σύμπαν –πλήρως αποκομμένοι από την σκληρή καθημερινότητα κι απολύτως αποξενωμένοι από τον μέσο πολίτη.
Τα παραδείγματα πλείστα. Κορυφαίοι πολιτικοί ταγοί πορεύονται με μόνη τους έγνοια την ικανοποίηση της πολιτικής τους πελατείας και την διασφάλιση της όποιας επανεκλογής. Στελέχη της αγοράς με καίριες κυβερνητικές θέσεις προκαλούν με ανεκδιήγητες συμπεριφορές. Λαοπρόβλητοι καλλιτέχνες διαγωνίζονται στον ιερό στίβο της φοροδιαφυγής και στοχεύουν σε ρόλους αυλικών στη νέα τάξη πραγμάτων. Σαν να μην πέρασε μια μέρα…
Ζώντας αυτή την ιλαροτραγωδία, ο μέσος πολίτης που θέλει να συνεισφέρει τον οβολό του «για να σηκώσει η πατρίδα κεφάλι», αναρωτιέται με πικρία –αξίζει τον κόπο; Αξίζει ο έντιμος δημόσιος υπάλληλος να συνεχίζει να συμπεριφέρεται ως λειτουργός, εξυπηρετώντας συμπολίτες υπερβάλλοντας συχνά εαυτόν; Αξίζει ο βαλλόμενος από παντού αστυνομικός να εκπληρώνει επικίνδυνα καθήκοντα για 3 κι 60; Αξίζει ο εκπαιδευτικός που ακόμα πιστεύει στη δύναμη της παίδευσης να συνεχίζει να μεταλαμπαδεύει γνώση στα παιδιά μας; Αξίζει;
Η απάντηση είναι απλή. Η Ελλάδα που θέλουμε να χτίσουμε δεν είναι η χώρα των φαύλων που δίνουν την ύστατη μάχη για να διασώσουν βιλαέτια. Η δική μας η Ελλάδα είναι η χώρα των εξαιρέσεων, η Ελλάδα του ταλέντου και του φιλότιμου, της αυταπάρνησης και της δημιουργίας. Αυτή την Ελλάδα πρέπει να την κάνουμε από εξαίρεση, κανόνα –ο καθένας από το μετερίζι του. Και γι’ αυτή την Ελλάδα, ναι. Αξίζει τον κόπο.
