Παρά τα όσα γράφονται, παρά
τους προπηλακισμούς και εν πολλοίς και χειροδικίες, υπάρχουν πολλοί
εκπρόσωποί μας που εξακολουθούν να «ζουν στον κόσμο τους»
Δεν μπορώ όμως να μη παρατηρήσω, ότι παρά τα όσα λέμε, παρά τα όσα γράφονται, παρά τους προπηλακισμούς και εν πολλοίς και χειροδικίες, υπάρχουν πολλοί εκπρόσωποί μας που εξακολουθούν να «ζουν στον κόσμο τους». Δεν κατάλαβαν τίποτε. Δεν είδαν την αλλαγή των καιρών, ούτε έδωσαν σημασία στην απαίτηση των Ελλήνων να αλλάξουν επί τέλους συμπεριφορά.
Αυτοί εκεί. Δυο χρόνια πέρασαν από τις εκλογές, και οι τηλεοπτικές συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από το τι συνέβη το 2009. Οι περισσότερο μνήμονες, αναφέρονται και στη δεκαετία του ’80, άλλοι δε και στην προδικτατορική περίοδο. Μάταια περιμένουμε να ακούσουμε συγκεκριμένα μέτρα που θα οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση. Κι αν τύχει να συμβεί κάποτε, θα ακούσουμε γενικολογίες ή αυτά που θα μας ευχαριστήσουν.
Και όμως, πρόκειται για τους «σωτήρες» μας. Αυτούς που θα μας βγάλουν από την κρίση, στην οποία οι ίδιοι μας έβαλαν και δεν ακούσαμε ούτε μια συγγνώμη. Και δεν θα ακούσουμε, διότι δεν φταίνε αυτοί, αλλά οι άλλοι. Πάντα κάποιοι άλλοι θα φταίνε, συγκεκριμένοι ή απροσδιόριστοι. Κι εμείς θα αναζητούμε συνεχώς κάποιους σωτήρες να μας γλιτώσουν από τους σωτήρες.
Ιδιαίτερα ενοχλητικό είναι να παρατηρούμε υπουργούς να καταφέρονται κατά της κυβέρνησης, της οποίας είναι μέλη. Και να θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό το γεγονός, να εξακολουθούν να είναι μέλη της. Στη δημοκρατία, οι υπουργοί που διαφωνούν με τον πρωθυπουργό, παραιτούνται. Ο σεβασμός στους θεσμούς δεν είναι υποχρέωση μόνον των πολιτών, αλλά και των φυλάκων-προστατών τους.
Αυτήν την συμβουλή έδωσε ο Πρόεδρος τότε, Κωνσταντίνος Καραμανλής, στον κ. Α. Σαμαρά, όταν το 1992 του έστελνε επιστολές διακηρύσσοντας τη διαφωνία του με την κυβέρνηση της Ν.Δ. στην οποία ήταν υπουργός. Μάλιστα ο Καραμανλής του εξηγούσε την αντιθεσμική συμπεριφορά του. Γι’ αυτό και ήταν εξοργισμένος μαζί του, και τον απέπεμψε από το συμβούλιο των αρχηγών κομμάτων, όταν ο κ. Α. Σαμαράς κληθείς να τους ενημερώσει, θέλησε να υποδείξει και την πολιτική που έπρεπε να ακολουθήσουν.
Πέραν αυτού, είμαστε μάρτυρες τελευταία κι ενός φαινομένου, που δεν είναι καινούργιο, αλλά εμφανίζεται τώρα πολύ ισχυροποιημένο. Τη διάδοση φημών, με σκοπό την παραπλάνηση. Και πώς να μη καταστούμε θύματα, όταν και η Ν.Δ. παραπλανήθηκε, θεωρώντας σίγουρη την πτώση του κ. Γ. Παπανδρέου (ηθελημένη ή ακούσια); Αυτό που δεν κατανόησαν οι πολυτάλαντοι σύμβουλοι της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μπορούσε να το καταλάβει ο πολίτης που δεν γνωρίζει τα όσα συμβαίνουν στο παρασκήνιο;
Θεωρώντας η Ν.Δ. ότι ήρθε η στιγμή των εκλογών και της ανάληψης της εξουσίας από αυτήν, αποκάλυψε τα χαρτιά της για να δείξει στη Δύση ότι δεν έχει σκοπό να διαφοροποιηθεί, άρα να μη θέσει εμπόδια στο δρόμο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ταυτόχρονα όμως ενημέρωσε και τον ελληνικό λαό τις προθέσεις της, που παρά τους φραστικούς ακροβατισμούς να πείσει για το αντίθετο, ελάχιστα διαφέρουν από τις κυβερνητικές ενέργειες.
Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο, το οποίο προφανώς και θα διαψεύσει η κυβέρνηση, αλλά στον δημοσιογραφικό κόσμο όταν η πηγή θεωρείται έγκυρη, έστω και αν δεν μπορεί να αποδείξει τα λεγόμενά της, τα πράγματα αποκτούν άλλη διάσταση. Αναφέρομαι στον γνωστό Γάλλο δημοσιογράφο Jean Quatremer, συνεργάτη της εφημερίδας Liberation και ειδικό στα ευρωπαϊκά θέματα, ο οποίος κάλυψε τη Σύνοδο των G20 στις Κάννες και αποκάλυψε ότι ο κ. Παπανδρέου είπε στους Ευρωπαίους ηγέτες πως η προκήρυξη δημοψηφίσματος ήταν αναγκαία για να αποφευχθεί ο κίνδυνος πραξικοπήματος!
Ίσως, για να γίνει πιστευτός, φρόντισε ο κ. Μπεγλίτης και αποκεφάλισε την ηγεσία του στρατεύματος, αφήνοντας έτσι την αιχμή εις βάρος εντιμότατων και αξιολογότατων αξιωματικών, ότι τους αποστράτευσε ως υπόπτους διενέργειας στρατιωτικού κινήματος. Φοβερό! Δύσκολο να γίνει πιστευτό, αλλά ο Jean Quatremer δεν είναι τυχαίος, ούτε βλέπω λόγο που θα ήθελε να μας παραπλανήσει.
Βέβαια, ένα δημοσίευμα του Ρόιτερ βάζει τα πράγματα στη θέση τους, γράφοντας ότι οι αλλαγές στην ηγεσία του στρατεύματος έγιναν, όχι για να προληφθεί ένα πραξικόπημα, αλλά διότι θεωρήθηκε βέβαιη η πτώση της κυβέρνησης και ο αρμόδιος υπουργός θέλησε να τοποθετήσει ηγέτες της αρεσκείας του (όπως έκανε και ο κ. Μεϊμαράκης παραμονές των εκλογών του 2009, όταν προέβη σε αιφνίδιες και έκτακτες κρίσεις των αξιωματικών).
Είναι δυνατόν να περιμένω με τέτοιες πρακτικές, οι πολιτικοί που τις χρησιμοποιούν παραπλανώντας ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί τον λαό, και εκθέτοντας τη χώρα στην υφήλιο, να με σώσουν; Κάποιοι πρέπει να μας σώσουν από τους «σωτήρες». Και μετά, να βρούμε κάποιους άλλους σωτήρες, να μας σώσουν από τους προηγούμενους σωτήρες. Ως πού θα πάει αυτό;
Υ.Γ. Για να αποφευχθεί κάθε παρεξήγηση, οι νέοι ηγέτες του στρατεύματος είναι εξίσου ικανοί και επαρκείς με τους προηγούμενους.
Ο Μακεδών
http://www.voria.gr/
