Άνθρωποι και ποντίκια...

Το ηθικό στις τάξεις της Ν.Δ. κάμπτεται μέρα με την ημέρα. Σήμερα, ένα νέο Μνημόνιο που ολοταχώς ανατέλλει καθιστά όλο και ωχρότερες τις πελατειακές προοπτικές για τον κάθε νεοδημοκράτη και τα παιδιά του. 

Θορυβείται αυτός ακόμα περισσότερο στο άκουσμα δημόσιων προτάσεων για δωρεάν εργασία και οργανωμένη μετανάστευση των νέων κ.τ.λ. Στον ορίζοντα της... αύριον κι επαύριον, η εξουσία χάνεται όλο και πιο μακριά από τ’ οπτικό του πεδίο, ειδικά καθώς καταφθάνουν καταιγιστικά οι ειδήσεις ότι αποσαθρώνεται το Πα.Σο.Κ., και παύει πλέον να το εκλαμβάνει σαν σωτήριο δεκανίκι αυτό το τέως αναγκαίο κακό του. 

Δημόσιος λόγος και δημοσκοπικά ευρήματα, έστω εκείνα που βλέπουν το φώς της δημοσιότητας, τον πληροφορούν ότι πληθαίνουν οι ομοϊδεάτες του, που δεν μπορούν πια να υποστηρίξουν την ασκούμενη πολιτική ούτε στον εαυτό τους, ως θύματά της οι ίδιοι. Κι έτσι, καθώς φυλλορροούν εντός του ολοένα και περισσότερο οι λόγοι που θα είχε για να παριστάνει τον τελευταίο των Μοϊκανών, βλέπει όλο και με καλύτερο μάτι την προοπτική ν’ αυτομολήσει, μια κι υπάρχει και παρέα. Αυτά στη βάση.

Στο κόμμα, ήδη παραδοσιακά στελέχη δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια, περιμένοντας η επόμενη μέρα να τους πιάσει στον ύπνο. Εξ ου και πυκνώνουν οι αιχμές και τα υπονοούμενα από τους Πολύδωρες, τους Σπηλιωτόπουλους, τους Αβραμόπουλους κ.α. Πλέον εκπλήσσει αίφνης μέχρι και ο Χατζηδάκης που διαχώρισε τη θέση του από τον κόρφο της Πλατυτέρας των Ουρανών, αφήνοντας τον Αντώνη Σαμαρά να ψάλλει εκεί μόνος του ένα ιδιόμελο «Τη Υπερμάχω», επί ματαίω.

Τούτο δεν σημαίνει ότι ψέλλοντας δεν ακούει κιόλας τον ήχο από τα ζάρια του πεπρωμένου του που ήδη κροταλίζει η Μοίρα στα χέρια της. Αντιθέτως. Κι έτσι, προ της αλυσιδωτής αντίδρασης που φέρνει στο τελευταίο της στάδιο η άτακτη λιποταξία, επιχειρεί τουλάχιστον να συστήσει ένα σώμα εκλεκτών από ορκισμένους μουτζαχεντίν. Για να τους στρατολογήσει, εφαρμόζει κατά γράμμα ό,τι προβλέπουν τα εγχειρίδια για τους τυφλούς μαχητές. Για να τους αφιονίσει, πατάει στην ψυχολογία τους που είχε φροντίσει να προετοιμάσει, όταν περιέγραφε από βήματος Βουλής την Αξιωματική Αντιπολίτευση ως ανθρώπους που «μισούν αυτόν τον τόπο».

Για να τους τονώσει το ηθικό, διοχετεύει στην Κοινή Γνώμη χαλκευμένες μετρήσεις που δείχνουν ότι το πράγμα ακόμα παλεύεται. Για να τους κρατάει σ’ εγρήγορση τους εκγυμνάζει στο πεδίο βολής, παρακινώντας τους να ρίχνουν στα καφενεία χειροβομβίδες εναντίον των συριζαίων. Κι επειδή ο εκπαιδευόμενος δεν πρέπει να χαλαρώνει ακόμα και όταν επιστρέφει από τις ασκήσεις, εντέλλεται άνωθεν ο μωρός κυβερνητικός εκπρόσωπος, Σίμος Κεδίκογλου, να σπεύσει με αφορμή το ανθρωπιστικό αίσχος στο Φαρμακονήσι να δηλώσει ότι ο Αλέξης Τσίπρας συκοφαντεί την πατρίδα του.

