Δεν χρειάζεται να έχει εντρυφήσει κανείς στον Σουν Τζου και στον Κλάουζβιτς για να αντιληφθεί ότι σε έναν πόλεμο, όλες οι δυνάμεις του έθνους συγκεντρώνονται στην επίτευξη της νίκης, ή της σωτηρίας. Όλα τα άλλα, μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Στην προκειμένη περίπτωση, αν η κυβέρνηση πράγματι εννοούσε αυτά που λέει περί πολέμου, θα είχε διατάξει την...
προσωρινή παύση της λειτουργίας όλων των δημόσιων φορέων, πλην εκείνων που εξυπηρετούν τις ανάγκες του αγώνα (σχολεία, νοσοκομεία, άμυνα, δικαιοσύνη, αστυνομία, εφορία, κλπ.). Δεν νοείται να δίνεις μάχη επιβίωσης και να ζητάς από τους πολίτες να δώσουν από τα ελάχιστα χρήματα που διαθέτουν, για να συντηρήσουν τους υπαλλήλους άχρηστων ούτως ή άλλως φορέων και οργανισμών του δημοσίου (Κέντρο Γούνας και σία), ή ακόμη και χρήσιμων φορέων (π.χ. Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, ΙΓΜΕ, ΕΡΤ, πολλά ΤΕΙ, κλπ.), χωρίς τους οποίους όμως μπορούμε να ζήσουμε για λίγο καιρό.
Όλοι οι υπάλληλοι όλων των οργανισμών των οποίων θα έπαυε η λειτουργία, θα ετίθεντο σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας, με μεγάλη μείωση των αποδοχών τους – χωρίς όμως κανένας να χάσει το εισόδημά του τελείως. Αν συνυπολογίσει κανείς και τις εξοικονομήσεις σε λειτουργικά έξοδα, τηλέφωνα και λογαριασμούς, κλπ, που ούτως ή άλλως δεν πληρώνονται, παρά μόνο προσμετρώνται στο χρέος, ο κ. Βενιζέλος και οι συνάδελφοί του, οι οποίοι τόσο πολύ κόπτονται υποτίθεται για την ανάπτυξη, θα μας γλίτωναν από καμία έκτακτη εισφορά, είτε σε επιχειρήσεις, είτε σε φυσικά πρόσωπα. Και αντί να χάνουν τη δουλειά τους παραγωγικοί ιδιωτικοί υπάλληλοι και να κλείνουν δυναμικές επιχειρήσεις λόγω της ασφυξίας, θα μειώνονταν απλώς τα εισοδήματα μερικών δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.
Το ζήτημα, βλέπετε, στον πόλεμο που δίνουμε, είναι να μην πληγεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας, η ούτως ή άλλως αποδυναμωμένη «πολεμική μας μηχανή». Αντιθέτως, οι οργανισμοί τους οποίους ανέφερα, ούτε παράγουν, ούτε εξάγουν τίποτε, έστω και όταν κάποιοι είναι χρήσιμοι, για άλλους σκοπούς. Κατ’ αναλογία, είναι σαν να βρίσκεσαι σε πόλεμο και να πληρώνεις για έξοδα πολιτιστικών εκδηλώσεων, αντί για σφαίρες. Αν η κυβέρνηση έπαιρνε τέτοια δραστικά μέτρα (και η μείζων αντιπολίτευση τα επικροτούσε φυσικά), τότε θα πέρναγε και στους πολίτες η αίσθηση του κατεπείγοντος και της έκτακτης εθνικής ανάγκης, πέραν φυσικά του γεγονότος ότι θα ελάφραινε και το βάρος της φορολόγησης που θα καλούνταν να σηκώσουν.
Φυσικά, η κυβέρνηση δεν θέλει να περιοριστεί το κράτος στις απολύτως απαραίτητες λειτουργίες του για κάποιους μήνες τουλάχιστον, μέχρι να μειωθεί το έλλειμμα, ή να ξαναέλθει η ανάπτυξη, ή να βρεθεί κάποιος από τον ιδιωτικό τομέα που θα θέλει να αγοράσει τους μη απαραίτητους οργανισμούς (π.χ. ΟΣΕ). Γιατί; Διότι το δημόσιο είναι το μαγαζάκι της. Και προτιμά να πει «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλόφυλων» και να μας πάρει μαζί της στον γκρεμό παρά να το κλείσει ή έστω να δεχθεί κάποιο σοβαρό downsizing.
Και κάτι ακόμη: Το πιο σημαντικό στοιχείο για τη νίκη σε έναν πόλεμο, είναι οι ικανότητες, η αξιοπιστία και το κύρος του αρχηγού. Οι δικοί μας στρατηγοί, με τις παλινωδίες, τους ψευτολεονταρισμούς, τα ημίμετρα, τις αποτυχίες τους, κάνουν ό,τι μπορούν για να διαλύσουν και τα τελευταία ψήγματα αξιοπιστίας που τους έχουν απομείνει. Όταν η Βρετανία βομβαρδιζόταν, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο βασιλιάς Γεώργιος γύριζε στο δρόμο και εμψύχωνε τον κόσμο. Όταν ο Τσώρτσιλ μιλούσε, ο ελεύθερος κόσμος ανατρίχιαζε. Στο δικό μας πόλεμο, ούτε και εμείς που υποστηρίζουμε τον στόχο δεν θέλουμε να δούμε στο δρόμο τους κυβερνώντες, για να μην χάσουμε την ψυχραιμία μας. Και με το μόνο που ανατριχιάζουμε, είναι με την ιδέα της εναλλακτικής λύσης.
Νικηφόρος Μαλεβίτης
nemeapress.blogspot.com
