γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
- Όντως. Από παντού έρχονται άσχημα προμηνύματα. Τα σημάδια δεν είναι καθόλου μα καθόλου καλά. Τα «αστέρια» ήθελα νά’ ξερα γιατί τα έχουμε.
- Για την ακρίβεια έχουν πάψει προ πολλού να είναι απλά σημάδια. Είναι γεγονότα.
- Ναι, και τι θέλετε να κάνουμε; Να κατεβάσουμε εγώ τα άρματα μάχης κι εσύ τους καταδρομείς στους δρόμους; Κι εναντίον τίνος;
- Δεν είπα αυτό. Απλά επισήμανα το πρόβλημα. Θα μας πιάσουν στον ύπνο κι απροετοίμαστους.
- Είστε υπερβολικοί και οι δύο. Τίποτα δεν είναι τόσο επικίνδυνο.
- Ναι, ε; Και τι σημαίνει κατά τη γνώμη σου η βρώση σκύλων, γατών και ποντικιών από τμήματα του πληθυσμού;
- Όχι γενικά «του πληθυσμού»…από λαθρομετανάστες μόνο.
- Ναι, και; Δεν παύουν να αποτελούν «τμήμα του πληθυσμού». Όταν τελειώσουν κι αυτά τι θα φάνε; Ανθρώπους; Ή θα σκοτώνουν για ένα καρβέλι ψωμί; Εν πάση περιπτώσει, δεν παύει να αποτελεί «σοβαρή ένδειξη ρωγμής της Εθνικής Ασφάλειας».
- Καλά. Ας το δεχτούμε. Τι εννοείς; Ότι αυτό είναι ένδειξη «οιονεί Πολιορκίας» ;
- Ακριβώς! Μήπως πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν; Πότε αρχίζουν να υφίστανται συνθήκες πολιορκίας; Ποιά είναι τα «σημάδια»;
- Εντάξει. Είναι κάτι, αλλά όχι και η σοβαρότερη ένδειξη.
- Δεν είναι το μόνο. Έχουμε πλήθος «ανάλογων κόκκινων ενδείξεων». Άλλωστε, τι σημαίνει πολιορκία; Συνθήκες εκτάκτου ανάγκης που οδηγούν τον πληθυσμό σε «ακραίες ενέργειες». Πόσες τέτοιες ενέργειες θα πρέπει να εντοπίσουμε για να το πάρουμε στα σοβαρά;
- Δεν έχει κι άδικο ο κος Συνταγματάρχης. Δεν πρέπει να υποτιμάμε σημάδια που έχουν να «πουν πολλά». Δηλαδή για να παραδεχτούμε ότι αντιμετωπίζουμε συνθήκες πολιορκίας θα πρέπει να περιμένουμε τα πρώτα χίλια περιστατικά «κανιβαλισμού»;
- Σωστό. Άλλωστε η εγκληματικότητα έχει πάψει προ πολλού να είναι «απλή εγκληματικότητα» και έχει περάσει για τα καλά τα «όρια της στρατιωτικής επιχείρησης». Ο λαός μας το έχει γνωρίσει καλά στο πετσί του. Το ζει και το πληρώνει με αίμα κάθε μέρα.
- Καμία αντίρρηση. Αλλά η κοινωνία μας αντέχει ακόμη. Παρ’ όλη την φτώχεια, την εξαθλίωση, την εγκληματικότητα, τους θανάτους πολιτών. Δεν έχει εκραγεί ακόμη.
- Δηλαδή, στους πόσους νεκρούς ημερησίως εκρήγνυται η κοινωνία λοιπόν; 1 εκ διαβητικοί και δεν υπάρχει επάρκεια ινσουλίνης. Καρδιακοί παρόμοια προβλήματα. Καρκινοπαθείς επίσης. Και όχι μόνον. Πόσα εκατομμύρια είναι όλοι αυτοί οι σοβαρά ασθενείς συμπολίτες μας που κάποιοι τους έβαλαν το ένα πόδι στον τάφο στερώντας τους τα φάρμακά τους για τα οποία πλήρωναν μια ζωή; Σε πόσο χρονικό διάστημα θα αρχίσουν να πεθαίνουν μαζικά; Αυτό περιμένουμε για να παραδεχτούμε ότι αντιμετωπίζουμε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης;
- Η Πολιτεία θα το αντιμετωπίσει.
