Το ότι οι ζωές μας έχουν αλλάξει ριζικά το έχουμε καταλάβει και μάλιστα με βίαιο και βασανιστικό τρόπο. Μέσα από τα ενοχικά σύνδρομα, που μας καλλιέργησαν εκμεταλλευόμενοι εντέχνως την ιδιοσυγκρασία του λαού μας, πολλοί έσκυψαν το κεφάλι και αποδέχτηκαν τις επιπτώσεις ακόμη και για λάθη άλλων..
Πεδίο οργανωμένης αντίδρασης σε όλο αυτό που συμβαίνει δεν υπάρχει. Κι αφού πέρασαν τα… χειρότερα, αυτός ο «σκυφτός» λαός έπεισε ότι μπορεί να παριστάνει εσαεί το… δουλικό για ένα κομμάτι ψωμί. «Κόλπο», σας πληροφορώ, έστω κι αν δεν το έχουμε καταλάβει καν.
Δεν μπορώ να πω τι από όλα αυτά αξίζαμε και τι όχι. Μπορώ όμως να περιμένω. Για να αποδειχθεί η απληστία όλων εκείνων που σήμερα, έχοντας περάσει απίστευτης αγριότητας μέτρα καταστρέφοντας ανθρώπινες ζωές, πιστεύουν πως έχουν δημιουργήσει τέτοιες συνθήκες ώστε αυτή η κοινωνία να αποδεχτεί σιωπηλή την ολοκληρωτική της ταπείνωση.
Συζητώ με πολιτικούς, με επιχειρηματίες, με θεωρητικούς, με επιστήμονες, με εργαζόμενους, με συνταξιούχους, με άνεργους, με εκπροσώπους φορέων και με ορισμένους ξένους συναδέλφους μου για την ανυπαρξία αντίδρασης της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην εξαθλίωσή της.
Πέρα από τις ερμηνείες περί ατομικότητας, έχω μια διαφορετική αντίληψη. Τι άλλο περιμένει ο κόσμος να του κάνουν για να βγει στους δρόμους; Η ερώτηση είναι στα στόματα άλλων. Εγώ θα τολμήσω τη δική μου απάντηση.
Την προηγούμενη εβδομάδα έγινε κατανοητό ότι έρχονται κι άλλα μέτρα κι άλλες επιβαρύνσεις κι άλλοι άνεργοι. Αντέχουμε ως κοινωνία το επιπλέον βάρος; Λέω ναι. Δε θα ανοίξει ρουθούνι.
Περαιτέρω μείωση των μισθών λέει το ΔΝΤ. Ε, και; Χαμπάρι δεν έχουν τι γίνεται στην αγορά εργασίας. Τριακόσια, τετρακόσια, πεντακόσια ευρώ βαριά βαριά και κατάμαυρα. Αντε 800 καθαρά και ΙΚΑ επειδή είσαι και λεβέντης… Ποιος κατώτατος μισθός και κουραφέξαλα; Ποιες συμβάσεις και ποιες εργασιακές σχέσεις; Εδώ οι… τυχεροί έχουν μισθούς πείνας, δε θα αποδεχτούν μισθούς Κίνας;
Λέω ναι. Αλλά προειδοποιώ (sic) τους έχοντες την αποφασιστική αρμοδιότητα ότι όρια υπάρχουν, απλώς αυτοί δεν τα έχουν καταλάβει μέσα στη γενική ευφορία που ζουν έχοντας απέναντί τους έναν απονεκρωμένο (έτσι θεωρούν) λαό.
Το επιχείρημά μου είναι το εξής: Όταν ξεκίνησε η κρίση είχαμε περίπου 300.000 – 400.000 ανέργους. Σταδιακά από το 2009 και μετά προστέθηκαν περίπου 1 εκατομμύριο. Τον πρώτο χρόνο της ανεργίας κουτσά στραβά με το επίδομα τα βγάζεις πέρα. Αν είχες και μια αποζημίωση καλούτσικη σε παίρνει να επιβιώσεις άλλα δυο χρόνια. Θεωρώ συνεπώς ότι από το 2014 οι πρώτοι άνεργοι της κρίσης θα αρχίσουν να εξαθλιώνονται. Εννοείται ότι δεν πιστεύω πως σοβαρός αριθμός αυτών βρήκε στο μεσοδιάστημα κάποια δουλειά…
Πόσο σιωπηλός θα παραμείνει κάποιος που δεν έχει ούτε ευρώ; Και να θέλει να σκύψει το κεφάλι πιο κάτω δεν έχει…
Μπορούν όλοι αυτοί να συνθέσουν ένα σύνολο συλλογικής αντίδρασης; Λέω όχι. Δύσκολα θα συνενωθούν και θα δημιουργήσουν τον πόλο που θα οδηγήσει σε μαζικές ενέργειες.
