Η εξέλιξη αναπόφευκτη. Ο Α. Τσίπρας σε μια μοντέρνα εκδοχή της πρόσκλησης Κανελλόπουλου προς αποστασία, απευθύνθηκε στη «συνείδηση» των (ασυνειδήτων θα εννοούσε) βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Και θα ήταν πρόθυμος να προσθέσει μία ακόμη συνισταμένη «του ΠΑΣΟΚ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ». Με το δίκιο του.
Η δημοσκοπική καθήλωση (διαφορές του 1%) στην πιο δύσκολη στιγμή της συγκυβέρνησης (η πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας είναι λίγο πριν ξημερώσει) έδωσε μια πλασματική ευφορία που ήρθαν να ανατρέψουν η ήττα στις εκλογές των μηχανικών. Η πανωλεθρία στους οικονομολόγους. Οι «θυμωμένοι» του ΠΑΣΟΚ χτύπησαν.
Ασφαλώς υπάρχουν «προικοθήρες» της
πολιτικής πρόθυμοι ν' ανακαλύψουν σοσιαλιστικά απωθημένα και να διαλέξουν τη νεο-αποστασία για μια σίγουρη έδρα, έστω κι αν στοίχισε τόσο ακριβά στους πρώτους διδάξαντας.
Η διαφορά όμως μεταξύ του «τότε» και του «τώρα» ανατριχιαστική. Νέα αποστασία δεν θα οδηγήσει, απλώς, στην απώλεια της εξουσίας. Θα σημαίνει διάλυση του ΠΑΣΟΚ. Ο τίτλος στην «έκκληση» Τσίπρα δεν είναι «ζητούνται αποστάτες». Ο σωστός; «Ζητούνται νεκροθάφτες».
Οι ευθύνες όλων τεράστιες, εξ αδιαιρέτου. Δεν επιμερίζονται. Δεν ποσοστικοποιούνται. Και δεν έχει καμιά σημασία αν οι αρχηγοί δεν κινητοποιούν οι ίδιοι (ποιος να το πιστέψει) τους «κομματικούς στρατούς» (βλ. ρεμπέτ ασκέρι). Στην πολιτική ισχύουν οι νόμοι της φυσικής. Παν σώμα, τιθέμενον εις κίνησιν, θα κινείται αενάως μέχρις ότου αντίθετη κίνηση κλπ.
Αυτήν την αντίθετη κίνηση οφείλουν να την ασκήσουν. Και πριν απ' όλους οι τρεις... αρχιστράτηγοι: ο Γ.Α. Παπανδρέου, ο Κ. Σημίτης και ο Ευ. Βενιζέλος. Οι ευθύνες τους τεράστιες. Ο τίτλος του «αρχινεκροθάφτη», βαρύτερος και του αρχιαποστάτη. Θα τον διαβάζουν τα εγγόνια τους, στις βιογραφίες των παππούδων τους.
Η επαγγελματική δεοντολογία επιβάλλει την ενασχόληση και με τους «στρατηγούς» παρά τους κινδύνους του «εγχειρήματος» (όταν ανακατεύεσαι με τα σκύβαλα). Τοπίο συννεφιασμένο. Βαριά πανεπιστημιακά διπλώματα, σκουριασμένες ντουντούκες σε ρόλο επαναστατικού ινστρούχτορα, λοχαγοί, υπολοχαγοί, λοχίες εν αποστρατεία (όχι πάντοτε τιμητική). Ολοι κάτω από τη βαριά σκιά της ρήσης του Γ. Κατσιφάρα: Αν δεν ήταν ο Ανδρέας (το ΠΑΣΟΚ) δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους.
Ολοι αναζητούν εχθρούς: τον Σαμαρά, τον Τσίπρα, ακόμη και τον Κουβέλη. Δεν τολμούν ν' αντικρίσουν τον μεγάλο εχθρό του ΠΑΣΟΚ. Ισως γιατί ανήκουν σ' αυτόν. Είναι ο εχθρός που κρατά μακριά τους θυμωμένους αναποφάσιστους. Είναι ο κακός εαυτός του ΠΑΣΟΚ. Σαμαράς και Τσίπρας, είναι απλώς αντίπαλοι.
Και μια λεπτομέρεια: Η αρχηγική εμφάνιση επέβαλλε και τη χλαμύδα του αρχηγού. Διάλεξαν εκείνη του «ιστορικού στελέχους». Εστω. Λησμονούν όμως ότι υπάρχουν και τα... προϊστορικά στελέχη, οι δεινόσαυροι του ΠΑΣΟΚ. Και όταν (όταν, όχι εάν) δείξουν αυτοί τα δόντια τους τότε θα δούμε και το πολιτικό Τζουράσικ Παρκ.
Γιάννης Καψής-Έθνος
