Κάποτε
λοιπόν σε μια μικρή χώρα, μικρή αλλά με πλούσιο φυσικό κεφάλαιο,
κατεστραμμένη από έναν Μεγάλο Πόλεμο και σπαραγμένη από την εμφύλια
διαμάχη, κάποιοι μαζεύτηκαν σ' ένα μαγευτικό δασάκι, μακρυά από τα
αδιάκριτα μάτια ξένων και ντόπιων. Αναμεταξύ τους υπήρχαν αρχηγοί των
μεγαλύτερων πολιτικών παρατάξεων, οι τρεις-τέσσερις πιο πλούσιοι και
ισχυροί υπήκοοί της μικρής χώρας της ιστοριούλας μας αλλά και κάποιοι
από τους πιο σοφούς που διέθετε αυτή η χώρα.
Ήταν πραγματικά μια παράξενη σύναξη...
ανθρώπων εκείνο το καλοκαιρινό
απόγευμα. Πολλοί απ' αυτούς είχαν μιλήσει με πολύ άσχημα λόγια για
κάποιους από τους παριστάμενους, ορισμένοι είχαν πολεμήσει εναντίον
κάποιον άλλων, άλλοι δεν είχαν γνωριστεί ποτέ μεταξύ τους και μόνο ως
όνομα και φήμη είχαν ακούσει για μερικούς που τώρα έβλεπαν μπροστά τους.
Όλοι κι όλοι δεν ήταν πάνω από δέκα άνθρωποι αλλά η σοφία, ο πλούτος, η
εμπειρία και η επιρροή τους στη χώρα και έξω απ' αυτή, θα μπορούσε να
πει κανείς ότι ήταν εντυπωσιακή.
-Κύριοι, ας τελειώνουμε γιατί δε νομίζω ότι μπορούμε να αντέχουμε να
βλέπουμε ο ένας τον άλλον για πολύ! Ακούστηκε η φωνή του γεροντότερου
της αλλόκοτης παρέας.
Μαζεύτηκαν τριγύρω του, με βαριά καρδιά οι περισσότεροι είναι η αλήθεια, για να ακούσουν και να σκεφθούν.
-Η χώρα μας μπαίνει σε μια νέα εποχή. Ο Μεγάλος Πόλεμος τέλειωσε και σε
λίγο θα τελειώσει και επισήμως και η μεταξύ μας σύρραξη. Πρέπει να
αποφασίσουμε και να συμφωνήσουμε σε δύο καίρια σημεία, σε ένα ελάχιστο
κοινό τόπο, ειδάλλως η πατρίδα μας θα κινδυνέψει να κοπεί στα δύο και να
εξαφανιστεί. Μια τέτοια συμφωνία δεν θα γραφτεί, δε θα υπογραφεί αλλά
θα πρέπει να τηρηθεί προσαρμοσμένη στα μέτρα και στις αντιλήψεις του
καθενός, ώστε να επιβιώσει η χώρα.
Στο ακροατήριο επικράτησε ησυχία και αδημονία. Σε τι θα μπορούσαν να
συμφωνήσουν αυτοί οι τόσοι παράταιροι μεταξύ τους άνθρωποι;
- Πρώτον, η χώρα είναι δρομολογημένο να ανήκει στη Δύση. Αποφασίστηκε
από όσους έχουν και μπορούν να εγγυηθούν την ανεξαρτησία και την ύπαρξη
της χώρας. Τούτο πρέπει να γίνει σεβαστό και να μην αμφισβητηθεί με
παράνομα, βίαια ή μη πολιτικά μέσα. Η χώρα θα επιδιώξει να παραμείνει
στη Δύση με κάθε τρόπο.
-Δεύτερον, η κρατική μας διάρθρωση πρέπει να γίνει τέτοια που να
μοιράζει τα κρατικά κεφάλαια ή τους διαθέσιμους πόρους ή τις κρατικές
θέσεις τους υπαλλήλους και τους εργαζόμενους με μέθοδο που να αποτρέψει
την πιθανότητα επανάληψης μιας εμφύλιας διαμάχης στο μέλλον. Το κράτος
θα μοιράζει ή θα αφήνει να μοιράζεται στα κρυφά ό,τι μπορεί από το
κρατικό κεφάλαιο, ώστε να μη συσσωρευθεί σε μια παράταξη ή σε μια μικρή
ομάδα προσώπων η κρατική περιουσία. Είτε αφορά δημόσια γη, είτε
δημόσιους πόρους, είτε θέσεις στο δημόσιο είτε κρατικές επιχειρήσεις, θα
αφεθούν να μοιραστούν αναλογικά με τη δύναμη της κάθε παράταξης. Από
την άλλη, επειδή αυτή η μέθοδος δεν θα επιτρέψει να αναπτυχθούν οι
επιχειρήσεις, το κράτος θα κλείσει τα μάτια στη φοροδιαφυγή ώστε να
υπάρχει ένα αντιστάθμισμα στους ιδιώτες.
