Είναι γνωστό ότι γενεές επι γενεών ψήφιζαν ότι και οι πατεράδες
τους χωρίς να αναπτύσσουν δική τους άποψη. Άβουλοι και χωρίς δική τους
κρίση οι Έλληνες. Τους έταζαν κουλούρι όπως ακριβώς και οι γονείς και
κατόπιν τους έπαιρναν κάθε δικαίωμα να ζήσουν σε μία εύρυθμη κοινωνία.
Χρόνο με τον χρόνο, καιρό με τον καιρό οι Έλληνες γαλουχήθηκαν σε αυτό
το μοτίβο. Ζούσαν σε μια φαντασίωση. Ότι οι πολιτικοί (δηλαδή οι γονείς)
θα κοίταζαν τα συμφέροντα του λαού και της κοινωνίας (δηλαδή των
παιδιών τους.)
Όμως για να γίνει αυτό χρειάζεται ωριμότητα αλλά ωριμότητα από τη
μία και Ελλάδα από την άλλη είναι έννοιες ασυμβίβαστες. Εδώ κυριαρχεί η
αναρχία, η αμορφωσιά και η εξιδανίκευση των πονηρών. Κάποτε, όταν οι
πατεράδες μας, οι μανάδες μας, οι παππούδες μας οι γιαγιάδες μας, οι
προπαππούδες μας και οι προγιαγιάδες μας έπαιζαν και τραγουδούσαν
θριαμβευτικά τα εμβατήρια για την δήθεν πρόοδο που πραγματοποιούνταν σε
κάθε εκλογική αναμέτρηση, όλοι νόμιζαν ότι αυτή η χώρα πηγαίνει μπροστά.
Ήταν τυφλοί. Τους πλησίαζαν οι πολιτικοί, τους έταζαν λαγούς με
πετραχήλια και τους παραπλανούσαν. Τους παραπλανούσαν γιατί ήθελαν να
παραπλανηθούν. Ήθελαν να επιβεβαιώσουν ότι οι γονείς τους είχαν δίκιο.
Τέτοια απίστευτου μεγέθους εξάρτηση μεταξύ γονιού και παιδιού υπάρχει
και εξελίσσεται στην Ελλάδα.
Και να υπήρχε ένας ώριμος «πατέρας πολιτικός» όλα αυτά τα περασμένα
χρόνια που πραγματικά θα είχε παλέψει να υποστηρίξει τα παιδιά του, να
τα φροντίσει και να τους δείξει την αγάπη του, να πώ εντάξει είχαν δίκιο
που τον ψήφιζαν. Αλλά δεν υπήρχε.
Το εκλογικό σώμα πρέπει να δεί την πραγματικότητα πια. Και να
στείλει στην καινούρια Βουλή μάχιμους και στοργικούς ανθρώπους.
Ανθρώπους και όχι κόμματα. Πρόσωπα καί όχι ιδεολογίες. Να δεί την
αληθινή πραγματικότητα, δηλαδή την πραγματικότητα ότι οι γονείς είναι
άνθρωποι και έχουν μεν προτερήματα αλλά έχουν και ελαττώματα. Κι όχι να
τους βλέπει σαν θεούς. Αυτή η θεοποίηση κάνει τη νεολαία να μένει σπίτι
με τους γονείς ως τα σαρανταπέντε. Αυτή η θεοποίηση είναι που δημιουργεί
ατελείωτο θυμό και οδηγεί σε ακραίες πολιτικές απόψεις συμπεριφορές και
ενέργειες. Αυτή η θεοποίηση είναι που οδήγησε την χώρα στην ανεργία,
στο κόψιμο των μισθών, στην ανέχεια. Η τρόικα ήταν απλώς ο φορέας της
πολιτικής στην οποία οδήγησε η θεοποίηση. Όταν ο δήθεν καλός μπαμπάς
έδινε δάνεια, ο Έλληνας τα έπαιρνε νομίζοντας ότι ο πατέρας του του
έδινε χαρτζηλίκι δανεικό κι αγύριστο. Κανείς δεν έβλεπε την
πραγματικότητα. Κανείς δεν είχε επαφή με την πραγματικότητα.
