Ρητορικό, ασφαλώς, το ερώτημα του τίτλου. Δεν νοείται δημοκρατικό κράτος χωρίς Κοινοβούλιο και, προφανώς, ένα τέτοιο ζήτημα μπορεί να τεθεί μόνο στο πλαίσιο του υποθετικού.
Για ποια Βουλή μιλάμε, ωστόσο; Γι’ αυτήν, όπου από το «Χάιλ Χίτλερ» φτάσαμε στα «ΕΑΜ ΕΛΑΣ Μελιγαλάς» και «στο Βίτσι και τον Γράμμο σας βάλαμε στην άμμο;»;
Γι’ αυτήν, όπου οι ύβρεις και οι σκαιοί χαρακτηρισμοί μεταξύ «συναδέλφων» βρίσκονται στην ημερησία διάταξη; Γι’ αυτήν, όπου χρειάστηκε να μπει ειδικό μηχάνημα, για να ελέγχεται αν τα μέλη της οπλοφορούν;
Μήπως μιλάμε για την ίδια Βουλή, την ελληνική, στην οποία οι υπουργοί δεν αξιώνουν να πατήσουν το πόδι τους; Για την ίδια Ολομέλεια, στην αίθουσα της οποίας δεν εμφανίζεται καν ο ίδιος ο πρωθυπουργός; Για ένα Κοινοβούλιο, που διαρκώς απαξιώνεται από τα ίδια του τα στελέχη, όταν ξιφουλκούν και φωνασκούν, αλλά, τελικά, ψηφίζουν όλα τα νομοσχέδια, ακόμα κι αν έχουν αντιρρήσεις; Ή μήπως για τη Βουλή, την οποία τα μέλη της κυβέρνησης επιλέγουν τακτικότατα και σκοπίμως να παρακάμπτουν, περνώντας τις επίμαχες αποφάσεις τους με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και Προεδρικά Διατάγματα;
Δεν γνωρίζω εάν στις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας αυτής, περιλαμβάνεται και η κατάλυση των θεσμών ή η κατάργηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δεν γνωρίζω εάν η πολιτική τάξη στην Ελλάδα εξακολουθεί να υποτιμά την απειλή της Χρυσής Αυγής για την κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως έχει υποστηρίξει ο φημισμένος ιστορικός, Μαρκ Μαζάουερ. Είναι ο Παναγιώταρος, π.χ., ή ο Κασιδιάρης, το μόνο πρόβλημα του ελληνικού Κοινοβουλίου ή είναι και αυτοί που, δίχως να «πουλάνε» τσαμπουκά στα βουλευτικά έδρανα, τα έχουν εξευτελίσει, με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους, πολύ πριν καθίσουν σε αυτά οι ακροδεξιοί; Πολύ περισσότερο δε, δεν γνωρίζω ποιους και τι εξυπηρετεί η συνεχής απαξίωση του θεσμού του Κοινοβουλίου…
«Τρέμω» όμως στην ιδέα ότι όλους, και τους 300 πρωταγωνιστές σε αυτό το καθημερινό θέατρο του παραλόγου, εμείς τους ψηφίσαμε, εμείς τους στείλαμε στα βουλευτικά έδρανα. Εάν λοιπόν γελάμε με τα καμώματά τους, είναι σαν να γελάμε με τα μούτρα μας. Εάν τους βρίζουμε και τους λοιδορούμε, τότε μάλλον είμαστε για… φτύσιμο κι εμείς. Κι αν, αντιθέτως, θεωρούμε ότι επιτελούν το καθήκον τους και μας εκπροσωπούν επάξια, τότε μάλλον είμαστε άξιοι της μοίρας μας…
http://www.4news.gr/
