Υπάρχει η εντύπωση στον κόσμο ότι η
προσέλκυση μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων στην χώρα μας θα μπορούσε να
βοηθήσει σημαντικά την οικονομία. Πράγματι οι μεγάλες επενδύσεις
λειτουργούν θετικά για μία οικονομία. Είναι όμως τα οφέλη τόσο μεγάλα
όσο φανταζόμαστε ?
Μια νέα επένδυση δημιουργεί πάντα θετικές
συνέργιες στην οικονομία. Νέες θέσεις εργασίας δημιουργούνται είτε στην
ίδια την επιχείρηση είτε δορυφορικά από αυτήν, ενώ αυξάνεται και η
κατανάλωση. Εφόσον η επιχείρηση είναι κερδοφόρα, πληρώνει φόρους στο
κράτος, δίνοντας ανάσες στα κρατικά ταμεία.
Θα περίμενε κανείς ότι όσο μεγαλύτερη
είναι η εταιρεία, τόσο περισσότερους φόρους θα πληρώνει. Όμως τελικά δεν
συμβαίνει αυτό. Οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες έχουν βρει νόμιμους
τρόπους να αποφεύγουν την φορολογία. Ας δούμε το παράδειγμα της γνωστής σε όλους Αμερικάνικης εταιρείας Google.
Ο φορολογικός συντελεστής για τα εταιρικά κέρδη στην Αμερική είναι 35%. Κι όμως η Google (και όχι μόνο αυτή) καταφέρνει και φορολογείται τελικά με συντελεστή μόλις 2.4%
! Το πετυχαίνει αυτό αξιοποιώντας στο έπακρο τα ‘παράθυρα’ του νόμου
χρησιμοποιώντας ένα σύστημα μεταφοράς κερδών μέσω υπεράκτιων εταιρειών.
Παρόμοιες τακτικές ακολουθούν και άλλοι τεχνολογικοί γίγαντες όπως η
Microsoft και η Apple.
To 2003 η Google μετέφερε το σύνολο των
εκτός-ΗΠΑ δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας σε μια θυγατρική που
ίδρυσε στην Ιρλανδία. Από εκείνο το σημείο και μετά, όλα τα κέρδη που
προέρχονται από πωλήσεις στο εξωτερικό φορολογούνται πλέον στην
Ιρλανδία, όπου ο εταιρικός φορολογικός συντελεστής είναι μόλις 12.5%
(αντί για 35% στην Αμερική).
Όμως η Google δεν αρκέστηκε σε αυτή τη
μείωση κι επινόησε ένα ακόμη τέχνασμα για να γλιτώσει φόρους.
Δημιούργησε μια δεύτερη εταιρεία που έχει έδρα τις Βερμούδες, στην οποία
υποτίθεται ότι η Ιρλανδική εταιρεία καταβάλει royalties (δικαιώματα) .
Στις Βερμούδες βέβαια ο εταιρικός φορολογικός συντελεστής είναι
μηδενικός !
Υπήρξε κάτι τελευταίο που θα έπρεπε να
ξεπεραστεί. Η εταιρεία θα έπρεπε να πληρώνει κάποιο φόρο κάθε φορά που
θα μετέφερε μετρητά (από τα φορολογημένα πλεον κέρδη) από την Ιρλανδία
στις Βερμούδες. Οπότε χρησιμοποίησαν ένα χρηματικοοικονομικό εργαλείο
(“Ολλανδικό σάντουιτς”), με το οποίο τα μερίσματα πλέον μεταφέρονται
μέσω μιας άλλης Ολλανδικής θυγατρικής εταιρείας σε μία άλλη θυγατρική
εταιρεία με μέτοχο κάτοικο Βερμούδων αλλά έδρα την Ιρλανδία.
Με όλες αυτές τις τεχνικές φοροαποφυγής η Google καταφέρνει να έχει μονοψήφιο ποσοστό φορολόγησης για τα κερδη της στο εξωτερικό. Μάλιστα, πρέπει να σημειωθεί ότι όλες οι συναλλαγές είναι απολύτως νομότυπες.
Η εύκολη λύση για μία χώρα ώστε να
προσελκύσει τις πολυεθνικές θα ήταν να μειώσει πολύ τον φορολογικό
συντελεστή των εταιρικών κερδών. Όμως πόσο θα έπρεπε να τον μειώσει ώστε
να έχει αποτέλεσμα ? Όσο και αν τον μειώσει, οι Βερμούδες και τα νησιά
Κειμαν θα προσφέρουν ακόμα μεγαλύτερα οφέλη.
Στην Αμερική συζητείται μήπως θα έπρεπε να δοθεί πλήρης φορολογική ατέλεια σε αυτά τα κεφάλαια, ώστε να επιστρέψουν και να δημιουργήσουν νέες επενδύσεις και θέσεις εργασίας. Όμως
το 2005 που υπήρξαν κίνητρα για επιστροφή των κεφαλαίων, το αποτέλεσμα
ήταν να χρησιμοποιηθούν για την στήριξη των μετοχών των εταιρειών και
όχι για παραγωγικές επενδύσεις.
Όπως βλέπουμε η προσέλκυση πολυεθνικών ομίλων δεν αποτελεί πανάκεια για μία οικονομία. Η παγκοσμιοποίηση έχει δημιουργήσει διεξόδους έτσι ώστε το μεγάλο κεφάλαιο να ξεφεύγει από τις δαγκάνες της εφορίας …
http://antikleidi.wordpress.com
