Όλοι
παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια – και όχι μόνο στη χώρα μας – μια επέλαση,
με τη μορφή χιονοστοιβάδας, συγκεκριμένων πολιτικών, που σαρώνουν/καταστρέφουν
δικαιώματα και ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, ολόκληρες κοινωνίες, μη διστάζοντας
και μη σταματώντας ούτε μπροστά σε παραβιάσεις συνταγμάτων και νομιμότητας,
ούτε απ τις πιο ακραίες καταστάσεις εξαθλίωσης – και αυτοκτονιών – μεγάλων
ομάδων πολιτών, ούτε απ την πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση των πολιτικών
φορέων που γίνονται οι εκτελεστές εφαρμογής αυτών των πολιτικών (ή μάλλον αυτών
των πολιτικοοικονομικών όπλων εξόντωσης των πληθυσμών).
Πρόκειται για
μια τερατώδη δύναμη απίστευτης ισχύος και έκτασης σε παγκόσμια κλίμακα, που δεν
έχει ξαναϋπάρξει στην ανθρώπινη ιστορία. Πρόκειται για την συγχώνευση μιας
ακραία συντηρητικής και αντιδραστικής πολιτικής κατεύθυνσης με τις μεθόδους –
και δυνάμεις – του οργανωμένου εγκλήματος.
Ας θυμηθούμε τα
μαθήματα της ιστορίας. Ποιος μπορούσε να σταματήσει τον Χίτλερ; Ο Τσόρτσιλ
μόνος του ή οι δυτικές δυνάμεις μόνες τους; Χωρίς τη μάχη του Στάλιγκραντ και
την τεράστια συνεισφορά του καθεστώτος του Στάλιν; Ή οι Σοβιετικοί μόνοι τους
χωρίς τη συμμαχία των δυτικών καπιταλιστικών κρατών; Ποιος μπορεί να
ισχυριστεί ότι αρκούσε μία απ τις δυο δυνάμεις για να σταματήσει τον Χίτλερ;
Σήμερα μπροστά
στο τέρας που η ισχύς του δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία, ποιος θα βάλει
όριο στη συσπείρωση και πάλη των δυνάμεων της κοινωνίας εναντίον του; Ο
διαχωρισμός δεξιά-αριστερά; Η πάλη αυτών που θέλουν τη νίκη με εκλογές ή αυτών
που μιλούν για ανατροπή χωρίς εκλογές; Η επιλογή μέσα στο ευρώ ή έξω από αυτό;
Ποιος μπορεί να
σταματήσει μια τέτοια δύναμη;
Ο αγώνας των
εργαζομένων των ΟΤΑ; Οι φαρμακοποιοί; Οι μηχανικοί; Οι δικηγόροι; Οι έμποροι;
Οι εργάτες της βιομηχανίας;
Μήπως μια
κυβέρνηση της αριστεράς; Μήπως μια άλλη των Ανεξάρτητων Ελλήνων;
Κι αν ο αγώνας
των εμπόρων – ή όποιων άλλων – «πετύχει» στα επιμέρους αιτήματά του, οι έμποροι
θα έχουν σωθεί; Ακόμη κι αν τους αφήσουν ανέγγιχτους τα άλλα μέτρα που θ
ακολουθήσουν και θα καταβαραθρώσουν και θα κομματιάσουν την υπόλοιπη κοινωνία;
Ποιος μπορεί να είναι τόσο λοιπόμυαλος και να πιστεύει σήμερα κάτι τέτοιο;
Τα συντεχνιακά
και τα επαγγελματικά αιτήματα δεν έχουν θέση σήμερα.
Σήμερα κρίνεται
η τύχη των βάσεων της κοινωνίας, της υπόστασης των ανθρώπων σαν πολιτών με
στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Το έχουν
συνειδητοποιήσει αυτό οι ηγεσίες των φορέων και συλλογικοτήτων των εργαζομένων;
Φαίνεται να τους διακατέχει αυτή η συνειδητοποίηση, όχι μόνο στο επίπεδο του
λόγου τους, αλλά κυρίως στο επίπεδο της πράξης, της δράσης τους;
Έχουν κατ αρχήν
τουλάχιστον εκφράσει την ανάγκη ή – κι αυτό είναι το δυσκολότερο – προτείνει
πρακτικούς τρόπους για τη ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ της κοινωνίας
απέναντι στη δύναμη που λυσσομανά να τους εξοντώσει;
Ποιος θα τους
θέσει προ των ευθυνών τους; Δεν πρέπει να βγουν δημόσια και να πάρουν θέση γι
αυτό το τεράστιο, ΤΟ ΚΑΙΡΙΟ ζήτημα, που θα κρίνει και αν θα μπορέσει ο λαός να
ξεπεράσει το μούδιασμα του φόβου και της ελεύθερης σκέψης (χάρη στον
βομβαρδισμό των ΜΜΕ, αλλά και των αποτελεσμάτων των ίδιων των μέτρων που
λαμβάνονται καταιγιστικά) και να δει να δημιουργείται ΑΜΕΣΑ, ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ, μια συσπείρωση και δύναμη, ικανή να σταθεί απέναντι στο
θεριό;
Κάποιοι
προεξοφλούν ότι σύντομα (ή σε κάποια στιγμή), ο λαός θα εξεγερθεί. Από πού
προκύπτει κάτι τέτοιο; Υπάρχουν μελέτες ή επιστημονικά στοιχεία που το
υποστηρίζουν; Κι αν η εξαθλίωση και η καταστροφή είναι τέτοιας έκτασης που ο
λαός να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι; (Γιατί αυτό επιδιώκει η απέναντι πλευρά).
Το έχουμε σκεφτεί; Είναι έστω μια πιθανότητα;
Γιώργος
Παπανικολάου
5 Δεκέμβρη 2012
http://tolimeri.blogspot.com/
