Το 2009 όταν ανέλαβε ο ΓΑΠ τη διακυβέρνηση της χώρας, ο πατέρας μου, που δεν είναι πια στο μάταιο αυτό κόσμο, καθώς κοιτάζαμε τα βραδινά δελτία με τα αποτελέσματα , και πριν συμβεί οτιδήποτε από όσα συνέβησαν στη συνέχεια στη πατρίδα μας, αναφώνησε:
«Ένας Γεώργιος Παπανδρέου στο τιμόνι της χώρας; Πόσα χρόνια πίσω με γυρίζει.. Λες και βλέπω μπροστά μου τον εμφύλιο να ξανάρχεται...»
Όλοι βέβαια αρχίσαμε να τον πειράζουμε και να του λέμε: «Αμάν πια αυτό το εμφυλιακό σύνδρομο, 84 χρονών κι ακόμα να το ξεχάσεις;»
Τότε γύρισε μας κοίταξε και είπε:
«Στα σοβαρά, πιστεύετε πως όσοι δημιούργησαν εκείνη την εθνική συμφορά, τη πιο μεγάλη συμφορά που έχει γνωρίσει η νεώτερη ιστορία μας, όσα κέντρα έδρασαν τότε, όσοι άνθρωποι πήραν μέρος στις τακτικές που οδήγησαν στον εμφύλιο, όσοι ξένοι που έστρωναν τα σχέδιά τους με τη βοήθεια ντόπιων προδοτών, και μεθόδευσαν την σφαγή του ελληνικού λαού, είναι παρελθόν; Εξαφανίστηκαν στο πέρασμα του χρόνου; »
Η μάνα μου γελώντας του λέει:
«Ξύπνα, το ‘45 τελείωσε, η Ελλάδα είναι στον 21ο αιώνα, το τείχος του Βερολίνου έπεσε, ο ΓΑΠ δεν είναι ο πατέρας της δημοκρατίας αλλά ο Γιωργάκης, κι οι νέοι ούτε ξέρουν για τι πράγμα συζητάς».
Εκείνος σκεπτικός, δεν μίλησε για λίγο και μετά είπε:
«Αυτή είναι η συμφορά, πως οι νέοι δεν ξέρουν για τι πράγμα μιλάω... Και το χειρότερο, υπάρχουν πάρα πολλοί που δεν είναι νέοι, αλλά είναι τόσο ηλίθιοι, ή αποβλακωμένοι που ούτε αυτοί θυμούνται για τι πράγμα μιλάω..»
Η μόνη σταθερή που έχει ο Έλληνας από εκείνα τα τραγικά χρόνια της εθνικής συμφοράς ήταν μία: «ο Μελιγαλάς είναι εδώ». Δεν έφυγε ποτέ. Η πηγάδα δεν σφραγίστηκε οριστικά και αμετάκλητα. Στην μη αναμόχλευση των παθών δεν έγινε delete. Πρόγραμμα που έπαιζε και παίζει συνέχεια στο παρασκήνιο της δημοκρατικής επιφάνειας ήταν.
Σε έναν λαό, όσοι θέλουν να χειρίζονται τις καταστάσεις προς το συμφέρον των εντολέων τους, το βασικό πράγμα που πρέπει να γνωρίζουν είναι το εθνικό ελάττωμα.
Και το εθνικό ελάττωμα είναι πως είμαστε όντως «έθνος ανάδελφον».
Και κάποιος πολύ παλιός πρόγονος είχε πει κάτι, που άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται και δυστυχώς θα μας οδηγήσει σε νέες συμφορές, για να κλαιγόμαστε μετά πως δεν γνωρίζαμε τη σοβαρότητα της κατάστασης...
«Για τους ανόητους, δάσκαλος δεν είναι η λογική, αλλά η συμφορά»…
Από τον εμφύλιο δεν βγήκαμε ποτέ. Κι αυτό δεν το λέω έτσι για πλάκα. Σκεφθείτε το καλύτερα. Σε κάθε σπίτι, σε όλη την επικράτεια υπάρχουν μνημόσυνα και μνήμες των θυμάτων εκείνου του αίσχους. Οι οικογένειες που είχαν θύματα από τη κάθε πλευρά δεν ήταν άκληροι. Υπήρξαν παιδιά και εγγόνια που μεγάλωσαν με τις ιστορίες από τους παππούδες, το κερί να καίει στα σπίτια κάτω από τις φωτογραφίες των νεκρών.
