Ενός «οράματος» που συνέλαβαν και αρχικώς υλοποίησαν πολιτικοί κολοσσοί των προηγούμενων δεκαετιών και – φευ – έχουν αναλάβει να υπηρετήσουν και να ολοκληρώσουν πολιτικοί επίγονοι που δεν μπορούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων…
Εδώ και πάνω από 2 χρόνια, από την ημέρα που ξέσπασε και στην Ευρώπη η πιο σοβαρή οικονομική κρίση μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αρκετοί – εσχάτως ολοένα και περισσότεροι – αποδίδουν σημαντικές ευθύνες στο πολιτικό προσωπικό της Ένωσης και των κρατών – μελών ξεχωριστά.
Εδώ και πάνω από 2 χρόνια οι τραπεζίτες ήταν και είναι αυτοί που δίνουν τον τόνο των εξελίξεων. Προ εξαμήνου, ο ίδιος ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν Κλωντ Τρισέ είχε απαντήσει σε οργίλο ύφος στον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, όταν ο τελευταίος είχε κατηγορήσει την ΕΚΤ για την πολιτική της, πως ο ίδιος αποδίδει λογαριασμό στις αγορές και στους τραπεζίτες, την ώρα που οι πολιτικοί θα έπρεπε να αποδίδουν λογαριασμό στους λαούς τους.
Η σύγκρουση συμφερόντων ήταν από την ίδια τη σύσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μετέπειτα της Ευρωζώνης ΚΑΙ υπαρκτή ΚΑΙ διακριτή: επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί μια ένωση κρατών με διαφορετικά συμφέροντα, διαφορετική δυναμική, διαφορετικές πεποιθήσεις και κοινωνικούς αυτοματισμούς και εν τέλει με διαφορετικές επιδιώξεις και οράματα.
Εδώ κάπου κρύβεται το πρόβλημα: η Ευρώπη των 27, η ζώνη του Ευρώ, η Ένωση κρατών και δυνάμεων που είχε ονειρευτεί ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν, ΟΥΔΕΠΟΤΕ υπήρξε, ΟΥΔΕΠΟΤΕ επετεύχθη, σε τελική ανάλυση ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΗΝ ΗΘΕΛΑΝ ΟΛΟΙ. Είτε ΠΡΙΝ την κρίση, πολύ περισσότερο τώρα.
Την Παρασκευή δημοσιοποιήθηκε έρευνα που έδειξε πως το 76% των Γερμανών αντιτίθεται σε οιαδήποτε μορφή στήριξης των εταίρων τους και του ευρώ. Κατ΄ αναλογία, εάν κάποιος μας «μετρήσει» σήμερα, θα δει πως περίπου το 80% των υπολοίπων Ευρωπαίων (για να μην πω μεγαλύτερο νούμερο) νιώθει πάνω – κάτω τα ίδια. Κυρίως γιατί έχει βιώσει το ευρώ ως ένα νόμισμα συνυφασμένο με συνεχή διολίσθηση της αγοραστικής του δύναμης, του βιοτικού του επιπέδου, της προσωπικής του ευτυχίας σε τελική ανάλυση …
Πέρα απ’ όλα αυτά πάντως η κατάσταση που έχει παγιωθεί εσχάτως, με την Γερμανία σε ρόλο τιμητή των ευρωπαϊκών «οραμάτων» και επικριτή των πάντων – εσχάτως μέχρι και των Αμερικανών, γιατί «κόβουν» χρήμα και δοκιμάζουν την υπομονή της φράου Μέρκελ που μεγάλωσε στην άλλη πλευρά του Τείχους και κάτι τέτοιες «αμερικανιές» δεν τις καταλαβαίνει – κάπως πρέπει να εκτονωθεί.
Είναι προφανές πως η ευρωπαϊκή «συνοχή» αποτελεί σήμερα μια ουτοπία. Αν χρειαστεί να δοκιμασθεί περαιτέρω θα αποκαλυφθεί ότι η Ένωση συγκρατείται περισσότερο από το φόβο των κατοπινών εξελίξεων, παρά από τη διάθεση των Ευρωπαίων να παραμείνουν ενωμένοι και «αλληλένδετα δυνατοί».
Συνοπτικά λοιπόν το δίλημμα για ΟΛΟΥΣ τους Ευρωπαίους τώρα πια δεν είναι το αλήστου μνήμης «Τι είδους Ευρώπη θέλουμε». Το βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, όχι από τις κυβερνήσεις αλλά από τους λαούς τους, είναι το : «Θέλουμε την Ευρώπη;».
Μένει να απαντηθεί τίμια και καθαρά από όλους μας το κρίσιμο ερώτημα του «τι θα κάνουμε;»
Επί της ουσίας μένει να πολεμήσουμε μέχρις ενός! Αν όχι για να αποτρέψουμε περαιτέρω δράματα, με κυρίαρχο τη διάσπαση του ευρώ, τουλάχιστον για να μην διαγραφεί από τις σελίδες της σύγχρονης ευρωπαϊκής οικονομίας.
Και μαζί τους διαγραφούν τα όνειρα κορυφαίων ανθρώπων και αναλυτών, για μια «Ενωμένη Ευρώπη»…
