Βέβαια, σύμφωνα με την
αριστοτελική διδαχή, όπου η αρετή «είναι μεσότητα, μεταξύ μιας υπερβολής και μιας έλλειψης», το ιδεώδες είναι να υπάρχει ένας συγκερασμός των δύο και να βρεθεί η χρυσή τομή, ώστε το ένα να μη αποκλείει το άλλο. Αλλά, δυστυχώς, η «αρετή» είναι το ποθούμενο, δεν είναι το υπάρχον, γι’ αυτό και οι κοινωνίες (κατά κανόνα οι μεσογειακές) ρέπουν πότε προς την μια πλευρά πότε προς την άλλη.
Είναι κανόνας, ότι μόλις επέλθει ο κορεσμός από την επικρατούσα κατάσταση, η ίδια η κοινωνία μεταστρέφεται σιγά-σιγά και πορεύεται προς την άλλη πλευρά. Και τούτο διότι, άλλοτε μεν η ελευθερία, άλλοτε δε η τάξη και ασφάλεια, ξεφεύγουν και η ελευθερία πλησιάζει την αναρχία -με την ανυπακοή στους νόμους- η δε ασφάλεια και τάξη οδεύει προς ανελεύθερο κράτος. Τότε είναι η στιγμή που η κοινωνία αντιδρά, και ρυθμίζει μόνη της τα πράγματα.
Στις βόρειες χώρες, όπου τα συναισθήματα δεν είναι ακραία, είναι αλήθεια ότι έχουν επιτύχει κάποια ισορροπία. Γι’ αυτό και σ’ εμάς -αυτήν την εποχή που διερχόμαστε περίοδο ασύδοτης θα έλεγα ελευθερίας, με πλήρη περιφρόνηση των νόμων, ακόμη και από τους ίδιους τους νομοθέτες- ορισμένα γεγονότα μας φαίνονται αταίριαστα με το δικό μας ταμπεραμέντο.
Θα μπορούσε άραγε να σκεφθεί η ελληνική αστυνομία να μιμηθεί την αντίστοιχη του Μπέρμιγχαμ, η οποία χρησιμοποιεί ένα αυτοκίνητο που φέρει στην οροφή γιγαντοοθόνη, όπου εικονίζονται τα πρόσωπα των καταδιωκομένων, και διασχίζει τους δρόμους της πόλης ολημερίς.
Ανακοινώθηκε ότι υπήρξαν περισσότερα από 500 τηλεφωνήματα και e-mail από πολίτες που υποστήριξαν ότι αναγνώρισαν κάποιον από τους φερόμενους ως δράστες των τελευταίων ταραχών. Θα μπορούσε άραγε να γίνει εδώ κάτι ανάλογο; Νομίζω πως όχι. Άλλωστε, δεν πέρασαν πολλά χρόνια που η αστυνομία έκανε έκκληση στους Έλληνες να δώσουν πληροφορίες για τα τρομοκρατικά κτυπήματα, και «προοδευτικοί» πολιτικοί και τύπος, μιλούσαν για «κάρφωμα»
Αντιπαρέρχομαι βέβαια, ότι και για άλλο λόγο δεν χρειάζεται να γίνει αυτό, επειδή με το νόμο Καστανίδη όσοι συλληφθούν, αν δεν έχουν διαπράξει κακούργημα, μετά από δυο ώρες μένουν ελεύθεροι. Γιατί, επομένως, να συλλαμβάνονται;
Θα μπορούσε επίσης Έλληνας πρωθυπουργός να δηλώσει ότι θα χρησιμοποιήσει και τον στρατό προκειμένου να σταματήσουν οι ταραχές; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Βέβαια, οι ταραχές στη Βρετανία κράτησαν τέσσερις μέρες, ενώ στα αντίστοιχα γεγονότα των Αθηνών, το 2008, οι ταραχές σταμάτησαν όταν κουράστηκαν οι «γνωστοί άγνωστοι» να καταστρέφουν και να λεηλατούν.
Όταν δεν γίνεται σωστή χρήση του αναφαίρετου δικαιώματος των πολιτών για ελευθερία και με την υποκίνηση ακόμη και πολιτικών φορέων καταπατούνται οι νόμοι, τότε είναι περισσότερο από βέβαιο ότι η ίδια η κοινωνία θα οδηγηθεί σε συντηρητικότερες μορφές διακυβέρνησης. Κανείς όμως δεν μπορεί να βεβαιώσει ότι απαραίτητα αυτό θα γίνει με ήρεμο εξελικτικό τρόπο. Η συμπεριφορά των μαζών δεν είναι πάντα ελέγξιμη.
Οι σώφρονες πολιτικοί, όποιοι και όσοι είναι, έχουν χρέος να αγωνιστούν για την επίτευξη της «μεσότητας» μεταξύ της υπερβολής στην ελευθερία που υπάρχει σήμερα και στην έλλειψη που μπορεί να έρθει, λόγω της αντίδρασης. Αν θέλουμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που να θεωρείται πολιτισμένη.
Ο Μακεδών
http://www.parapolitika.gr/