Μια φορά ο πατέρας μου μετά από χρόνια , από τη λήξη του πολέμου, καθόταν στο καφενείο του χωριού και κουβέντιαζε μ΄ ένα συγχωριανό που ήταν δεξιός και ήξερε πως είχε υπηρετήσει στα τάγματα ασφαλείας και ο οποίος δεν ήθελε να θυμάται τίποτα από όλα αυτά. Τον ρώτησε ένα πράγμα μόνο. Για πες μου βρε αδερφέ, γιατί έκανες ότι έκανες. Και ξέρετε τι είπε;
«Ήμουν τρομοκρατημένος μ΄ αυτά που μάθαινα. Εγώ ήθελα να έχω το μικρό εκκλησάκι που είχα κτίσει με τα χέρια μου στην αυλή του σπιτιού για να φυλάω τα κόκκαλα της μάνας μου. Κι είχα ακούσει πως αν ερχόντουσαν οι συμμορίτες, θα μου έκαιγαν την εκκλησία και τα κόκκαλα μαζί, και μπορεί να με κρεμάγανε που θα ‘βλεπαν πως έχω σχέση με τη θρησκεία».
Έχετε την εντύπωση πως δεν έχει ακριβώς το ίδιο βάρος για έναν εγγονό, ο παππούς που έσωσε τη χώρα από τους ναζιστές κατακτητές, και ο παππούς του έσωσε τη χώρα από το κίνδυνο των κουμουνιστών συμμοριτών όπως τους αποκαλούσαν;
Όλα τα θύματα του εμφυλίου δεν πήραν ποτέ απάντηση για το τι πραγματικά συνέβη . Γιατί οι ηθικοί αυτουργοί του εμφύλιου σπαραγμού δεν δικάστηκαν ποτέ. Όσοι μηχανορράφησαν και κατέστρωσαν τα σχέδια της συμφοράς για προσωπικό τους όφελος, για κομματικά συμφέροντα, για οικονομικά συμφέροντα ή πολύ απλά γιατί ήταν υπάλληλοι ξένων κέντρων εξουσίας, δεν πέρασαν σ΄ αυτήν εδώ τη πατρίδα από καμία Νυρεμβέργη.
Έγινε της μόδας να λέμε: «Καταδικάζουμε τη βία από όποια μεριά κι αν προέρχεται». Τι σημαίνει αυτό; Ποιος από τη μία ή την άλλη μεριά καταδικάζει τον εαυτό του και τη βία του; Είμαστε σοβαροί ή κάνουμε πως δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει; Όταν άνθρωποι φωνάζουν πως με τον Παπαδόπουλο ήταν καλύτερα, νομίζετε πως δεν το πιστεύουν; Όταν άνθρωποι λένε πως ονειρεύονται τη σοσιαλιστική ανατροπή, νομίζετε πως δεν το πιστεύουν;
Όταν νέοι λένε πως μισούν τους κομμουνιστές ή από την άλλη μεριά μισούν τους φασίστες, έχετε την εντύπωση πως το λένε έτσι; Δεν έχουν καταβολές από τα σπίτια τους που έχουν μυηθεί σ΄ αυτήν την αντίληψη, δεν νοιώθουν πως ταιριάζουν τα χνώτα τους με τη μια πλευρά ή την άλλη; Δεν μισούν με πάθος αυτόν που θεωρούν αντίπαλο και δεν αγαπούν με πάθος αυτό που πιστεύουν σαν δίκιο;
Τι νομίζετε πως είναι, video game που μετά θα το κλείσουμε και θα πάμε για μπύρες;
Όσοι γνωρίζουν το «διαίρει και βασίλευε» νομίζετε πως δεν είναι πλέον άριστοι χειριστές αυτής της διαχρονικής τεχνικής, που έχει χρησιμοποιηθεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη ανά τους αιώνες, όπου έχει πέσει ακόμα και μια σταγόνα αίμα;
Μέσα από ένα αιώνιο μαρτύριο αλληλοσφαγής, ο άνθρωπος έχει προχωρήσει σε όλη τη παμπάλαια ιστορία του. Με αίμα κατακτήθηκαν τα πλούτη των πιο δυνατών, με αίμα κερδήθηκαν και τα δικαιώματα που μπορεί να απολαμβάνει κάθε άνθρωπος. Με αίμα έχουν οριστεί τα σύνορα στις πατρίδες του κόσμου. Με αίμα έχουν οριστεί και τα όρια ανάμεσα στους ίδιους τους ανθρώπους.
