Με ικανοποίηση χαιρετίζουμε την απόφαση του δικαστηρίου της ΕΖΕΣ
(Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών), η οποία απορρίπτει όλες τις
καταγγελίες που...
κατατέθηκαν από τις Κάτω Χώρες και το Ηνωμένο Βασίλειο
κατά της Ισλανδίας στην υπόθεση «Icesave» | 1 |, σημειώνει σε άρθρο του ο
Ερίκ Τουσέν, της οργάνωσης CADTM, (Επιτροπή για την κατάργηση του
χρέους του Τρίτου Κόσμου)
Η απόφαση καθιστά σαφές ότι δεν είναι ευθύνη της χώρας στην οποία μια
τραπεζική εταιρεία έχει την έδρα της να καλύπτει τα έξοδα των εγγυήσεων
του τραπεζικού της συστήματος, καθώς και ότι ο μηχανισμός του δίχτυ
ασφαλείας πρέπει να χρηματοδοτείται από τις ίδιες τις τράπεζες.
Αυτό επιβεβαιώνει εμμέσως ότι η διαδικασία της κανονικής εκκαθάρισης,
όπως αυτή εφαρμόστηκε στη περίπτωση της «Landsbanki» (μητρική της
Icesave) είναι τελείως ορθή, όταν μια τράπεζα, ακόμα και χαρακτηρισμένη
ως «TBTF» (too big to fail, πολύ μεγάλη για να πέσει ), έχει περισσότερα
χρέη από τα περιουσιακά στοιχεία της.
Όμοια πρέπει να είναι η περίπτωση των περισσότερων μεγάλων ευρωπαϊκών
τραπεζών, αν τα τοξικά στοιχεία ενεργητικού στους ισολογισμούς τους
καταγράφονταν στην πραγματική τους αξία.
Είναι το αντίθετο από αυτό που έχει καθιερωθεί, από το 2007 και την
αρχή των επαναλαμβανόμενων χρηματοπιστωτικών κρίσεων, για να σωθούν οι
μεγαλομέτοχοι των τραπεζών με τις πλάτες της κοινότητας.
Οι κυβερνήσεις των βιομηχανικών χωρών έδωσαν την εγγύηση τους προς
τις τράπεζες στο χείλος της χρεοκοπίας των χωρών τους, χωρίς
αιτιολόγηση, χρησιμοποιώντας δημόσια κονδύλια για τη διευκόλυνση των
ταμειακών ροών των τραπεζών.
Την ίδια στιγμή, οι κυβερνώντες άρχισαν να σφυρηλατήσουν την ιδέα ότι
το φταίξιμο άνηκε στο πληθυσμό. Αυτή η εκστρατεία είχε και έχει ως
στόχο να πείσει τους πολίτες ότι πρέπει να αποδέχονται τις μειώσεις
στους μισθούς τους, την υποβάθμιση της κοινωνικής κάλυψης, την αύξηση
της ανασφάλειας και την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας.
Οι λαοί δεν ευθύνονται και δεν συμφωνούν με τα μέτρα λιτότητας που τους επιβάλλονται.
Η απόφαση αυτή αποδεικνύει τη νομιμότητα της γνώμης των λαών και ως
εκ τούτου αποδείχνει τον μη νομιμοποιημένο χαρακτήρα αυτών των μέτρων
λιτότητας.
Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα εξακολουθεί να κρατά την αναπνοή του,
περιμένοντας την ημέρα που τα τοξικά στοιχεία του ενεργητικού του θα
ωριμάσουν και δεν θα μπορεί πλέον να κρυφτούν.
Τότε, θα ζητηθεί (ή μάλλον διαταχθεί) από τον πληθυσμό να το διασώσει και πάλι.
Οι κυβερνήσεις, μέσω των δομών που έχουν εφαρμοστεί έκτοτε, θα
αναζητήσουν από τις χρηματοπιστωτικές αγορές να δανειστούν τα ίδια τα
δικά τους χρήματά και να τα δώσουν πίσω στις τράπεζες που κατέχουν τα
τοξικά στοιχεία ενεργητικού.
Με την απόφαση της ΕΖΕΣ, γνωρίζουμε τώρα ότι δεν είναι οι λαοί
(Ελληνικός, Ιρλανδικός, Πορτογαλικός ή άλλοι) που πρέπει να πληρώσουν
και ότι η προθυμία των κυβερνήσεων να πράξουν με τον τρόπο που πράττουν
αποδείχνει τη συνενοχή τους με τις τράπεζες.
Οι οικονομικές κρίσεις θα συνεχιστούν, εκτός εάν οι τράπεζες
απαλλοτριωθούν χωρίς αποζημίωση, κοινωνικοποιηθούν με λαϊκό και
δημοκρατικό έλεγχο και τίθενται στην υπηρεσία των αναγκών του πληθυσμού
παρά των χρηματοπιστωτικών αγορών.
Είναι επίσης απαραίτητο να εντοπιστούν μέσω του λογιστικού ελέγχου
του δημόσιου χρέους όλα τα παράνομα η μη-νομημοποιμένα χρέη,
συμπεριλαμβανομένων εκείνων που προέρχονται από την διάσωση των
τραπεζών, για να ακυρωθούν.
