Σε συνέχεια προηγούμενης ερώτησής του για νομικό καθεστώς του μνημονίου και την υπαγωγή του στο αγγλικό δίκαιο, τόσο του πρώτου όσο και του νέου που ετοιμάζεται, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται στα συμφωνηθέντα κυβέρνησης τρόικα. Με νέα ερώτηση στη Βουλή προς του Παπακωνσταντίνου και Παμπούκη, ουσιαστικά σημειώνει ότι ένα χρόνο μετά την ψήφιση του μνημονίου φτάνουμε σε νέο επαχθέστερο μνημόνιο και ακόμα η Δανειακή Σϋμβαση Διευκόλυνσης δεν έχει περάσει για ενημέρωση από τη Βουλή- για κύρωση ούτε λόγος. Ο Παπακωνσταντίνου το πήρε όλο πάνω του και με ένα πραξικοπηματάκι αυτοεξουσιοδοτήθηκε να υπογράφει εν λευκώ ό,τι του πασάρει η τρόικα.
Σύμφωνα με την ερώτηση Παπαδημούλη:
«Κατά την ψήφιση του Μνημονίου περιλήφθηκε στο νομοσχέδιο η εξουσιοδότηση στον υπουργό Οικονομικών να υπογράφει εν λευκώ «κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού, διμερή ή πολυμερή, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα κράτη-μέλη της Ζώνης του ευρώ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, προκειμένου να εφαρμοστεί το πρόγραμμα..». Μετά από τις έντονες κοινοβουλευτικές αντιδράσεις – ιδιαίτερα της αριστεράς -, υπήρξε αρχικά η κυβερνητική δέσμευση, όπου έγινε και νόμος του κράτους (Ν.3845/2010), ότι: «Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις του προηγούμενου εδαφίου, εισάγονται στη Βουλή για κύρωση». Στις 11 Μαΐου, ο Νόμος 3845/2010 τροποποιήθηκε από τον Νόμο 3847/2010 και η λέξη «κύρωση» αντικαταστάθηκε από τις λέξεις «συζήτηση και ενημέρωση». Παρόλα αυτά, μέχρι σήμερα η δανειακή σύμβαση που συνοδεύει το Μνημόνιο αν και κατατέθηκε με την μορφή Νομοσχεδίου στις 3 Ιουνίου του 2010 στη Βουλή, δεν ήρθε ποτέ στο κοινοβούλιο ούτε καν για συζήτηση με αποκλειστική ευθύνη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ.
Η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης που συνοδεύει το Μνημόνιο περιέχει υποθήκες και ρήτρες που υποχρεώνουν το Ελληνικό Δημόσιο να παραιτηθεί από δικαιώματα κυριαρχικά και ασυλίας που μπορούν να απολαμβάνουν διάφορα ζωτικά αγαθά της χώρας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Άρθρο 14 παρ 5 όπου αναφέρεται ότι «ο Δανειολήπτης (Ελλάδα) αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών του, στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος».
Ο βουλευτής στη συνέχεια ρωτά αν η κυβέρνηση προτίθεται «να φέρει επιτέλους στο κοινοβούλιο την Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης που συνοδεύει το Μνημόνιο Νο 1», εν όψει της δεύτερης δανειακής σύμβασης «που όλα δείχνουν ότι θα περιλαμβάνει ακόμα περισσότερο επαχθείς όρους και υποθήκες, προτίθεται η κυβέρνηση». Ρωτά επίσης πώς σκοπεύει η κυβέρνηση να προστατέψει «τα κυριαρχικά και περιουσιακά συμφέροντα του Δημοσίου στην επερχόμενη δεύτερη δανειακή σύμβαση, έναντι των κλιμακούμενων πιέσεων της Τρόικας»;
Το ερώτημα είναι γιατί έπρεπα να φτάσουμε ως εδώ για να φωτιστούν τα αυτονόητα και τα μείζονα, ενώ θα έπρεπε να έχουν πάρει διαστάσεις από την πρώτη στιγμή. Εδώ κι εένα χρόνο σχεδόν υπάρχουν καθηγητές (Κασιμάτης, Μαριάς, κ.ά.) που επισημαίνουν το ανήκουστο και πρωτοφανές της Δανειακής Σϋμβασης με όρους που δεν απαντώνται πουθενά στο διεθνές δίκαιο και δημιουργήθηκαν αποκλειστικά για την περίπτωση της Ελλάδας...
