Οι περισσότεροι στάθηκαν στην παραίνεση του Farage να γυρίσει η χώρα μας στο εθνικό της νόμισμα. Η συγκεκριμένη ρήση του φιλελεύθερου ευρωβουλευτή έγινε ίσως, δίχως να γνωρίζει τις λεπτομέρειες σε σχέση με την οικονομική πολιτική που ακολουθείται εδώ και χρόνια στην Ελλάδα· την πολιτική της απόλυτης κρατικής παρεμβατικότητας.
Δική μου άποψη είναι, ότι ναι, θα ήταν καλό η Ελλάδα να γύριζε σταδιακά στο δικό της νόμισμα. Άλλωστε κακώς μπήκαμε στο ευρώ από την αρχή. Ωστόσο με μία αξιόπιστη κυβέρνηση και μία διαφορετική πολιτική, η οποία θα έβαζε τέλος στην κρατικίστικη λογική αναφορικά με την οικονομία και την δημόσια διοίκηση. Μια πολιτική που θα έδινε την ευκαιρία στους δημιουργικούς Έλληνες να παράγουν, να εξάγουν και να φέρουν φρέσκο χρήμα εντός συνόρων. Τοιουτοτρόπως η Ελλάδα δεν θα περίμενε μόνο τους «άγιους επενδυτές» να της πετάξουν ένα κομμάτι κρέας αλλά ως ένας ζωντανός και δραστήριος οργανισμός θα σύναπτε συμφέρουσες διακρατικές επιχειρηματικές συμφωνίες και στρατηγικές συμμαχίες.
Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά. Με την σημερινή οικονομική πολιτική που ακολουθείται είτε με ευρώ είτε με δραχμή την Ελλάδα περιμένει ο όλεθρος, αν σύντομα δεν αλλάξει κάτι. Και πως να αλλάξει; Η ΝΔ ακολουθεί την πολιτική παγκοσμιοποιητικής απόχρωσης που υπόσχεται και ο ΣΥΡΙΖΑ με φόρους και χαράτσια. Η Κουμουνδούρου έχει αναλάβει τον ρόλο του «μπαμπούλα», προκειμένου η τωρινή κυβέρνηση να τηρεί πιστά τις εντολές των δανειστών. Στα σκαριά και η «νέα» Κεντροαριστερά, η οποία ακριβώς όπως η «παλιά» θα υποστηρίξει απτόητη το έργο της εύρω-ατλαντικής, αυτή την φορά, ολοκλήρωσης.
Το πολιτικό σκηνικό της χώρας συμπληρώνεται από φωνές που μιλούν είτε για έξοδο από το ευρώ είτε για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, δίχως όμως ουσιαστικές επιμέρους προτάσεις. Έτσι η κοινή γνώμη απορρίπτει τις όποιες εναλλακτικές λύσεις, καθώς ορισμένα ΜΜΕ φροντίζουν να προβάλλουν διαρκώς την συγκεκριμένη πραγματικότητα. Με τον ίδιον ακριβώς τρόπο ακραίες φωνές «πρεσβεύουν» τα ιδανικά του Ελληνισμού, ώστε όποιος τα επικαλείται, με σκοπό να δημιουργηθεί μια στερεή βάση και πάνω της να κτιστεί η επόμενη μέρα, να χαρακτηρίζεται «εθνικιστής».
Το ένα κόμμα δε κόβει ψήφους από το άλλο, ανάλογα με τον ιδεολογικό χώρο που τοποθετούνται. Κατά αυτόν τον τρόπο οι ατλαντιστές της Δύσης θέλουν να σιγουρέψουν ότι στο μέλλον δεν θα συμβούν ανάλογες «αυτοδύναμες» κινήσεις τύπου Καραμανλή (βλ. Ρωσία).
Αυτά εν τάχει! Δυστυχώς το λεγόμενο σήμερα «greek μπάχαλο» μόνο ένα δυνατό ταρακούνημα θα το «ξεβγάλει» από πάνω μας. Ο Έλληνας δεν είναι δούλος, άσχετα αν τον υποδούλωσαν με τα δάνεια και την άνετη πρόσκαιρη ζωή. Ο Έλληνας το έχει μέσα του να δραστηριοποιείται παραγωγικά και γι αυτό χρειάζεται ένα υγιές και σταθερό οικονομικό περιβάλλον να αναπτύξει τις δημιουργικές του ικανότητες και να εκτοξευθεί οικονομικά, όπως μας διδάσκει η ιστορία. Ειδάλλως μας περιμένουν πραγματικά δύσκολες μέρες…
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
ΠΥΓΜΗ
