Όπως είπε στο «Βήμα» η κυρία Yvonne Yanez, μέλος της οργάνωσης Accion Ecologica, μαζί με άλλες οργανώσεις ζήτησαν επισήμως το 2003, με επιστολή προς τον αστυνομικό διευθυντή της επαρχίας Pichincha, τη σύλληψη και απέλαση του Traa με το αιτιολογικό ότι είχε παραβιάσει τον νόμο περί μετανάστευσης. «Ζητήθηκε να απελαθεί από το Ecuador«για ανάρμοστη χρήση της ιδιότητας του επισκέπτη στη χώρα, καθώς και για ηθική αυτουργία στην απόφαση των εθνικών αρχών να λάβουν μέτρα που θίγουν το δημόσιο συμφέρον και την εθνική ασφάλεια»».
Τότε ο Bob Traa πίεσε την κυβέρνηση του Ecuador να χρησιμοποιήσει το 100% των εσόδων από ένα σημαντικό αγωγό πετρελαίου για τη μείωση του χρέους σε βάρος της Δημόσιας υγείας και της εκπαίδευσης. Ο κύριος και η σύζυγός του κατάκλεψαν όσο «έσωζαν» την λατινοαμερικάνικη χώρα ό,τι μπορούσαν. Φοβάται ότι θα τον στείλουν… ξαπλωμένο στην πατρίδα του Έλληνες(μιλάει συχνά για απειλές κατά της ζωής του). Ο «κύριος» νευρίασε με την αποκάλυψη του ΒΗΜΑΤΟΣ και φέρθηκε στον δημοσιογράφο που έγραψε το άρθρο σαν ανθύπατος…
Υ.Γ.: ο Δανός Thomsen είχε πάλι καταστρέψει την Ρωσία… Αυτή είναι η «δουλειά» τους…
Ιδού τι έκανε ο «ανθύπατος» στο Ecuador και πώς τον πέταξαν έξω! Διαφορά πολιτικού συστήματος σε μια τοποθεσία στην Γη που έχει στιγματιστεί-όπως και οι πολίτες του- ως «παράδεισος» των ναρκωτικών και είναι παράδειγμα για αυτό που γίνεται στην Ελλάδα και την Ευρώπη της κρίσης. Ecuador: το πολιτικό θάρρος να πεις όχι στο χρέος και το ΔΝΤ Tον Μάιο του 2010, ο Ecuador Πρόεδρος συναντήθηκε με τον Έλληνα ομόλογό του Γεώργιο Παπανδρέου. Ο Rafael Correa τον συμβούλευσε να μην πληρώσει το χρέος … μάταια. Του εξήγησε με απλά λόγια και με την κοινή λογική. Στις 14/12/2008, ο πρόεδρος του Ecuador Rafael Correa, έπαιρνε την απλή και σταθερή απόφαση να σταματήσει την πληρωμή του «μη νομιμοποιημένου» δημόσιου χρέους και να αναστείλει την αποπληρωμή των χρεογράφων. Επιστροφή σε μια πολιτική, κοινωνική και οικονομική επιτυχία.
Ο Correa ανακοίνωνε ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης και τον έλεγχο του δημόσιου χρέους για το ξεχώρισμα του «νομιμοποιημένου»(το μέρος που χρησιμοποιείται προς το συμφέρον του λαού), του «μη νομιμοποιημένου»(διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών και από παράνομες συμβάσεις χρέους) και του «απεχθούς»(χρέη που συνάπτονται από δικτατορικά καθεστώτα εις βάρος του συμφέροντος του λαού). Η εκτελεστική εξουσία είχε πράγματι αποφασίσει το 2007 να συσταθεί μια εξεταστική επιτροπή για τον έλεγχο του χρέους κατά την περίοδο 1976-2006 στην οποία πήραν μέρος Ευρωπαίοι εμπειρογνώμονες, όπως ο Eric Toussaint της Επιτροπής για τη Διαγραφή του Χρέους του Γ’ Κόσμου(CADTM). Ο πρόεδρος του Ecuador δήλωσε ότι δεν θα πλήρωνε το μερίδιο του χρέους που λογιζόταν ως μη νομιμοποιημένο. Το ποσοστό αυτό εκτιμήθηκε στο 70% του συνολικού χρέους. Σημαντικό σημείο αυτής της προσέγγισης είναι ότι το 95% των πιστωτών του Ecuador(ΔΝΤ, τράπεζες και άλλα θεσμικά ταμεία) αποδέχθηκαν αυτή την απόφαση!
Χρησιμοποιώντας το εργαλείο του ελέγχου του χρέους και χάρη μιας λαϊκής κινητοποίησης που έφτανε σε παροξυσμό στο Ecuador, ο Correa ήταν σε θέση να παρουσιάσει την αναγκαία ισορροπία δυνάμεων που απαιτείται για να δεχθεί η οικονομική ολιγαρχία ότι αυτό το μέρος του χρέους δεν άνηκε στον λαό. Και συνεπώς δεν έπρεπε να το πληρώσει ο τελευταίος! Αυτό αποτέλεσε αποφασιστικό ορόσημο στην πολιτική ιστορία της χώρας και έκλεισε εν μέρει τον φαύλο κύκλο του χρέους: η οικονομική αιμορραγία, η μείωση των δημόσιων δαπανών που περιόριζε κάθε δυνατότητα ανάκαμψης, και προκαλούσε σκανδαλώδη αύξηση των τόκων και προπαντός την απώλεια της κυριαρχίας του λαού του Ecuador, που παρέμεινε για 10ετίες κάτω από την κηδεμονία του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Όλες οι κυβερνήσεις μετά τον Guillermo Lara(1972-6) είχαν εφαρμόσει κατά γράμμα τα φορολογικά μέτρα λιτότητας που επιβάλλονταν από τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς (ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα). Κακό του κεφαλιού τους!
