βαρύ χρέος το Νέο
στα χέρια
παιάνες για μάχες και ξεσηκωμό.»
«ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ», Μαρία Λαέρτη
Η σημερινή Ελλάδα έχει τις αντικειμενικές και υποκειμενικές δυνατότητες να μην υπάρχει ούτε ένας στη χώρα φτωχός, ούτε ένας δυστυχισμένος, ούτε ένας καταπιεστής.
Για να γίνουν, όμως, οι δυνατότητες της χώρας κοινωνική ικανότητα «να μην υπάρχει ούτε ένας στη χώρα φτωχός, ούτε ένας δυστυχισμένος, ούτε ένας καταπιεστής», είναι απαραίτητο τα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού που πλήττονται από τη σημερινή κατάσταση, οι κοινωνικές ομάδες ισχύος δηλαδή, να ενεργοποιηθούν, να συνειδητοποιήσουν τα πραγματικά τους συμφέροντα και να ενοποιηθούν.
Είναι βέβαιο, οι συνταξιούχοι, οι μισθοσυντήρητοι, οι άνεργοι κλπ., που καταστρέφονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση, είτε είναι δεξιοί, είτε είναι αριστεροί, είτε είναι κεντρώοι, έχουν κοινά συμφέροντα. Οφείλουν, λοιπόν, από καθήκον προς τον εαυτό τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, την κοινωνία, να παραμερίσουν τις συντεχνιακές και πολιτικές τους διαφορές και να συμπράξουν στον κοινό αγώνα για το κοινό συμφέρον.
Είναι βέβαιο, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, οι αγρότες, οι βιοτέχνες, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, ακόμα και οι ιδιοκτήτες μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, που καταστρέφονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση, είτε είναι δεξιοί, είτε είναι αριστεροί, είτε είναι κεντρώοι, έχουν κοινά συμφέροντα. Οφείλουν, λοιπόν, και αυτοί, να παραμερίσουν τις συντεχνιακές και πολιτικές τους διαφορές και να συμπράξουν στον κοινό αγώνα για το κοινό συμφέρον.
Η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα, με υπέργειο, υπόγειο, θαλάσσιο και υποθαλάσσιο πλούτο, με φυσικό περιβάλλον και κλίμα απαράμιλλο, με μέσα παραγωγής και ζωντανές παραγωγικές δυνάμεις ικανές να εξασφαλίσουν όχι μόνον ευμάρεια αλλά και ευημερία σε κάθε Ελληνίδα και σε κάθε Έλληνα, όχι απλά το "ζην" αλλά το "ευ ζην". Και η ευημερία, το «ευ ζην», μπορεί να υπάρξει μόνον όταν η παραγωγική διαδικασία σέβεται τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Μόνον όταν, οι ζωντανές παραγωγικές δυνάμεις, δηλαδή οι δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού, καταστήσουν τα μέσα παραγωγής, τους όρους εργασίας, καθολικό κοινωνικό αγαθό. Μόνον όταν, η κάθε Ελληνίδα και ο κάθε Έλληνας απολαμβάνει, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και τις ελευθερίες που έχουν ιστορικά κατακτηθεί και αποτελούν συνεκτική αρχή κάθε πολιτισμένης κοινωνίας.
Η θεσμοθετημένη συμμετοχή στη δημοκρατία, το θεσμοθετημένο δικαίωμα στην απόλαυση των επιτευγμάτων της επιστήμης και του πολιτισμού, το δικαίωμα στην ενημέρωση, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στην Παιδεία κλπ., αποτελούν την προϋπόθεση κάθε ευημερίας.
Στη σημερινή Ελλάδα, που είναι χωρίς καμία αμφιβολία μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, με ιστορικό παρελθόν μοναδικό και λαϊκές αγωνιστικές παραδόσεις αξιοζήλευτες, η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης από τις πολιτικές των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά/τρόικας έχει σαν αποτέλεσμα την όξυνση και τη μεγιστοποίηση των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης.
Ο ελληνικός λαός στο σύνολό του, και κυρίως τα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού που καταστρέφονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση, οφείλουν να κατανοήσουν πως οι πολιτικές που επιδιώκουν τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους, και που για τις κυβερνήσεις Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά αποτελούν μονόδρομο, υπηρετούν αποκλειστικά τα συμφέροντα του τοκοφόρου χρηματικού κεφάλαιου, τους τοκογλύφους δανειστές του ελληνικού κράτους, τις ονομαζόμενες αγορές.