Ωστόσο, οι συνωμοτικοί οργανισμοί –όλοι τους– δεν επιδίδονται μόνο στο να καλλιεργούν στα μέλη τους την ταυτότητα του εκλεκτού των περιστάσεων. Δεν αρκεί αυτό, αν ψάχνεις μαχητές, για την ώρα της υπέρτατης θυσίας. Τους ενσταλλάσσουν, λοιπόν, και το αίσθημα ότι απολαμβάνουν εν ζωή μοναδικές προστατευτικές φτερούγες, πέρα από τις οποίες όμως διατρέχουν φοβερό κι επαπειλούμενο μάλιστα κίνδυνο. 

Και τούτο, μέσα από μιαν επιμελή επανάληψη της υπόμνησης προς αυτούς ότι κυρίως διακυβεύεται άμεσα ό,τι ακριβώς τους δένει μεταξύ τους με ιερό όρκο, δηλαδή η μονάκριβη αυτή υπόσταση του εκλεκτού, ως στενή σχέση με την ειδική αιτία που τη χαρίζει. Στη συνέχεια λαμβάνεται μέριμνα ώστε τούτο ακριβώς το αίσθημα επικείμενου κινδύνου να συντηρείται συστηματικά, αλλά με ιδιαίτερη προσοχή στις λεπτομέρειες. Διότι πρέπει να παραμείνει η αιτία της θυσίας ζωντανή αποκλειστικά στη σφαίρα του φαντασιακού και, προς Θεού, να μην γίνει αντιληπτός στο επίπεδο του πραγματικού ο όλος παραλογισμός, που θέλει να βεβαιώνεται εντέλει η αξία της συμμετοχής, και άρα της θυσίας, μόνο αν προσφερθείς ολοκληρωτικά ο ίδιος στις θανατερές αξιώσεις της.

Στη δική μας περίπτωση, ο νεοδημοκράτης καλείται τώρα να πέσει ψυχή τε και σώματι για την Ευρώπη και με γυμνό το σβέρκο, αφού πρώτα υποτάχθηκε σε αυτήν ξεροσταλιάζοντας σαν το σκυλάκι, για να παίρνουν τη δόση τους οι σαμαροβενιζέλοι. Αν έπιασε τόπο η θυσία του, όπως έχουν τα πράγματα δεν θα το μάθει τελικά ποτέ στον μάταιο τούτο κόσμο.

Έτσι, όταν, λ.χ., ο Άδωνις Γεωργιάδης προβάλλει την εικόνα ενός διαβατηρίου για να τοποθετηθεί στο τουίτερ απέναντι στην προοπτική να κυβερνήσει ο Σύριζα, εύκολα παρασύρεται κάποιος και υποθέτει ότι απλώς προσθέτει εαυτόν

κι ελόγου του στους Πάγκαλο, Αλ Σάλεχ και τους άλλους όλους, όσοι έχουν κατά καιρούς δηλώσει αποφασισμένοι να φύγουν στο εξωτερικό σε μια τέτοια απευκταία γι αυτούς τροπή των πολιτικών πραγμάτων. Αυτά όμως όλα του Γεωργιάδη τα εύκολα ως ένα βαθμό. Στο βαθμό εκείνο δηλαδή που, ως ξύπνιος που νομίζει ότι είναι, πετάει μ’ ένα διαβατήριο στους ευαπάτητους την ερμηνεία περί φυγής στο εξωτερικό. Δεδομένου όμως ότι το ελληνικό διαβατήριο είναι ευρωπαϊκό διαβατήριο, επιλέγει αυτός το συγκεκριμένο σύμβολο (σημαίνον) με σκοπό να επισημάνει ότι εκείνο που ουσιαστικά τίθεται ξανά σε κίνδυνο είναι στην πραγματικότητα αυτή η ίδια η ευρωπαϊκή υπόσταση της χώρας (σημαινόμενο). 

