Ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας κ. Γιώργος Προβόπουλος ζητάει λιγότερο κράτος και λιγότερους φόρους. Την ίδια ώρα ο υπουργός Οικονομίας Γιάννης Στουρνάρας επιμένει στη λογική της υπερφορολόγησης. Ποιός έχει δίκιο; Λένε ότι ο κ. Στουρνάρας εκπροσωπεί την φωνή της Ευρώπης στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Μήπως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα;
Μπορεί ο κ. Σόϊμπλε στην πρόσφατη σύνοδο να έφερε ο ίδιος προσωπικά την τούρτα των γενεθλίων του στον κ. Στουρνάρα, αλλά δεν θεωρούμε ότι ο κ. Σόϊμπλε θα αποδεχτεί ποτέ μερίδιο ευθύνης για ένα πιθανό ναυάγιο στην Ελλάδα.
Προφανώς κι έχουν τοποθετήσει τους δικούς τους ανθρώπους σε υπουργεία, στο ΤΧΣ και σε θέσεις - κλειδιά στον κρατικό μηχανισμό, προκειμένου να ελέγχουν την ροή των γεγονότων στην Αθήνα. Την ίδια όμως ώρα αποποιούνται τις ευθύνες για οτιδήποτε αρνητικό συμβαίνει. Από την μία καθορίζουν με την στάση τους αποφασιστικά το τι ακριβώς θα συμβεί και από την άλλη προφασίζονται ότι ήσαν αμέτοχοι, όταν το αποτέλεσμα είναι μακριά από τις προσδοκίες τους.
Για παράδειγμα, μας πιέζουν στο θέμα των αποκρατικοποιήσεων. Την ίδια ώρα αποκλείουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επενδυτές που δεν τους είναι αρεστοί. Χωρίς να το λένε δυνατά, μας υποδεικνύουν εμμέσως πλην σαφώς που θα πρέπει να καταλήξουν οι εταιρείες μας. Με μία διαφορά: Οι εκλεκτοί τους δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν τα χρήματα που αντιστοιχούν στην αξία των επιχειρήσεων. Το γεγονός αυτό "παγώνει" το πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων (δεν είναι φυσικά ο μόνος λόγος) και στην συνέχεια οι ίδιοι που αποφάσισαν την λογική των αποκλεισμών μας εγκαλούν για την καθυστέρηση στο πρόγραμμα!
Η αλήθεια είναι ότι το Βερολίνο ασκεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αφόρητο έλεγχο στην Ελλάδα. Για να ακριβολογούμε, η Ευρώπη έδωσε το πράσινο φως στην Γερμανία για να αναλάβει αυτό τον ρόλο. Κατά κάποιους άλλους τον ρόλο αυτόν απαίτησε και τον πήρε από μόνη της η Γερμανία, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία: Μέχρι σήμερα στην Ελλάδα συμβαίνει εκείνο που ορίζει το Βερολίνο.
Ο κ. Στουρνάρας, λοιπόν, εμφανίζεται ως εγγυητής αυτής της πολιτικής. Προφανώς με την σύμφωνη γνώμη του κ. Σαμαρά. Ο κ. Σαμαράς από την πλευρά του φαίνεται να έχει λάβει ως αντιστάθμισμα διαβεβαιώσεις ότι πριν τις ευρωεκλογές η Γερμανία θα του κάνει ένα σημαντικό δώρο. Κι αναφέρονται στις συζητήσεις που περιμένουν να ξεκινήσουν για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Κάτι που περιμένανε, όμως, να συμβεί τον περασμένο Σεπτέμβριο και τώρα το μεταθέτουν χρονικά για τον Μάρτιο.
Μας λένε, δηλαδή, ότι καταμεσής της προεκλογικής περιόδου θα ξεκινήσει μία συζήτηση στην Ευρώπη για το πόσα χρήματα των φορολογουμένων και ψηφοφόρων τους θα χαρίσουν στην Ελλάδα. Να το δούμε για να το πιστέψουμε. Αλλά το πιο πιθανό είναι να πέσουμε και πάλι πάνω σε τοίχο.
Μας λένε επίσης ότι οι Γερμανοί δεν πρόκειται να ζητήσουν γι΄ αυτό νέο μνημόνιο. Θα το κάνουν, δηλαδή, δίχως την παραμικρή εγγύηση. Έτσι, ένα δώρο για τα ωραία μας τα μάτια. Μακάρι να είναι έτσι, αν και έχουμε πάψει να πιστεύουμε στον Άγιο Βασίλη εδώ και χρόνια. Αν δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα, τότε ποιός θα ευθύνεται; Εκείνοι που τα υποσχέθηκαν (αν τα υποσχέθηκαν έτσι ακριβώς) ή εκείνοι που τα πίστεψαν.
Ο κ. Στουρνάρας, λοιπόν, εκπροσωπεί την λεγόμενη γερμανική γραμμή. Θεωρούμε ότι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι βγήκε ταυτόχρονα ο Κεντρικός Τραπεζίτης και είπε κάτι τελείως διαφορετικό. Για όσους δεν το γνωρίζουν ο κ. Προβόπουλος δίνει λογαριασμό στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και όχι στην ελληνική κυβέρνηση. Μήπως, λοιπόν, η παρέμβαση Προβόπουλου έχει να κάνει με μία πιθανή ουσιαστική αλλαγή της πολιτικής της Ευρώπης έναντι της Ελλάδας; Μήπως ο φάκελος Ελλάδα θα πάει σε περισσότερους του ενός παραλήπτες, που σήμερα είναι μόνο η Γερμανία; Μία τέτοια εξέλιξη δεν είναι αρνητική και πιθανότατα δείχνει ότι υπάρχουν κάποια αντανακλαστικά που δεν τα είχαμε μέχρι σήμερα υπολογίσει. Διότι το γερμανικό μοντέλο οδηγεί κατευθείαν στα βράχια. Με μία άλλη πολιτική, αντικρατική και φιλελεύθερη, υπάρχει ελπίδα το καράβι να κάνει στροφή και να βγει στα ανοικτά.
Οι επόμενοι μήνες θα είναι αρκετά ενδιαφέροντες από κάθε άποψη. Κυρίως όμως σε ό,τι έχει να κάνει με τον τρόπο που η Ευρώπη χειρίζεται τις υποθέσεις της. Σε κάθε περίπτωση, ο τρόπος με τον οποίο έγινε η "αντιπαράθεση" Προβόπουλου - Στουρνάρα και ο χρόνος που αυτή έλαβε χώρα δεν είναι τυχαία. Αρκεί να έχουν ήδη ληφθεί οι αποφάσεις και να μην πρόκειται για μία σύγκρουση της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών με την Γερμανία, όπου εμείς θα είμαστε στην μέση. Οι πιθανότητες πάντως γέρνουν υπέρ του καλού σεναρίου.
Θανάσης Μαυρίδης
.capital.gr