- Με το «θα» ποτέ δεν σώθηκαν ανθρώπινες ζωές. Ιδίως όταν η «στατιστική εμπειρία» δηλώνει το «ακριβώς αντίθετο».
- Όντως. Η «λαϊκή οργή» σιγοβράζει. Μέχρι τώρα έχουμε μόνον αυτοκτονίες των πολιτών…Σε πόση απόσταση βρίσκεται το σημείο «0» όπου οι πολίτες θα πάρουν τα όπλα εναντίον θεσμικών εκπροσώπων;
- Και πόσο κοντά είναι η ώρα που πεινασμένες μάζες θα εισβάλλουν σε μαγαζιά τροφίμων;
- Κι εν τέλει, πόσο μακριά είναι η ώρα που οι πολίτες θα πάρουν το νόμο στα χέρια τους κατά της εγκληματικότητας; Και όχι μόνο. Γιατί από εκεί μέχρι τη στιγμή που αυτό θα λάβει εκτεταμένες διαστάσεις εμφυλίου δεν απέχει πολύ.
- Και το κυριότερο. Πόσοι είναι αυτοί που εκμεταλλευόμενοι αυτή την κατάσταση θα ήθελαν να εμπλέξουν με προβοκάτσια την Ελλάδα σε πόλεμο με την Τουρκία και όχι μόνο; Μην το ξεχνάμε κι αυτό.
- Υπερβολές κύριοι.
- Ναι, ε; για άκου τι είπε ένας «χαρακτηρισμένος (στον καιρό του) τρομοκράτης», ο Ρήγας Φερραίος:
«Όταν η διοίκησις βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού καὶ δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμει ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζει τα άρματα καί να τιμωρεί τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του καί το πλέον απαραίτητον απ’ όλα τα χρέη του».– Ναι, και τι θες να πεις μ’ αυτό; Να κάνουμε επανάσταση;
- Όχι. Αλλά ξέρεις πόσοι και πόσοι αυτή τη στιγμή «δουλεύουν» πάνω σ’ αυτό το «παραπάνω σκεπτικό» μέσα στην Ελληνική κοινωνία; Τι θα περιμένεις; Την «υλοποίηση» αυτής της εξέγερσης;– Και τι μπορείς να κάνεις;
- Δεν ξέρω κύριοι. Αλλά όλοι αυτοί που τυραννούν αυτό το λαό δημιουργώντας ασφυκτικές συνθήκες εξέγερσης που θα διαλύσει τα πάντα, θα πρέπει με κάποιον τρόπο, πρώτον να σταματήσουν αυτή την επαίσχυντη δράση τους και δεύτερον, να πάρουν το δρόμο της δικαιοσύνης. Αλλιώς τελειώσαμε σαν Κράτος και σαν Έθνος.
- Φρούδες ελπίδες. Ακόμη κι αν, υποθετικά, «κάναμε κάτι» – πράγμα που θα ήταν συνταγματική εκτροπή και δεν θα εγγυούταν και οπωσδήποτε θετικά αποτελέσματα – είναι τόσοι πολλοί αυτοί που έχουν «φάει από την πίττα» που είναι αδύνατον να τους εντοπίσεις κι ακόμη πιο αδύνατο να τους τα πάρεις πίσω. Εξίσου αδύνατο βεβαίως είναι να τους «σταματήσεις» από τις λαμογιές τους και φυσικά να τους σύρεις στη Δικαιοσύνη. Στο τέλος θα τα «χρεωνόμασταν όλα εμείς» από τους παμπόνηρους πολιτικούς. Μην σου πω κιόλας ότι θα φρόντιζαν να μην «αντιδράσουν» (για να ηρωοποιηθούν κι από πάνω) και θα μας άφηναν και μερικούς μήνες στην εξουσία για να βεβαιωθούν ότι θα τα «χρεωθούμε» όλα εμείς, να «εξαγνιστούν και να καθαγιαστούν» αυτοί και να επιστρέψουν κατόπιν ως «σωτήρες».
- Ναι, εντάξει. Αλλά και ο κόσμος όμως δεν είναι έντιμο να πληρώνει αυτός αντ’ αυτών. Ούτε και ακίνδυνο. Θα γίνει εμφύλιος κύριοι αν δεν δοθεί άμεσα δίκαιη κοινωνικά λύση.
