Το 1933, στην πλατεία της όπερας στο Βερολίνο, το ναζιστικό καθεστώς, 100 μέρες μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, καίει δημόσια 2.500 βιβλία, που «δεν αντιπροσώπευαν το γερμανικό πνεύμα».
Ο συμβολισμός που υπάρχει στην καταστροφή των βιβλίων, είναι ο πιο ισχυρός στις κοινωνίες που ζουν την απόλυτη παρακμή . Την ίδια στιγμή, δημόσιες βιβλιοθήκες, ιδρύματα και σχολεία, παρακαλάνε για κρατική επιχορήγηση για να εμπλουτίσουν τις βιβλιοθήκες τους.
Ο οργανισμός Λαμπράκη, θεωρεί προφανώς απλή επιχείρηση την ενασχόλησή του με τον χώρο των εκδόσεων. Μια μπίζνα, που αν δεν «πάει», την διαγράφεις με κόκκινη μπογιά.
Στο blog sibilla, διαβάσαμε την είδηση και στη σελίδα του Aris Grandman, στο facebook, είδαμε τις αποτρόπαιες φωτογραφίες. Ο υπουργός πολιτισμού, κος Γερουλάνος, μπορεί να συνεχίσει να ανησυχεί για την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό και ο Καμίνης να μαζεύει τις σκηνές από την πλατεία. Και όλοι οι δήθεν κουλτουριάδηδες που κόπτονται για τον πολιτισμό επίσης. Για όλους αυτούς, ο πολιτισμός σταματά στις κρατικές επιχορηγήσεις.