Στα λόγια αυτά, απάντησε η ψιθυριστή φωνή ενός "σοφού":
-Έχω δυο ερωτήματα: Ένα, δε θα εξαναγκαστούμε σε τεράστια δανειακή
εξάρτηση στο μέλλον, αν δεν έχουμε αφήσει τη βιομηχανία να δουλέψει και
μοιράζουμε αφειδώς και ανεξέλεγκτα κρατικά κεφάλαια;Δύο, πως θα
επιδιώξουμε να μείνουμε στη Δύση, αν δανειζόμαστε συνέχεια ώστε να
διατηρηθούμε ενωμένοι και επιπλέον πως θα μείνουμε στη Δύση αφού η
πολιτική που μας περιγράφεις θα μας οδηγήσει μέσα σε πενήντα χρόνια σε
τόσο αδύναμη θέση που θα μας καταπιούν;
Ο γέρος που μίλησε στην αρχή ξερόβηξε. Και απάντησε:
-Είμαστε και θα είμαστε για πάντα μια μικρή χώρα, που αν ξαναφήσουμε να
βγει και πάλι από μέσα μας ο διχασμός θα εξαφανιστούμε. Οι δυο
προτάσεις που σας έκανα δεν είναι ξεκομμένες η μια από την άλλη.
Πραγματικά, οι ξένοι κάποια στιγμή, ό,τι και να κάνουμε θα θελήσουν να
μας πετάξουν έξω από τα σαλόνια τους ή θα αδιαφορήσουν για την τύχη μας.
Και εμείς πως θα είμαστε τότε; Κανείς δεν ξέρει. Σήμερα, ασχολούνται
μαζί μας και μας βοηθούν γιατί υπάρχουν οι Κόκκινοι. Αύριο, αν αλλάξουν
τα πράγματα θα μας ξεχάσουν. Εδώ μιλάμε για την τύχη της χώρας τα
επόμενα πενήντα-εκατό χρόνια. Όλη η στρατηγική μας λοιπόν αποσκοπεί στον
εξαναγκασμό των ξένων να ασχολούνται συνέχεια με εμάς, να έχουν την
ανάγκη μας με κάποιο τρόπο και ταυτόχρονα να τακτοποιήσουμε έτσι τη
διανομή των κρατικών κεφαλαίων που να έχουν πρόσβαση όλες οι παρατάξεις
κατά τη δύναμή τους.
-Και πως θα τα καταφέρουμε αυτά; Ρώτησε και πάλι ο "σοφός"
-Το όπλο της μικρής μας χώρας είναι τα δάνεια. Θα δανειζόμαστε
σιγά-σιγά κι έτσι θα έχουμε κεφάλαια να διοχετεύουμε στο εσωτερικό για
να διατηρείται η χώρα συμπαγής. Σκοπός μας είναι όταν θα τα έχει βρει η
Δύση με την Ανατολή, και δε θα μας χρειάζονται πια, να έχει σωρευτεί ένα
τόσο μεγάλο δανειακό κεφάλαιο που δε θα μπορούν να μας πετάξουν από
πουθενά. Μην ξεχνάτε ότι έτσι όπως θα έχουμε δομήσει την κρατική
διοίκηση κανείς δε θα μπορεί να κατηγορήσει κανέναν για το πως
διανεμήθηκαν τα κεφάλαια και κανείς δε θα μπορεί να ελέγξει τους
εθνικούς λογαριασμούς. Ο βασικός μας σκοπός να παραμείνουμε στη Δύση και
να εξαναγκάσουμε τους δυτικούς μας συμμάχους να βρίσκονται συνέχεια
δίπλα μας θα έχει επιτευχθεί. Και βέβαια δε θα μπορούν παρά να
επιδιώκουν την διαρκή ύπαρξη της χώρας ώστε να μην χάσουν τα κεφάλαιά
τους. Διαφορετικά, άλλη ελπίδα δεν έχουμε.
Όλοι οι παριστάμενοι συμφώνησαν. Ανεξάρτητα από τις διαφορές τους, όλοι
ήθελαν η χώρα να παραμείνει ενιαία. Την ονειρευόντουσαν ο καθένας
διαφορετική, αλλά ενιαία. Ακόμη, όλοι είχαν κατανοήσει πολύ βαθιά πως οι
Δυτικοί θα βοηθούσαν τη χώρα για όσο την είχαν ανάγκη και θα την
εγκατέλειπαν με την πρώτη ευκαιρία. Θα την άφηναν στην τύχη της κάποια
στιγμή. Και ποια θα ήταν η τύχη της χώρας τότε και μάλιστα στο
γεωγραφικό περιβάλλον που την περιτριγύριζε;
Και είπαν όλοι "ναι".
