Οχι ότι ο ρόλος τους πολλές φορές δεν έχει λειτουργήσει υπονομευτικά στη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού τομέα, αλλά και η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης δίνει πολλές αφορμές για να δρουν ανεξέλεγκτα. Για παράδειγμα, στη Σύνοδο Κορυφής της 21ης Ιουλίου αποφασίστηκαν συγκεκριμένα μέτρα για την επαναγορά ελληνικών ομολόγων με μια μορφή αναδιάρθρωσης που οδηγεί σε μείωση (κούρεμα) του χρέους κατά 21%.
Παρά το γεγονός ότι η απόφαση καθοδηγήθηκε από τη Γερμανία, λίγες ημέρες μετά οι οικονομικοί σύμβουλοι της Μέρκελ χαρακτήριζαν με συνεντεύξεις τους τα μέτρα ανεπαρκή και υποστήριζαν ότι χρειαζόταν κούρεμα τουλάχιστον 50%.
Είναι σαφές ότι με τέτοιες δηλώσεις και αντιφατικές κινήσεις από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ενωσης τροφοδοτείται το «σπεκουλάρισμα» στις αγορές.
Το πρόβλημα πλέον έχει πάρει πανευρωπαϊκές διαστάσεις. Μετά τους ασθενείς κρίκους (Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία), στον κλοιό των υψηλών spreads έχουν μπει η τρίτη και η τέταρτη μεγαλύτερη δύναμη της ευρωζώνης (Ιταλία και Ισπανία) ενώ τα γεράκια της αγοράς ομολόγων «φλερτάρουν» και με τη Γαλλία. Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν για την Ευρώπη.
Ή θα αναληφθεί κοινή δράση με την έκδοση ομολόγων και την ενίσχυση της κεφαλαιακής επάρκειας των ευρωπαϊκών τραπεζών ή η ευρωζώνη θα γίνει έρμαιο των κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Περιθώρια για άλλες καθυστερήσεις δεν υπάρχουν. Οσο για την Ελλάδα, εάν δεν αναπτύξει το δικό της αναπτυξιακό μοντέλο, τότε κανένα σωσίβιο από την Ευρώπη δεν θα μπορέσει να τη βγάλει από τη δίνη της ύφεσης.
http://logioshermes.blogspot.com/
