Τα τελευταία χρόνια ταξιδεύω συνεχώς στις λεγόμενες "αναπτυσσόμενες" χώρες. Μάλιστα εδω και κάποιους μήνες έχω εγκατασταθεί στην Αφρική και η σχέση μου με την Ευρώπη περιορίζεται στα ενδιάμεσα ταξίδια στην Ελλάδα. Τωρα θα μου πείτε έτσι όπως πάμε και η Ελλάδα σε λίγο καιρό θα χρήζει ανθρωπιστικής βοήθειας, αλλά για την ώρα ανήκουμε ακόμα στον δυτικό κόσμο. Οταν λοιπόν με κάλεσαν ξαφνικά για μια επαγγελματική συνέντευξη στη Στοκχόλμη, χάρηκα πολύ...Οχι τόσο για τη δουλειά, όσο για το γεγονός ότι θα ταξίδευα πάλι σε μια ευρωπαική πρωτεύουσα...
Θα έπαιρνα μια αεροπορική εταιρεία χωρίς να σκέφτομαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έκαναν σερβις στο αεροπλάνο, θα περπατούσα σε καθαρούς δρόμους, θα έκανα βόλτα σε περιποιημένα πάρκα με διακοσμητικά φυτά και χαμογελαστούς ανθρώπους....Και έτσι ήρθα στη Σουηδία...και όλα ήταν περίπου όπως τα φαντάστηκα...Το τρένο τελευταίας τεχνολογίας που σε πηγαίνει στο κέντρο της πόλης σε 20 μόνο λεπτά, οι δρόμοι καθαροί, τα πάρκα πράσινα, οι άνθρωποι σχεδόν χαμογελαστοί....
Και ενώ θα έπρεπε να πετάω απο τη χαρά μου, με πιάνει μια νοσταλγία...όχι δε μου λείπει η Ελλάδα...μου λείπει η Αφρική...Κοιτάω τον κόσμο και μου λείπει η πολυχρωμία, μου λείπει το όμορφο χάος και τα ζεστά χαμόγελα, μου λείπει το κόκκινο χρώμα του δρόμου που λέρωνε τα πόδια μου...Περνάω απο την αγορά της Στοκχόλμης και σχεδόν θέλω να βάλω τα κλάμματα: οι πωλητές παραταγμένοι σε σειρά, με πεντακάθαρα σταντς γεμάτα καλογυαλισμένα φρούτα κάθονται ανέκφραστοι περιμένοντας τους πελάτες...Σκέφτομαι την αγορά στο Bugalobi με τα τεράστια μάνγκο, τα τρυφερά καλαμπόκια, τα τσαμπιά με τις μπανάνες που τις περισσότερες φορές έπεφταν στο χώμα .
Στο δρόμο μια νεαρή κοπέλα με σταματάει ζητώντας μου να δώσω χρήματα σε μια οργάνωση για τα δικαιώματα των παιδιών στην Αφρική...αναρωτιέμαι αν έχει ποτέ πάει και αν γνωρίζει γιατι ακριβώς μιλάει...
Συνειδητοποιώ πως αν τελικά το ταξίδι στη Στοκχόλμη στεφθεί με επιτυχία θα πρέπει να μετακομίσω εδώ...Να φύγω για πάντα απο αυτες τις χώρες με τα περίεργα ονόματα και τις περίεργες ιστορίες...Να παίρνω το μετρό, να κάνω βόλτες στα πάρκα, να πηγαίνω στο γραφείο 9 με 5...Να βάλω τη ζωή μου σε μια σειρά όπως πολύ συχνά μου λένε, άλλωστε τι εγώ θα σώσω τον κόσμο; Καιρός να επιστρέψω, να έχω μια κανονική δουλειά, μια κανονική ζωή...
Και αντί να χαίρομαι για αυτή την κανονική δουλειά, γιατί νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό και ψάχνω να δω την έξοδο κινδύνου όταν μου δείχνουν το πιθανό γραφείο μου;
Πάντα πίστευα πως τη ζωή μας την καθορίζει εκείνη η μαγική στιγμή που ανακαλύπτουμε μέσα μας ποιοι πραγματικά είμαστε και λέμε το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι...Μήπως ήρθε η ώρα να πώ το δικό μου μεγάλο όχι;http://www.theinsider.gr/