- Η μόνη λύση είναι να χαριστούν όλα τα χρέη των πολιτών. Δεν ξέρω πως. Αλλά είναι ο μόνος τρόπος. Δεν γίνεται να λένε «ότι έγινε έγινε» για τα «αρπακτικά» και από την άλλη «κόσμε ξέχασε το τι έγινε και πλήρωσε τώρα το λογαριασμό ΤΟΥΣ».
- Ναι, και ξαναρωτάω: τι θέλεις να κάνουμε; Επανάσταση; Κίνημα; Πάνε αυτά. Μείνανε πίσω στον 20ο αιώνα.
- Ναι καλά. Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι.
- Τι εννοείς; Θα υπάρξει Έλληνας Αξιωματικός να κάνει Κίνημα τον 21οαιώνα; Δεν άκουσε κανείς τι είπε ο άλλος προηγουμένως;
- Αυτόβουλα όχι. Αλλά να είσαι σίγουρος ότι «κάποιοι άλλοι έξωθεν προερχόμενοι» θα το «φροντίσουν» κι αυτό.
- Δεν υπάρχει περίπτωση.
- Δεν μου λες, εαν ξεκινήσει μια «Αλληλοσφαγή τύπου Εμφύλιος», η όποια κυβέρνηση που θα αναδειχθεί μέσα απ’ αυτό το «καμίνι» δεν θα «αναγκαστεί από τις εξεγερτικές κοινωνικές συνθήκες» να θέσει αμέσως θέμα «ολικής διαγραφής του χρέους»;
- Φαντάζομαι πως ναι.
- Πιστεύεις πως θα το ήθελε αυτό κανείς από τους πιστωτές μας;
- Όχι βέβαια.
- Θα φροντίσουν λοιπόν να «κηρυχτεί κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» και να «τοποθετηθεί μια στρατιωτικού τύπου κυβέρνηση» που βεβαίως το πρώτο που θα κάνει θα είναι να κηρυχτεί Στρατιωτικός Νόμος για να υποτάξει τον πληθυσμό στις θελήσεις τους. Με την έγκριση των «Ξένων Δυνάμεων» βεβαίως εφόσον βασικό μέλημά της θα ήταν η αποπληρωμή του χρέους.
- Και η συνέχιση του ξεπουλήματος της χώρας φυσικά.
- Ακριβώς.
- Δεν είναι και τόσο απλό.
- Βεβαίως και όχι. Αλλά ένας εμφύλιος είναι εξαιρετικά σημαντικός λόγος. Χώρια που θα φροντίσουν πιθανότατα να μας εμπλέξουν και σε κάποιον εξωτερικό πόλεμο για να έχουν ακόμη πιο πολλούς «λόγους» για επιβολή στρατιωτικού νόμου. Αλλά και για να «ανακόψουν» την τάση του πληθυσμού να «στραφεί εν όπλοις» κατά του Καθεστώτος, της Πολιτείας και των εκπροσώπων της στρέφοντάς την προς «εξωτερικό αντίπαλο».
- Μωρέ θα ακριβοπληρωθούν οι νέοι κυβερνήτες για να «σβήσουν το παρελθόν των λαμογιών» και να επιβάλλουν στον πληθυσμό να «πληρώσει το λογαριασμό». Να δεις πόσοι δικοί μας θα σπεύσουν να λάβουν μέρος σε μια τέτοια «στρατιωτική κυβέρνηση της τρόϊκας».
- Που ξέρεις; Ίσως αυτό ακριβώς τελικά να είναι το «κρίσιμο σημείο» και η μόνη «οδός διαφυγής».
- Τι εννοείς μωρέ; Τρελάθηκες;
- Εννοώ, όσο κι αν ακούγεται ακραίο, «Ναι, να μπούμε στον πόλεμό τους, αλλά το αντάλλαγμα να είναι η διαγραφή όλων των χρεών. Τόσο της χώρας όσο και των πολιτών». Ποιός μας λέει ότι δεν θα μπορούσε να παίξει κι ένα τέτοιο σενάριο;
- Τραβηγμένο αλλά μέσα σε τόσο «ασύμμετρες καταστάσεις» όλα είναι πιθανά.
- Και όχι μόνο. Ταυτόχρονα με την διαγραφή θα έπρεπε να διαπραγματευθούμε ένα ισχυρό πλεόνασμα ώστε ταυτόχρονα και τον πολυμέτωπο πόλεμο ν’ αντέξουμε επιτυχώς αλλά και ανάπτυξη να έρθει στον τόπο: εκτός από την διαγραφή του εθνικού χρέους λοιπόν, θα ήταν ιδανικές οι συνθήκες πολέμου για να απαιτήσουμε να μας δοθούν και οι Γερμανικές αποζημιώσεις.