Οι φιλήσυχοι πολίτες, που κοιτάνε τη δουλειά τους, και τριγυρίζουν σαν παιδιά των λουλουδιών, νομίζουν πως και η δημοκρατία (η όποια δημοκρατία) τους έχει προσφερθεί από καλοσύνη, και όχι γιατί πολλοί, πάρα πολλοί θυσιάστηκαν για να την απολαμβάνουν ακόμα κι εκείνοι που δεν κούνησαν δαχτυλάκι για να τη κατακτήσουν. Έχουν την εντύπωση πως η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η δικαιοσύνη είναι δώρα που τους έκανε κάποιος όταν γεννήθηκαν και θα τα έχουν πάντα να τα χειρίζονται σαν τη παιδική τους χαρά, με όποιο κόστος .
Τώρα φιλήσυχε, τι θα κάνεις; Οι γνωρίζοντες, έχοντες και κατέχοντες ανάβουν τα φυτιλάκια. Και να δούμε πόσοι θα μπορούν να κοιμούνται ήσυχα.
Αυτή τη στιγμή αυτό που μας τσακίζει είναι ένα απάνθρωπο σχέδιο οικονομικής εξόντωσης του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού. Αυτό που θα πεθάνει τον κόσμο θα είναι η έλλειψη φαγητού, φαρμάκων, πόρων για να επιβιώσει. Αυτό που θα σκοτώσει χιλιάδες ανθρώπους θα είναι το σχέδιο ισοπέδωσης κάθε λογικής. Κι ίσως στο βάθος κήπος να είναι κι άλλα σχέδια φρίκης που τώρα δεν φαίνονται. Και όλα αυτά ποιοι τα ρυθμίζουν? Ποιοι είναι για άλλη μια φορά ΟΙ ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ;
Μια ολόκληρη κοινωνία αποκοιμισμένη, αδιάφορη, με μόνη ενασχόληση το εγώ κι εσύ και όλοι οι γνωστοί, πέφτει ξαφνικά από τα σύννεφα γιατί ανακαλύπτει πως υπάρχει μια πηγάδα ακόμα που δεν έχει κλείσει. Λες και δεν γινόταν κάθε χρόνο το μνημόσυνο.
Η διαίρεση των ανθρώπων σε στρατόπεδα είναι θλιβερή. Αλλά η υποκριτική κοινωνία είναι αποκρουστική.
Πού βρίσκεται η αντικειμενική αλήθεια; Τι έχει συμβεί σ΄ αυτόν εδώ το τόπο επί τέλους; Έχει συμβεί από ότι φαίνεται ένα συγκεκριμένο πράγμα..
Κατοικείται η χώρα από πολίτες που έχουν καταντήσει τόσο προβλέψιμοι, ώστε να χρειάζεται κανείς για να τους κουρδίσει ο ελάχιστος κόπος.
Σε λίγο γίνομαι 53, και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω ακούσει τις λέξεις ταγματαλήτες και κομμουνιστοσυμμορίτες αμέτρητες φορές. Έχω δει ξανά και ξανά σαν τα σκυλιά να τσακωνόμαστε κάτω από σημαιάκια μπλε, πράσινα, κόκκινα, μαύρα...
Ναι, κι οι άλλοι λαοί έτσι έκαναν, σωστά, αλλά εμείς βρε παιδί μου λες και δεν βρίσκουμε τίποτα άλλο να μας ενώσει για να ξεκολλήσουμε από τον καναπέ, εκτός από αυτά που μας χωρίζουν.
Τρία χρόνια, τόσοι άνθρωποι φώναζαν να βρούμε ένα τρόπο ενωμένοι, ν΄ αφήσουμε στην άκρη αυτά που μας χωρίζουν, και να βρούμε μια κοινή συνισταμένη γιατί χανόμαστε. Πέρα βρέχει. Ο καθένας κολλημένος στο μαγαζάκι του. Δεν κουνιόταν ρούπι κανένας.
Μόλις μας έδωσαν το σύνθημα και τον αόρατο εχθρό, μόλις ανέστησαν την εθνική μας αρρώστια, λες και μας κούρδισαν.
Καλά πάμε. Μη κλείσετε τη τηλεόραση. Ο πρώτος κύκλος είναι. Έχει πέντε έξι ακόμα η σειρά μέχρι να φτάσει στη κορύφωση. Υπομονή.
Πηγή: Συνήθης Ύποπτος