Αλλωστε, αυτή είναι μια διαδικασία σταδιακή. Απλώς θα προστίθενται διαρκώς νέοι άνεργοι, καθώς καμιά ανάπτυξη δεν μπορεί να εξισορροπήσει τα λουκέτα και τις άλλες επιπτώσεις της κρίσης. Υπενθυμίζω ότι μόνο από τον ΟΑΕΔ επιδοτούνται περί τις 350.000 θέσεις εργασίας (αν δεν επιδοτούνταν θα είχαμε άλλους τόσους ανέργους), άσε τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά προγράμματα που τρέχουν… Αρα ο αριθμός των ανέργων και τα ποσοστά της ανεργίας είναι πολλαπλάσια των επισήμων. Και την προοπτική τη βλέπουμε με τις απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Λάθος υπολογισμός…
Ποια μπορεί να είναι η σπίθα που θα φέρει τη… φωτιά; Το μέτρο της άρσης απαγόρευσης των πλειστηριασμών στην πρώτη κατοικία, θεωρώ.
Είμαι πεπεισμένος ότι ο Ελληνας μπορεί να τη βγάλει με ψωμί κι ελιά. Είμαι σίγουρος ότι μπορεί να κυκλοφορεί σαν κουρελής, αναπολώντας τα χαμένα μεγαλεία. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι και με τα πολύ λίγα θα τη βγάλουμε ως ανθεκτικός λαός με DNA αγωνιστή (για να υιοθετήσω και λογικές αγκιτατόρων). Μπορούμε να είμαστε περισσότερο από ολιγαρκείς, αρκεί να επιβιώνουμε με πέντε έξι μεροκάματα το μήνα. Ζούμε με ένα πιάτο φαγητό και ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας.
Το πιάτο θα το βρούμε (για το φαγητό δεν παίρνω κι όρκο…). Το κεραμίδι δε μας το παίρνουν. Ας δοκιμάσουν… Εκτιμώ ότι δεν έχουν ζυγίσει καλά στην κυβέρνηση (για τους ξένους αντιλαμβάνομαι ότι ως προς αυτό έχουν το… ακαταλόγιστο) το ζήτημα των πλειστηριασμών. Και πιστεύω πως εφόσον προχωρήσει αυτή η πρόθεση θα είναι σαν να έχουν βάλει μόνοι τα χέρια τους για να βγάλουν τα μάτια τους.
Οσοι άκριτα θεωρούν ότι δεν έχει πάτο το βαρέλι θα πρέπει να το ξανασκεφτούν. Ολη η Ελλάδα μεγάλωσε με την… ιερή οικογενειακή προτροπή να βάλει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι της. Ακόμη και οι μετανάστες που εγκαταστάθηκαν σ’ αυτή τη χώρα και έστησαν τη ζωή τους εδώ λειτουργούν με την ίδια λογική. «Ελα να το πάρεις αν σου βαστάει», λένε οι περισσότεροι και δεν το λαμβάνω σαν μια από τις γνωστές ελληνικές –τσάμπα- μαγκιές, αλλά πιστεύω πως είναι ριζωμένη βαθιά μέσα μας η πεποίθηση ότι κανείς δεν μπορεί να αγγίξει το σπίτι μας. Είναι το όριο του Ελληνα.
Μιλώντας με κάποιους τραπεζικούς μου έλεγαν ότι οι Τράπεζες δεν πιέζουν για ένα τέτοιο μέτρο, διότι ήδη έχουν μεγάλο απόθεμα κατασχεθέντων ακινήτων. Μιλώντας με συμβολαιογράφους μου έλεγαν ότι δεν έχει λογική κάτι τέτοιο, διότι ακίνητα πολύ μεγάλης αξίας που βγαίνουν σε πλειστηριασμό τα τελευταία τρία χρόνια με ευτελή τιμήματα δεν τα… χτυπάει κανείς.
Αρα ποια είναι η λογική της άρσης της προστασίας της πρώτης κατοικίας; Επενδυτικός σύμβουλος μου έλεγε ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από μικρομεσαίους Ευρωπαίους (κυρίως Ρώσους και Γερμανούς) να επενδύσουν σε ακίνητα στην Ελλάδα. Μόνο που ο Ευρωπαίος θέλει ένα σπιτάκι σε μια παραλία, ένα εξοχικό σε ξεφτιλισμένη τιμή, αλλά όχι το τριάρι στο δεύτερο όροφο της Μπότσαρη…
Το μέτρο των πλειστηριασμών μπορεί να αποδειχθεί το «μεγάλο κόλπο». Ας το εφαρμόσουν για να δούμε βγαίνουν οι Ελληνες στους δρόμους ή δε βγαίνουν, έχουν φωνή ή είναι μουγκοί; Θα είναι πραγματικά μια δοκιμή αντοχής (ένα stress test που λέμε και στο χωριό) αυτής της ενοχικής κοινωνίας. Προφήτης δεν είμαι, αλλά μου έχει κολλήσει ότι θα δούμε «άλλα κόλπα»: ελληνικά…
Πηγή:Voria