- Και όχι μόνο. Για να μπούμε στους κωλοπολέμους τους να μας χρηματοδοτήσουν αυτοί όλη την «πολεμική κινητοποίηση» και τους απαραίτητους εξοπλισμούς.
- Να σου πω, αφού θα εμπλακούμε που θα εμπλακούμε σε πόλεμο γιατί να μην το κάνουμε κερδίζοντας απ’ αυτό για τα Εθνικά Συμφέροντα; Αρκεί να γίνει με τον «κατάλληλο τρόπο» και την «κατάλληλη στιγμή».
- Τελικά, ίσως μια τέτοια «ερμαφρόδιτη κατάσταση» να μπορούσε να προσφέρει όχι μόνο γεωπολιτικές ευκαιρίες αλλά και οικονομικές για τη χώρα. Πχ θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε με αξιώσεις τότε ένα «ειδικό καθεστώς» στους κόλπους της ΕΕ. Ας πούμε, να ξανααποκτήσουμε την αγροκτηνοτροφική μας παραγωγή. Δεν γίνεται να μπει η χώρα σε καθεστώς παρατεταμένου και πολυμέτωπου πολέμου χωρίς αυτάρκεια σε παραγωγή τροφίμων για τον πληθυσμό και τον στρατό της.
- Και όχι μόνο: πρέπει να βοηθηθεί τα μέγιστα η ταχεία ανάπτυξη εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας. Και ίσως μια τέτοια πολεμική/πολιτική ατμόσφαιρα και κατάσταση να ήταν η «ιδανική συνθήκη» και γι’ αυτό.
- Ναι, πως το θέλετε; Μήπως θέλετε να μας δώσουν και τα πετρέλαια του Αιγαίου;
- Ναι, γιατί όχι; Άλλωστε αν δεν πιστέψουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα το «αδύνατο» δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τα διεκδικήσουμε με αδίστακτους τρόπους.
- Επικίνδυνες καταστάσεις κύριοι. Εαν «εγκαθιδρύετο» – και δη «έξωθεν» – μια τέτοια κυβέρνηση, δεν θα είχε δυνάμεις για να «θέτει ζητήματα και να εγείρει αξιώσεις».
- Γιατί όχι; Ίσως θα μπορούσε να βγει σε καλό μια τέτοια κατάσταση.
- Γεγονός είναι ότι σίγουρα πολλοί θα είναι αυτοί που θα «εποφθαλμιούσαν» τέτοιες κυβερνητικές θέσεις. Ποιός μας διασφαλίζει όμως ότι θα είναι οι «κατάλληλοι» που θα παλέψουν για τα Εθνικά Θέματα και όχι τα τομάρια που θα αγωνίζονταν για ξένα συμφέροντα κατά της χώρας μας; Άλλωστε, συνήθως αυτό δεν συμβαίνει;
- Ναι, όντως, αυτό είναι το μεγαλύτερο ρίσκο. Εκεί που θα πιστεύαμε ότι θα ήταν μια «ιδανική λύση» για τη χώρα ίσως αποδεικνύονταν στο τέλος όχι μόνον «φρούδες ελπίδες» αλλά η απόλυτη Εθνική Καταστροφή.
- Ρίσκα κύριοι. Κάθε πόλεμος έχει τα ρίσκα του.
- Δεν ξέρω. Το μόνο σίγουρο είναι πως όλοι μας είμαστε θορυβημένοι και εξοργισμένοι. Το που θα οδηγήσει όμως αυτή η «οργή» εν πολλοίς είναι «απρόβλεπτο». Απο «αλλού» το περιμένουμε κι από «αλλού ίσως έρθει»….από το «πιο απίθανο σημείο»…
- Έτσι κι αλλιώς είμαστε βουτηγμένοι στα σκατά. Και ο πόλεμος χτυπάει ήδη την πόρτα μας. Ας δούμε λοιπόν το πως θα τον διεξάγουμε όσο γίνεται πιο επιτυχώς. Το μόνο πάντως που δεν πρέπει είναι να κάνουμε πως δεν τον βλέπουμε να έρχεται.
- Ή καλύτερα πως είναι ήδη εδώ.
Γιώργος Ανεστόπουλος