Η μη πληρωμή του χρέους που αποφάσισε με θάρρος ο Rafael Correa επέτρεψε στο Ecuador να εξοικονομήσει περίπου 7 δις $, που επενδύθηκαν στην υγεία, την εκπαίδευση και άλλες μορφές κοινωνικών δαπανών. Επιπλέον, το μερίδιο του κρατικού προϋπολογισμού για την αποπληρωμή του χρέους πέρασε από το 32% στο 15% και αυτό για τις κοινωνικές δαπάνες από 12 σε 25%. Περαιτέρω η ανάπτυξη ήταν κατά μέσο όρο 4% από το 2006, γεγονός που επέτρεψε την χρηματοδότηση της αύξησης των μισθών και συντάξεων.Τον Μάιο του 2010, ο Ισημερινός Πρόεδρος συναντήθηκε με τον Έλληνα ομόλογό του Γεώργιο Παπανδρέου. Ο Rafael Correa τον συμβούλευσε να μην πληρώσει το χρέος … μάταια. Του εξήγησε με απλά λόγια και με την κοινή λογική, την οικονομική λογική του καπιταλισμού: «Έπεσες, μου πληρώνεις περισσότερο και πιο ακριβά, αλλά όχι για την ανάπτυξη, σε «σηκώνω» και βλέπουμε».
Επανέλαβε την ίδια συμβουλή στις 08/10 προς τις ευρωπαϊκές χώρες που επλήγησαν από την ιερή και απαραβίαστη «κρίση του χρέους» που δεν είναι παρά ένα πρόσχημα για την εφαρμογή των πολιτικών «λιτότητας». Πρόσθεσε ότι δεν πρέπει να παραδοθούν στο ΔΝΤ και τις ζημιογόνες συνταγές του. Η καταστροφική κατάσταση της Αργεντινής μετά την κρίση της του 2001 και το moratorium για τις πληρωμές του χρέους που κήρυξε ο πρόεδρος της Αργεντινής Néstor Kirchner από το 2003 είχε δείξει έναν πολιτικό δρόμο που μπόρεσε και εμβάθυνε ο Correa. Με το moratorium, ο Néstor Kirchner κατάφερε να επαναδιαπραγματευτεί το χρέος του και να αποκαταστήσει προσωρινά την κακοποιημένη οικονομία της χώρας, που είχε λεηλατηθεί από μια 10ετία αδυσώπητης νεοφιλελεύθερης πολιτικής, από σχέδια «διάσωσης» και μέτρα λιτότητας που έσκαψαν περισσότερα την πληγή.
Κανένας κατακλυσμός λοιπόν, ακριβώς το αντίθετο: πρόκειται να ανακτηθεί η χαμένη κυριαρχία βγαίνοντας από τέτοια «χρεοκρατία», προκειμένου το κράτος να αποκτήσει τα εργαλεία που θα του επιτρέπουν να θέσει το οικονομικό σύστημα στη υπηρεσία του γενικού συμφέροντος του λαού. Πρόκειται για το δημόσιο συμφέρον, όπως ορίζεται από το λαό για το λαό και όχι από μια κυβέρνηση παραδομένη στις τράπεζες και που συμφωνεί να πληρώσει ο λαός την χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία. Θάρρος. Μια λέξη που η δεξιά και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία απογυμνώνουν από το σημασιολογικό πεδίο της. Το θάρρος δεν είναι να κηρύξεις στους λαούς πώς και γιατί θα τους πάρεις από το λαιμό. Το πολιτικό θάρρος είναι να καταβάλεις κάθε δυνατή προσπάθεια για να απελευθερώσεις τους λαούς από την τυραννία των αγορών. Το πολιτικό θάρρος είναι η πράξη να σταματήσουμε να μιλάμε για την «κρίση του χρέους», όταν πρόκειται για μια συστημική κρίση και να κάνουμε ό, τι είναι δυνατόν προς το συμφέρον των λαών και όχι των πιστωτών. Στην Ευρώπη, αρχίζει να αναπτύσσεται μια δυναμική των πολιτών.
Εκστρατείες για τον έλεγχο και τη διαγραφή του δημοσίου χρέους ξεκίνησαν στην Ελλάδα, το Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ιταλία και αλλού. Λίγο πολύ παντού δημιουργούνται δεσμοί με τους ιστορικούς αγώνες των χωρών του Ν κατά του χρέους: ιδιαίτερα με το Μαρόκο, την Τυνησία, την Αίγυπτο, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, το Ecuador, τη Βραζιλία… Στη Γαλλία, έχουν ήδη δημιουργηθεί μια πενηνταριά τοπικών ενώσεων σε απάντηση για την εθνική έκκληση για τον έλεγχο του δημόσιου χρέους. Οι λαοί έχουν το δικαίωμα να γνωρίζουν από πού προέρχεται το χρέος, γιατί και πώς προέκυψε. Η εμπειρία του Ecuador, μεταξύ άλλων, πρέπει να βρει ηχώ στην Ευρώπη και αλλού: El pueblo unido jamas será vencido(ενωμένος λαός, ποτέ νικημένος)!!!
olympia
