Μιλάνε για «εσωτερική υποτίμηση» και δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτά που έχουν υποτιμηθεί είναι οι ζωές μας, η αλήθεια και η δημοκρατία. Παλιότερα, οι κυβερνήσεις απλώς μας έλεγαν ψέματα. Οι τρεις τελευταίες κυβερνήσεις δε μας δίνουν καν λογαριασμό για το τι κάνουν. Δε μας εξηγούν. Δεν μας ενημερώνουν. Διότι απλώς δεν υπάρχει στόχος. Αυτό που κάνουν είναι να…κρατάνε καθυστέρηση μέχρι τις γερμανικές εκλογές κι ύστερα ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Όμως και ποιος να μας πει την αλήθεια; Η κυβέρνηση είναι με τη Μέρκελ και η αξιωματική αντιπολίτευση με τη Λαγκάρντ. Το πράγμα ξεκαθαρίζει όλο και περισσότερο. Με την Ελλάδα, ως αυτόνομη ύπαρξη δεν είναι κανείς. Και δεν είναι, γιατί όποιος αποφασίσει να πει την πικρή αλήθεια δε θα δει όχι κυβέρνηση, αλλά ούτε ψηφοδέλτιό του στις επόμενες εκλογές.
Με το ευρώ τελειώσαμε. Τόσο ήταν. Δε μπορούμε να συζητάμε ότι θα υπάρξει ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας μ’ ένα τόσο ακριβό νόμισμα. Δεν το αντέχει η πλάτη μας. Καλό ήταν για να σαλιαρίσουμε με τους ισχυρούς, όμως δε μας παίρνει άλλο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να συνεχίζει το όραμα της «μαμάς της», δηλαδή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα που ιδρύθηκε για να μονοπωλήσουν την αγορά και την οικονομία της Ευρώπης 5 κεντροευρωπαϊκές χώρες και η Ιταλία που χώνεται όπου βρει κι ύστερα τρώει τα μούτρα της.
Ξεχάστηκαν εύκολα και γρήγορα τα περί εξόδου από το ευρώ και της επιστροφής στη δραχμή. Δεν τα θέλουν αυτά οι «νοικοκυραίοι». Δεν τ’ αντέχει η ψυχή τους. Βλέπετε, αν αποφάσιζε η Ελλάδα να φύγει από την ευρωζώνη, γεννιόταν πλέον ένας άλλος μονόδρομος. Θα έπρεπε να στηριχθεί αποκλειστικά στις δικές της δυνάμεις. Τουτέστιν στη δική της παραγωγή, άρα στην ανάπτυξη του πρωτογενή τομέα.
Πώς, όμως, μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να βασιστεί στην αγροτική της ανάπτυξη την ώρα που οι ποσότητες των παραγόμενων προϊόντων καθορίζονται αυστηρά από τις Βρυξέλλες; Τόσες ελιές θα παράγεις, τόσα σταφύλια, τόσο σιτάρι, τόσα καΐκια επιτρέπεται να έχεις, τα υπόλοιπα θα τα κάνεις καυσόξυλα. Απαγορεύεται διά ροπάλου και ποινών να παράγεις περισσότερα, να έχεις περισσότερα καΐκια. Με αυστηρά καθορισμένες ποσότητες παραγωγής, όμως, πόσο ανταγωνιστικός μπορείς να γίνεις στις εξαγωγές;
Η απάντηση είναι απλή: Καθόλου! Άρα για ποιον ανταγωνισμό μιλάμε και σε τί;
Όταν, λοιπόν, μας λένε ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει ανταγωνιστική δεν εννοούν κάτι άλλο πέρα απ’ το να παράγει ανταγωνιστικά φθηνότερο εργατικό δυναμικό. Να παράγει, δηλαδή, χέρια. Όλο το υπόλοιπο σώμα του εργαζόμενου είναι τελείως άχρηστο. Με απλά λόγια, η επιστροφή στη δραχμή από μόνη της δε λέει τίποτα αν η έξοδος από την ευρωζώνη δε συνοδεύεται κι από την έξοδο από την Ε.Ε.
Εδώ τώρα τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο ζόρικα. Δεν υπάρχει περίπτωση να πείσεις την ελληνική κοινωνία ότι αυτή είναι η μόνη λύση, αν θέλει να εξασφαλίσει προοπτικές και ελπίδα στην επόμενη γενιά.
Αυτά τα «θες να γίνουμε Αλβανία του Χότζα» είναι μαλακίες που τις έχω βαρεθεί, ειδικά από ανθρώπους που μας έχουν καταντήσει βρωμοπουτανάκια της Μέρκελ και πιθανόν αύριο της Λαγκάρντ. Όπως και να το δούμε, απ’ όπου κι αν το πιάσουμε, ΑΝ το κάνουμε σοβαρά θα καταλήξουμε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση για να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι σε ελεύθερη χώρα.
Επίσης, μια τέτοια αλλαγή δεν μπορεί να προέλθει μέσα από εκλογές. Αυτό το παιχνίδι είναι τόσο στημένο που σου δίνει επιλογές μόνο από το καλάθι της συνέχισης της ίδιας πολιτικής με ελάχιστες διαφοροποιήσεις μεταξύ τους για να υπάρχει και το οπαδικό ενδιαφέρον.
Όταν, λοιπόν, γράφω συνέχεια ότι δεν υπάρχει ελπίδα εννοώ απλά ότι δεν υπάρχει ελπίδα εντός ευρωζώνης και Ε.Ε. Δεν είμαι ένας καταθλιπτικός που τα βλέπει όλα μαύρα. Την πραγματικότητα βλέπω και τα στοιχεία. Το καταλαβαίνω. Είναι αδιανόητο να πείσεις κάποιον που ονειρεύεται πότε θα έρθει το Σάββατο για να κάνει spa, μανικιούρ και πεντικιούρ ότι θα πρέπει να χώσει τα φροντισμένα του δάχτυλα στο χωράφι. Αυτό το κάνει μόνο σε ακριβοπληρωμένες εκδρομές για να μπορεί ύστερα να λέει στους φίλους του ότι έπαιξε για μια εβδομάδα τον αγρότη και ήταν πολύ ουάου εμπειρία.
Τα υπόλοιπα περί αναδιαπραγματεύσεων του Μνημονίου, ανακάμψεων της οικονομίας και λάμψεων στην άκρη του τούνελ, είναι παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του. Σήμερα η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να ακούσει ριζικές λύσεις. Αρκείται στο να βολεύεται με μεσοβέζικα λόγια και υποσχέσεις ενώ μέσα μου πιστεύω ότι αντιλαμβάνεται πως κάθε λίγο κατεβαίνει κι ένα σκαλί προς τον τάφο της. Δυστυχώς, ακόμη και ως βρωμοπουτανάκια της Μέρκελ και της Λαγκάρντ δεν έχουμε μέλλον. Ημερομηνία λήξης έχουμε όπως όλες οι πουτάνες για τους νταβατζήδες τους.