Η εθνική ανεξαρτησία έχει φαλκιδευτεί! Η λαϊκή κυριαρχία έχει φαλκιδευτεί! Η δημόσια περιουσία και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας παζαρεύονται και εκποιούνται αντί πινακίου φακής! Οι θεσμικές και οι οικονομικές κατακτήσεις των μισθοσυντήρητων και του λαού έχουν καταπατηθεί και αναιρεθεί!
Η κυβέρνηση Σαμαρά, συνεχιστής της ολέθριας πολιτικής των κυβερνήσεων Παπαδήμου-Παπανδρέου, πρέπει να ανατραπεί. Τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά/τρόικας πρέπει να αναιρεθούν, να καταργηθούν.
Η κάθε Ελληνίδα και ο κάθε Έλληνας ας συνειδητοποιήσει ότι αυτό που μάταια προσπαθεί να πετύχει με πολλαπλές απομονωμένες ατομικές προσπάθειες, δηλαδή την επίλυση των οικονομικών και κοινωνικών του προβλημάτων, μπορεί να επιτευχθεί με μία γενική ρύθμιση που θα απαιτήσει και θα επιβάλλει ένα ριζοσπαστικό πολιτικό λαϊκό κίνημα.
Που θα απαιτήσει και θα επιβάλλει, δηλαδή, την παύση πληρωμών του εξωτερικού δημόσιου χρέους στους τοκογλύφους δανειστές.
Που θα απαιτήσει και θα επιβάλλει «σεισάχθεια», δηλαδή τη διαγραφή χρεών όλων των νοικοκυριών και όλων των επιχειρήσεων καταρχήν προς το τραπεζικό σύστημα.
Που θα απαιτήσει και θα επιβάλλει έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μέσων ανταλλαγής.
Που θα απαιτήσει και θα επιβάλλει η δημόσια περιουσία να παραχωρηθεί και να αξιοποιηθεί παραγωγικά από τα ασφαλιστικά ταμεία.
Που θα απαιτήσει και θα επιβάλλει ένα θεσμικό πλαίσιο που, ενώ δεν θα αποκλείει τον πλουτισμό από την υγιή, παραγωγική και αναγκαία, στη σημερινή αστικοδημοκρατική πραγματικότητα, κρατική, ιδιωτική, συνεταιριστική, συνεργατική επιχειρηματική δραστηριότητα, θα αποκλείει, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, τη φτώχεια και τη δυστυχία από κάθε Ελληνίδα και από κάθε Έλληνα.
Ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό στις δοσμένες συνθήκες είναι η γενική νομοθεσία που θα επιβάλλει το λαϊκό κίνημα στο κράτος, δηλαδή με τη μετατροπή της κοινωνικής γνώσης σε κοινωνική βία. Η μόνη κοινωνική δύναμη των κοινωνικών τάξεων και των κατηγοριών του πληθυσμού που πλήττονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση είναι ο αριθμός τους, το πλήθος. Η δύναμη των αριθμών, ωστόσο, εξασθενεί από την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» των εχθρών του λαού, κι από την έλλειψη ενότητας που προκύπτει από το συντεχνιακό και πολιτικό ανταγωνισμό των μερίδων του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.
Πράγματι, ο λαός κρατάει στα χέρια του ένα από τα στοιχεία της επιτυχίας: τον αριθμό. Μα οι αριθμοί βαραίνουν στη ζυγαριά, μόνο αν τους ενοποιεί το κοινό συμφέρον και τους καθοδηγεί η επιστημονική γνώση που θέτει ρεαλιστικούς στόχους και επιδιώκει ρεαλιστικές και εφικτές λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα. Μόνον όταν τους καθοδηγεί η πολιτική που δίνει νόημα και περιεχόμενο στην έννοια της κοινωνικής ελευθερίας.
Στον καιρό μας, σήμερα, η πολιτική, που ενσωματώνει την επιστημονική και διαλεκτική γνώση και δίνει νόημα και περιεχόμενο στην έννοια της κοινωνικής ελευθερίας, επιδιώκει και αγωνίζεται vα μην υπάρχει ούτε ένας στη χώρα μας φτωχός, ούτε ένας δυστυχισμένος, ούτε ένας καταπιεστής.
του Α. Π. Φόκου
