Η
ιδέα που είχε ο κ. Στρος Καν και δεν πρόλαβε να την καλλιεργήσει, για
την οριστική διαγραφή του ελληνικού χρέους, δεν είναι τελικά για
πέταμα. Μέχρι τώρα, από αυτό εδώ το blog,
υποστηρίξαμε με θέρμη την λύση για μια αναδιάρθρωση του χρέους με
«κούρεμα» τουλάχιστον κατά 50% και ταυτόχρονη παραμονή στο ΕΥΡΩ. Ήδη,
ακόμα και αυτή τη στιγμή που μιλάμε η λύση αυτή δεν είναι πλέον
αποδοτική. Ο μικρός παραγωγικός ιστός της οικονομίας μας, καταρρέει. Η
ανεργία αυξάνει δραματικά και....
στην ανεργία του ιδιωτικού τομέα θα προστεθεί σε λίγο και η ανεργία από
τον Δημόσιο τομέα. Η μεσαία νευραλγική κοινωνική τάξη αποσυντίθεται. Οι
ατομικές περιουσίες είναι πλέον επισφαλείς και όσο περνά ο καιρός θα
γίνονται όλο και πιο πολύ αντικείμενο απάνθρωπων και ανάλγητων
φορολογικών επιθέσεων από την κάθε κυβέρνηση, μέχρι να μας τις αποσπάσει
πλήρως.
Έτσι, όπως
πάνε τα πράγματα σήμερα, δεν μπορούν να συνεχίσουν, ούτε οδηγούν
πουθενά. Στο κάτω κάτω, δεν μπορούμε να θυσιάσουμε δυο – τρεις γενιές,
μέχρι να καταφέρουμε να φέρουμε βόλτα το τεράστιο δημόσιο χρέος. Αυτό
είναι αδύνατο και μόνο να το σκεφτεί κανείς. Επιπλέον, αλλα μίγματα
οικονομικών πολιτικών κ.λ.π., σαν αυτό που προτείνει η Νέα Δημοκρατία,
δεν μπορούν να αποδώσουν, αφού, έτσι όπως είναι διαρθρωμένο το
κρατικοδίαιτο πολιτικοοικονομικό καθεστώς στη χώρα μας, οποιαδήποτε
προσπάθειά μας και οι κόποι μας θα συλλέγονται από τις κρησάρες των
διαπλεκόμενων αφεντικών του τόπου. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, επανεκκίνηση της
οικονομίας δεν μπορεί να γίνει, ακόμα και με μείωση του χρέους κατά
50%, πολλώ δε μάλλον, αφού δεν θα μπορούμε να δανειστούμε και θα είμαστε
πάντα εξαρτώμενοι από υφεσιακά προγράμματα λιτότητας και από τις δόσεις
της τρόϊκα.
Μια
αναδιάρθρωση του χρέους με "κούρεμα" κατά 50% εξάλλου, θα ενεργοποιήσει
τα CDS και θα πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση οικονομικών
προβλημάτων σε διάφορες χώρες. Υπάρχει βέβαια και η ξαφνική και
ασύντακτη χρεοκοπία (με τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα για τις
υπόλοιπες χώρες), αλλά εκεί τα πράγματα στην αρχή και για αρκετό
διάστημα θα είναι και για μας πολύ πιο οδυνηρά. Πάντως, σε κάθε
περίπτωση, είναι προτιμότερη μια πλήρη και ξαφνική χρεοκοπία, από μια
συνεχιζόμενη (στο άγνωστο μέλλον) κατάσταση σαν την σημερινή.
Είναι καιρός λοιπόν, να αρχίσουμε να βλέπουμε και μια άλλη λύση, ακόμα πιο προχωρημένη και από αυτή που συστήνει ο κ. Στρος Καν.