Και, σύμφωνα με τους συνωμοτικούς κανόνες, προετοιμάζει στην πραγματικότητα στο όνομα της ευρωπαϊκής ταυτότητας του εκλεκτού, που αναφέραμε, το έδαφος για νέες, πιο αιματηρές θυσίες. Επειδή δε είναι μέλος της κυβέρνησης, και άρα έχει με το νι και με το σίγμα πληροφόρηση για το ποιος λογαριασμός βγαίνει και ποιος δεν βγαίνει, ξέρει πολύ καλά ότι επίκεινται οι εκατόμβες. Και γι αυτές φτιάχνει το κλίμα.

Δεν πρόκειται φυσικά για κάτι το καινούργιο. Δικές του είναι οι δηλώσεις για τη Δικαιοσύνη που ό, τι αποφάσεις και να βγάλει λεφτά δεν θα γεννήσουμε, δικές του είναι και οι άλλες όλες οι συναφείς. Όχι, λοιπόν. Τίποτε το καινούργιο ως εδώ. Καινούργιο είναι ότι εξαντλήθηκαν πια ακόμα και για τους εθελοτυφλούντες τα αποθέματα τεχνητής αισιοδοξίας περί σουξέ στόρι, ανάπτυξης που έρχεται, κάβου που περνάμε, ουράς του γαϊδάρου που απέμεινε να φάμε, τελευταίας στροφής πριν από τη οριστική έξοδο από την κρίση κ.τ.τ.

Και όταν ανοίγεις τη στρόφιγγα της τεχνητής αισιοδοξίας αλλά δεν στάζει πια από εκεί ούτε μισή σταγόνα, όσους μουτζαχεντίν και αν στρατολογήσεις, όσο και αν τους αφιονίσεις, ό, τι κίνδυνο και αν επισείσεις, ο συνωμοτικός οργανισμός τελικά υποκύπτει αναπόφευκτα στην καταδίκη της συρρίκνωσης και του αφανισμού ανάμεσα σ’ ένα πλήθος κόσμου γύρω του που θα τον αντιμετωπίζει με διαρκώς αυξανόμενη καχυποψία και ηλεκτρισμό. Μέχρι ο νεοδημοκράτης όχι απλώς να δειλιάζει ν’ αποκαλύπτει τις πολιτικές του πεποιθήσεις, ή ακόμα-ακόμα να παίζει με την ιδέα του ν’ αυτομολήσει, αλλά μέχρι να μετατρέψει βαθμηδόν τις διακριτικές του αποστάσεις από το κόμμα σε διακριτές, με ακρίβεια πασόκου.

Την ίδια ώρα ο συνωμοτικός οργανισμός θα εμπεδώνεται ως τυπικός τέτοιος στη συνείδηση της κοινωνίας. Και θα οδεύει αναπόφευκτα προς την κλάση των μικρών αριθμών που η συνωμοτική ιδιότητα αφ’ εαυτού της συνεπάγεται, και με ό,τι τούτο συνεπάγεται στη συνέχεια με τη σειρά του.

Δυστυχώς όμως μετά την τελική του αποξήλωσή αφήνοντας πάλι πίσω του ανικανοποίητο, ασωφρώνιστο και πάντα άπληστο, γι άλλη μια φορά κατάρα για τον αδικαίωτο τούτο τόπο, το δηλητηριώδες κατάλοιπο των αξιοθρήνητων εκείνων συνωμοτών που δεν τους βγήκε η συμπλεγματική και μανική περί πατρίδας ιδεοληψία. Να λουφάζουν αυτοί και πάλι μουλωχτά μες τ’ αποκαΐδια ως κρυμμένα λοιμώδη σταγονίδια. Σαν το βάκιλλο της πανούκλας που, όπως λέει και ο Καμύ, δεν πεθαίνει, αλλά μόνο κοιμάται, ώσπου να στείλει αυτή τα ποντίκια της να πεθάνουν ξανά σε μιαν ευτυχισμένη πολιτεία.

Τα σιχαμένα αυτά τρωκτικά… Για να ξεγελάσουν τώρα θεωρεία, εξώστη και πλατεία, έχουν κατσικωθεί στη γέφυρα όλων των Ελλήνων και παριστάνουν τον καπετάνιο, που ως τέτοιος τάχα δεν εγκαταλείπει το πλοίο. Αν δεν μας είχαν κλείσει το λαό δεμένο στο αμπάρι, πιστέψτε με, θα την είχαν κοπανήσει όλα τους πρώτα-πρώτα γι άλλες πολιτείες από καιρό.

by Sotos

Λόγιος Ερμής