Η κοινωνική πολιτική, δηλαδή η προσπάθεια να στηρίξει το κράτος τον
πολίτη του (δηλαδή ο γονιός το παιδί του), αυτό το αγαθό που το
αντιλαμβάνεσαι άμεσα στις βορειοευρωπαικές χώρες και σε αφήνει με το
στόμα ανοιχτό, στην Ελλάδα αποτελεί ένα ξεκαρδιστικό ανέκδοτο κι όποιος
νομίζει ότι υπάρχουν ακόμα ελπίδες να υπάρξει φροντίδα από το κράτος
προς τους πολίτες στην Ελλάδα, πλανάται πλάνην. Δεν υπάρχει αίσθηση
συνεργασίας, ούτε πολιτική συνεργασίας. Η έννοια της συνεργασίας ούτως
ώστε να υπάρξει κοινωνική πολιτική είναι έννοια άγνωστη στην Ελλάδα.
Όσοι θέλησαν να αναπτύξουν τέτοιες «ύποπτες» συμπεριφορές συνεργασίας
μπήκαν στο περιθώριο. Κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί διαπρέπουν όσοι
φεύγουν στο εξωτερικό. Γιατί υπάρχει υπόστρωμα συνεργασίας και μπορούν
να κάνουν την δουλειά τους. Καί τελικά κάνουν την δουλειά τους όπως
πρέπει να την κάνουν.
Γράφω αυτό το άρθρο γνωρίζοντας ότι η ψυχοσύνθεση του Έλληνα δεν θα
αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη και πιθανόν δεν μπορεί να αλλάξει.
Εδώ κυριαρχεί το δόγμα «όποιος δεν μπεί στο κοπάδι πίσσα και πούπουλα».
Φόβος και καχυποψία κυριαρχούν παντού. Αυτά τα τελευταία δύο
χαρακτηριστικά αποτελούν πυρηνικά στοιχεία της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα.
Αυτά τα χαρακτηριστικά προέρχονται από το κλίμα των πολέμων, των
εμφυλίων και του φασισμού. Χαρακτηριστικά που ενσωματώθηκαν στην
Ελληνική οικογένεια σε συνδυασμό με τα χαρακτηριστικά της πατροπαράδοτης
πατριαρχικής οικογένειας η οποία κυριάρχησε μέχρι και τα τέλη της
δεκαετίας του 80΄ στην Ελλάδα και στην οποία λόγο είχε μόνο ο
πατέρας-θεός.
Δεν είναι δυνατόν να ξεπεραστούν λοιπόν εύκολα όλα αυτά, κι απ’ ότι
φαίνεται εξακολουθούν και ισχύουν σε μεγάλο βαθμό. Από ψυχολογική άποψη
λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Έλληνες χρειάζεται να καταβάλλουν
πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια ούτως ώστε να δούν την πραγματικότητα μέσα
τους μιας και δεν φημίζονται οι σύγχρονοι Έλληνες για την ενδοσκόπησή
τους. Είναι όμως καλό έστω και με αυτά τα δεδομένα να δουν τί
χρειάζονται πραγματικά. Κι αυτό που ίσως χρειάζονται πραγματικά δεν
είναι τίποτα περισσότερο από ικανούς αντιπροσώπους οι οποίοι να μπορούν
διεκδικήσουν τα δικαιώματα των πολιτών και να βάλουν όρια στην ασυδοσία
(εσωτερική και εξωτερική), αλλά ταυτόχρονα ίσως χρειάζονται στοργικούς
αντιπροσώπους, δηλαδή ανθρώπους οι οποίοι να μπορούν να βρίσκονται δίπλα
στον πολίτη ανά πάσα στιγμή. Κι αυτές θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να
είναι και οι υποχρεώσεις ενός πολιτικού. Όμως τους πολιτικούς τους
εκλέγουμε εμείς οι πολίτες. Όταν λοιπόν ένας πολιτικός κάθεται στα
έδρανα της Βουλής, είναι αυτονόητο ότι υπεύθυνοι για την βουλευτική του
έδρα είμαστε εμείς. Ας τελειώνουμε επιτέλους με αυτή την ηλίθια
ερώτηση-καραμέλα: «μα καλά πως είναι δυνατόν αυτός να βρίσκεται στη
βουλη;»
Λίγος καιρός απέμεινε για τις αποφάσεις και την τελική ψήφο. Ας
κάνουμε μία ενδοσκόπηση, στον βαθμό που μπορεί ο καθένας, κι ας
προσπαθήσουμε να ορίσουμε την τύχη μας. Αν δεν το κάνουμε δεν θα έχουμε
δικαίωμα μετά ούτε καν να παραπονεθούμε διότι θα έχουμε αφήσει την τύχη
μας να την ορίσουν άλλοι.
Καλή συνέχεια.
Για το vivanews.gr
Μιχάλης Ι. Πατεράκης