Να αρχίσουμε κατ' αρχήν να συζητάμε με τους εταίρους μας στην ΕΕ, την περίπτωση να αναλάβουν εκείνοι (όπως αρχικά προτείνει ο Στρος Καν) το
κόστος μιας πλήρους διαγραφής του ελληνικού χρέους. Δηλαδή εξ ολοκλήρου
ανάληψης από τους ίδιους τους ευρωπαίους εταίρους της εξόφλησης του
ελληνικού χρέους. Εξάλλου, έτσι όπως πηγαίνουν τα πράγματα τώρα, η
Ευρωζώνη κινδυνεύει και μαζί της κινδυνεύουν τράπεζες και κράτη. Το
αντάλλαγμα αυτής της βοήθειας θα είναι αφενός η εκούσια έξοδος από την
Ευρωζώνη και η δημιουργία Εθνικού Νομίσματος και αφετέρου η σωτηρία των
υπόλοιπων ευρωπαϊκών οικονομιών. Είναι φυσικά βέβαιο πως θα ζητηθούν και
άλλα ανταλλάγματα, αλλά εδώ χρειάζεται ορθή διαπραγμάτευση με
οξυδέρκεια και χωρίς δουλείες, ούτε πανικόβλητες απερισκεψίες σαν αυτή
με την Φινλανδία. Με τον τρόπο αυτό:
1) Η Ελλάδα διασώζεται οριστικά και μάλιστα θα μπορεί από την επόμενη κιόλας μέρα να δανείζεται, αφού θα έχει μηδενικό χρέος.,
2) Τα CDS δεν θα ενεργοποιηθούν, αφού δεν πτωχεύει η χώρα, αλλά αναλαμβάνεται το χρέος της από άλλα κράτη και
3) Η Ευρωζώνη διασώζεται.
Χρειάζεται
όμως πολιτική βούληση από τα κράτη της Ευρωζώνης, για την αγορά επί της
ουσίας του ελληνικού χρέους, αλλά αυτό μπορεί να τελικά προτιμηθεί από
τον κίνδυνο κατάρρευσης των ευρωπαϊκών οικονομιών.
Η
λύση αυτή, θα πρέπει όμως να συνοδευτεί ταυτόχρονα και από κάποιες
εσωτερικές δικές μας ενέργειες και αλλαγές, διαφορετικά θα είναι δώρον
άδωρον, καθόσον από την επομένη θα αρχίσουν να τρέχουν και πάλι τα
δημόσια ελλείμματα και να δημιουργείται και πάλι χρέος.
Ειδικότερα:
1)
Θα πρέπει να καταρρεύσει πλήρως το σάπιο και διεφθαρμένο κρατικοδίαιτο
πολιτικοοικονομικό καθεστώς, μέσα από την πλήρη αλλαγή του πολιτικού
συστήματος, προς την κατεύθυνση της πραγματικής δημοκρατίας και της
συμμετοχής του λαού στη λήψη των αποφάσεων, ώστε να ελευθερωθούν οι
στρόφιγγες του δημόσιου χρήματος από τα χέρια της κρατικοδίαιτης
διαπλοκής και να ανοίξει η πραγματική οικονομία στην κοινωνία.
2)
Κρατικοποίηση όλων των ελληνικών τραπεζών αρχικά, αφού εξ αιτίας της
διαγραφής του χρέους οι ελληνικές τράπεζες θα καταρρεύσουν.
3) Άμεσες διαρθρωτικές αλλαγές για να αναπτυχθεί νέα σύγχρονη παραγωγική μηχανή στη χώρα και
4)
Συνταγματική πρόβλεψη για ισοσκελισμένους ετήσιους προϋπολογισμούς και
μηδενικό δημοσιονομικό έλλειμμα, κάτι που σήμερα είναι αδύνατον να γίνει
ακόμα και αν προβλεφθεί.
Μπορεί όλα τα πιο πάνω να είναι ένα καλό όνειρο, αλλά είναι μια λύση που θα πρέπει να αρχίσουμε να την δουλεύουμε μέσα στην ΕΕ.
