Νομίζω ότι το σημερινό άρθρο του Θανάση Νικολαϊδη έθεσε σε μια γραμμή
όλη την ουσία της επίσκεψης του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στην
Ουάσινγκτον.
“Ένας μικρός πρωθυπουργός μιας μικρής χώρας δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις”. Ένας φουκαράς που επισκέπτεται τον φεουδάρχη. Προσέξτε λίγο το βλέμμα του λιγούρη στο πρόσωπο του Σαμαρά σε διάφορα στιγμιότυπα όπως π.χ. πριν περάσει την πόρτα του οβάλ γραφείου…
Ο Στέλιος Συρμόγλου έγραψε πριν λίγη ώρα για ηγέτη δεύτερης διαλογής.
Ο Σαμαράς έφυγε από την Ελλάδα με μεγάλο εθνικό στόχο, τον οποίο καλλιέργησαν και τα ΜΜΕ που τον στηρίζουν, μια δήλωση στήριξης του αμερικανού προέδρου. Ένα “greek people have our compation”, “we support the greek goverment” άντε και καμιά κόλα με ένα μπέργκερ και κανένα εισιτήριο των Νιου Γιορκ Νιξ.
“Ρε άμα είσαι βιολιτζής, είσαι βιολιτζής” έλεγε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. Ο Αντώνης δυστυχώς δεν είναι ούτε βιολιτζής και λέω δυστυχώς διότι αν ήταν, τουλάχιστον με το ταλέντο, τη μουσική και την τέχνη του θα μπορούσε να κερδίσει τον επιούσιο για αυτόν και το λαό του.
Ο Αντώνης είναι δυστυχώς ένα αλυσοδεμένο αρκουδάκι από αυτά που κάποτε τα τραβούσαν στα πανηγύρια και χόρευαν ανάλογα με το πως βαρούσε το ντέφι ο αρκουδόμαγκας.
Αυτό είναι ο Αντώνης και ως τέτοιος είδε τον Ομπάμα όπως θα έβλεπε ένα αρκουδάκι το συμπαθή επισκέπτη που θα του χάιδευε λίγο το κεφαλάκι μέσα από τα σίδερα του κλουβιού.
Τι άλλο θα μπορούσε να πετύχει ένας ηγέτης ή ακόμη καλύτερα κάποιος διορισμένος αντιπρόσωπος των κατακτητών μιας χρεοκοπημένης, άφραγκης, λεηλατημένης και κατεστραμμένης χώρας εκτός από το τίποτε;
Επιφανειακή έως ειρωνικότατη προσέγγιση μπορεί να πει κανείς. Ίσως αλλά δεν μπορώ να καταλάβω σε τι θα ωφελήσει άμεσα – ουσιαστικά μια φράση 10-15 δευτερολέπτων του θείου Σαμ 2.000.000 ανέργους, αλλά τόσους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους και εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που βλέπουν πως πλησιάζει η ώρα τους να βγουν σε μια κοινωνία που δεν έχει να τους προσφέρει ούτε μια ευκαιρία να επιβιώσουν.
“Ένας μικρός πρωθυπουργός μιας μικρής χώρας δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις”. Ένας φουκαράς που επισκέπτεται τον φεουδάρχη. Προσέξτε λίγο το βλέμμα του λιγούρη στο πρόσωπο του Σαμαρά σε διάφορα στιγμιότυπα όπως π.χ. πριν περάσει την πόρτα του οβάλ γραφείου…
Ο Στέλιος Συρμόγλου έγραψε πριν λίγη ώρα για ηγέτη δεύτερης διαλογής.
Ο Σαμαράς έφυγε από την Ελλάδα με μεγάλο εθνικό στόχο, τον οποίο καλλιέργησαν και τα ΜΜΕ που τον στηρίζουν, μια δήλωση στήριξης του αμερικανού προέδρου. Ένα “greek people have our compation”, “we support the greek goverment” άντε και καμιά κόλα με ένα μπέργκερ και κανένα εισιτήριο των Νιου Γιορκ Νιξ.
“Ρε άμα είσαι βιολιτζής, είσαι βιολιτζής” έλεγε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. Ο Αντώνης δυστυχώς δεν είναι ούτε βιολιτζής και λέω δυστυχώς διότι αν ήταν, τουλάχιστον με το ταλέντο, τη μουσική και την τέχνη του θα μπορούσε να κερδίσει τον επιούσιο για αυτόν και το λαό του.
Ο Αντώνης είναι δυστυχώς ένα αλυσοδεμένο αρκουδάκι από αυτά που κάποτε τα τραβούσαν στα πανηγύρια και χόρευαν ανάλογα με το πως βαρούσε το ντέφι ο αρκουδόμαγκας.
Αυτό είναι ο Αντώνης και ως τέτοιος είδε τον Ομπάμα όπως θα έβλεπε ένα αρκουδάκι το συμπαθή επισκέπτη που θα του χάιδευε λίγο το κεφαλάκι μέσα από τα σίδερα του κλουβιού.
Τι άλλο θα μπορούσε να πετύχει ένας ηγέτης ή ακόμη καλύτερα κάποιος διορισμένος αντιπρόσωπος των κατακτητών μιας χρεοκοπημένης, άφραγκης, λεηλατημένης και κατεστραμμένης χώρας εκτός από το τίποτε;
Επιφανειακή έως ειρωνικότατη προσέγγιση μπορεί να πει κανείς. Ίσως αλλά δεν μπορώ να καταλάβω σε τι θα ωφελήσει άμεσα – ουσιαστικά μια φράση 10-15 δευτερολέπτων του θείου Σαμ 2.000.000 ανέργους, αλλά τόσους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους και εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που βλέπουν πως πλησιάζει η ώρα τους να βγουν σε μια κοινωνία που δεν έχει να τους προσφέρει ούτε μια ευκαιρία να επιβιώσουν.
