που υπάρχουν (ατέλειες στα τηλέφωνα, δωρεάν αεροπορικά εισιτήρια, δαπάνες για 3 ή 4 υπαλλήλους και τόσα άλλα).
Επομένως, είναι αναγκαίο να μειωθούν δραστικά όλα αυτά, κυρίως για να στείλουν οι βουλευτές ένα ισχυρό συμβολικό μήνυμα στον κόσμο, δηλαδή ότι και αυτοί υφίστανται κάποιες οδυνηρές εκπτώσεις στην προσωπική τους ζωή ( αφού η πολιτική είναι μεταξύ των άλλων και «διαχείριση συμβολισμών»).
Αλλιώς δεν θα πείσουν κανένα για τις θυσίες που πρέπει να γίνουν για να μη χρεοκοπήσει το κράτος μας!
Και το ίδιο ισχύει σε πολλαπλάσιο βαθμό και για τους βουλευτές του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Μάλιστα, η πρόταση κάποιων ελλήνων ευρωβουλευτών να βοηθήσουν τη χώρα τους με ένα μισθό είναι επιεικώς απαράδεκτη, αν λάβει κανείς υπόψη τι παίρνουν!
Ίσως θα έπρεπε να δίνουν στην Ελλάδα το μισό του παχυλού τους μισθού για τα επόμενα τρία χρόνια, δηλαδή όσα χρόνια θα πληρώνουν όλοι οι Ελληνες το χαράτσι στα ακίνητα – μέσω της ΔΕΗ- για να καλυφθούν οι τρύπες του φετινού ελλείμματος.
Έπειτα υπάρχουν οι τράπεζες. Δεν θα ήθελα να θυμηθώ το περίφημο αξίωμα που έλεγε ο Μπρέχτ . Δηλαδή, «μπορεί να συγκριθεί η ληστεία μιας τράπεζας με την ίδρυση μιας τράπεζας»;
Επομένως, όλοι θέλουμε ένα ισχυρό τραπεζικό σύστημα. Όμως σήμερα οι τράπεζες δεν δίνουν ούτε ένα ευρώ σε επιχειρήσεις και ιδιώτες, ενώ την προηγούμενη δεκαετία της ευφορίας είχαν βγάλει τεράστια κέρδη.
Δεν θα έπρεπε λοιπόν να συνεισφέρουν κάτι και οι τράπεζες, με τη μορφή μιας έκτακτης εισφοράς;
Και το ίδιο ισχύει και για τους πλουσίους της χώρας μας. Υπενθυμίζω, ότι πριν από λίγο καιρό η κυβέρνηση της Ισπανίας επέβαλε ένα ειδικό φόρο στις 160.000 πλουσιότερες οικογένειες αυτής της χώρας.
Επιτέλους, δεν θα έπρεπε να γίνει κάτι παρόμοιο και εδώ; Δυστυχώς τόσο καιρό η κυβέρνηση δεν έχει κάνει απολύτως τίποτε σε αυτό το επίπεδο. Και αυτό είναι το μεγάλο πολιτικό της πρόβλημα, αφού τα δυσβάστακτα βάρη της αποφυγής της χρεοκοπίας τα παίρνουν θλιβερά στους ώμους τους μόνο οι πιο αδύνατοι.
Αν λοιπόν δεν αλλάξουν αυτά τα μεγέθη, και δεν συνεισφέρουν και οι πλουσιότεροι στον αγώνα για τη σωτηρία της πατρίδας μας, τότε φοβάμαι ότι εκτός από το κλίμα μιας οικονομικής κατάρρευσης, θα βιώσουμε σε λίγο και ένα κλίμα κοινωνικής αποσύνθεσης (όπου ο καθένας θα κάνει ότι θέλει, χωρίς να υπολογίζει αν παραβιάζει ή όχι το νόμο)!
Ήδη ζούμε ένα τέτοιο παρακμιακό κλίμα στα πανεπιστήμια , όπου οι φοιτητές ετσιθελικά και παράνομα τα έχουν κλειδώσει (χωρίς να τους νοιάζει ποσώς, αν οι γονείς πληρώνουν).
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Στον αγώνα για την αποφυγή της χρεοκοπίας πρέπει να συνεισφέρουν και οι πιο πλούσιοι!
Και μέχρι στιγμής δεν έχουν πληρώσει σχεδόν τίποτε!
e-parembasis.blogspot.com
