Η αυτοκτονία είναι το τελευταίο....
βήμα στον πανικό της απόγνωσης. Κι ο πανικός προκαλείται όταν το ανθρώπινο μυαλό μπλοκάρεται σε ένα τούνελ στο οποίο δεν βλέπει καμιά έξοδο για τον εφιάλτη που αντιμετωπίζει. Η αυτοκτονία στην νέα περίλαμπρη εποχή που διανύουμε θα είναι μια κατ΄εικόνα και ομοίωση κόρη των γονιών που την έθρεψαν. Ο πολιτισμός του φόβου, της πεποίθησης πως τίποτα άλλο δεν υπάρχει από αυτό που ήδη συμβαίνει, η εμφύσηση στα μυαλά των ανθρώπων της ιδέας πως ότι και να γίνει τα πράγματα θα έχουν αυτή τη μορφή που βλέπουμε , ο συνεχής βομβαρδισμός με την ιδέα της περιττής αντίδρασης. Αυτό το έκτρωμα χυδαιότητας δημιούργημα χυδαίων μυαλών θα σπρώχνει ανθρώπους από ταράτσες, θα τους κρεμάει στο μπάνιο τους, θα τους κόβει τις φλέβες, θα τους αποκεφαλίζει τα όνειρά τους.
Ναι ξέρω, σε όλες τις εποχές η ανρθωπότητα γνώρισε διάφορες μορφές ηθικής και σωματικής βίας, αλλά η βία είναι διαφορετική από τη χυδαιότητα. Η βία δημιουργεί αντιπάλους, γεννάει στρατιώτες, η χυδαιότητα γεννάει ασθένειες. Ασθένειες κάθε μορφής που βυθίζουν τις ανθρώπινες ψυχές σε ένα τούνελ ματαιότητας. Οι άνθρωποι μπορούν να βρουν δύναμη να πολεμήσουν ακόμα και στο πιο σκληρό πόλεμο όμως νοιώθουν απόλυτα αδύναμοι σ'αυτή την εκτρωματική αντίληψη της πραγματικότητας. Οταν όλο το οικοδόμημα έχει χτιστεί πάνω σε σάπια θεμέλια είναι λογικό πως κάποια στιγμή θα καταρρεύσει και μαζί και όλοι οι κάτοικοι της πολυκατοικίας. Αλλοι θα καταπλακωθούν από τα ερείπια κι άλλοι φοβισμένοι θα πηδήξουν από τη ταράτσα κάτω μην αντέχοντας να δουν τη συνέχεια του δράματος.
Οταν κάποιος πέφτει μπορεί να υπάρχει μπροστά του ένα κλαδί να κρατηθεί και να το βουτήξει για να ανέβει ξανά επάνω. Αλλά όταν πέφτει τυφλός πλέον και αδειασμένος από κάθε ελπίδα δεν μπορεί να απλώσει τα χέρια να τραβήξει τη ζωή του από τα μαλλιά κυρίως όταν έχει υποβιβάσει τη ζωή του σε ένα σύνολο από άχρηστα αντικείμενα χωρίς υποψία πως μπορεί να υπάρχει κάτι άλλο έξω από τουνελ.
Ο πολιτισμός του μάρκετινγκ και της υστερίας παραγωγής και κατανάλωσης, ο πολιτισμός της ξέφρενης κούρσας ενός απρόσωπου και ανελέητου κέρδους, φέρνει την μικρή αδύναμη μονάδα σε ένα πρωτοφανές πνευματικό αδιέξοδο. Οταν όλο το δημιούργημα επαναλαμβάνει από το πρωί ως το βράδυ "get the shit... get this shit... get those shit... είναι φυσικό επακόλουθο αυτή η μονάδα να βρεθεί στα σκατά.
Οι χαζεμένοι κοιτάνε εκείνους να αυτοκτονούν και χάσκουν λεγοντας ένα "που έχουμε καταντήσει" κουνώντας τα κεφάλια σαν εκείνα τα σκυλάκια που βάζανε στο παρμπρίζ της νταλίκας οι φορτηγατζήδες... άλλοι με τα φάρμακα για τη χοληστερίνη στη τσέπη και τα αντιόξινα για τις καούρες κοιτάνε μισοκοιμισμένοι κάτι ουρές να αυξάνονται στα συσίτια, κάποιοι άλλοι ορθώνουν τάχα ανάστημα με μερικές βρισιές απειλώντας "ξέρεις τι θα σας κάνουμε ρε" και στο ρε γυρίζουν πλευρό στο κρεβάτι. Κι οι νεόπτωχοι και νεοφώτιστοι στο πόσο κούφιος και στυγνός είναι ο κόσμος που έχουμε κατασκευάσει έχουν δυο επιλογές ή να σκοτώσουν ή να αφαιρέσουν τη ζωή τους και ακόμα οι περισσότεροι θα κάνουν το δεύτερο γιατί αποχαυνωμένους κατασκεύασε το μάρκετινγκ δεν κατασκεύασε δολοφόνους.
Οταν έρθει όμως η κατάλληλη στιγμή και το μυαλό ξεπεράσει το όριο της κατάθλιψης και περάσει σε εκείνο της παράνοιας μπορεί και να βαράμε ο ένας τον άλλον. Γιατί χωρίς αξίες, χωρίς εσωτερική καλλιέργεια, χωρίς ανώτερα ιδανικά, χωρίς σεβασμό για τη ζωή και το περιβάλλον, χωρίς πνευματική επαγρύπνιση και χωρίς αντίληψη πως ο άνθρωπος πρέπει να λειτουργεί με γνώμονα το σεβασμό της ζωής του και το σεβασμό σε ότι το περιβάλλει, υπάρχει ένα μεγάλο κενό σαν μαύρη τρύπα που οποιοσδήποτε ηλίθιος, χυδαίος, μπορεί να τον σπρώξει μέσα με το μικρό του δαχτυλάκι.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ
