Θα πρέπει κατ’ αρχήν να αντιληφθούμε ότι το πολιτικό πρόσωπο (στις περισσότερες των περιπτώσεων) στα πλαίσια της σημερινής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» είναι ένας επαγγελματίας της πολιτικής. Ένας έμπορος ελπίδων. Στόχος του είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παραμονή στην ολιγαρχία της εξουσίας και στα προνόμιά της, πουλώντας υποσχέσεις, ελπίδες και διάφορα «φώτα στα τούνελ». Με το πέρασμα του χρόνου αρχίζει να στρώνει το δρόμο και στους απογόνους του. Γι’ αυτό και βλέπουμε τους πολιτικούς να είναι δεμένοι στο άρμα του κάθε κομματικού αρχηγού, από τον οποίο (και όχι από τη λαϊκή βάση) εξαρτάται η επαγγελματική τους εξασφάλιση και ο βιοπορισμός τους.
Όταν λοιπόν πλησιάζουμε έναν πολιτικό θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας το πώς ακριβώς μας βλέπει αυτός εκείνη τη στιγμή. Ο «καλός» πολιτικός ψάχνει να βρει στο πρόσωπο του συνομιλητή του τρία πράγματα: Πρώτον ψάχνει να βρει χρηματοδότη που θα χρηματοδοτήσει τον εκλογικό του αγώνα, δεύτερον, ψάχνει να βρει προβολή κυρίως στα ΜΜΕ ή έστω σε διάφορες κοσμικές εκδηλώσεις και τρίτον ως στυγνός ψηφοθήρας, ψάχνει να βρει κυρίως μαζεμένες πολλές ψήφους και όχι μεμονωμένες. Εννοείται ότι αντιμετωπίζει περίπου ως βάρος ή ως «ψώνιο» τον πολίτη που θα τον πλησιάσει για να του εκφράσει κάποιες προσωπικές αγωνίες και ιδέες για δημοκρατία και άλλα «αστεία για αγρίους».
Επομένως, ο πολίτης που πλησιάζει έναν πολιτικό θα πρέπει έχει υπόψη του πως, αν δεν μπορεί να ενισχύσει οικονομικά τον εκλογικό του αγώνα, αν δεν μπορεί να του παράσχει προβολή και αν δεν μπορεί να του δώσει ένα ικανό αριθμό ψήφων, δηλαδή αν δεν μπορεί να «συναλλαχθεί» μαζί του ισάξια στα πλαίσια του «δούναι και λαβείν» του σάπιου πελατειακού συστήματος, τότε καλύτερα θα ήταν να μην χάνει το χρόνο του και να μην υποβαθμίζει τον εαυτό του.
http://hassapis-peter.blogspot.gr/
