Ένα θλιβερό στοιχείο της σημερινής ανθρώπινης φύσης όπως αυτή διαμορφώνεται (ή καλύτερα παραμορφώνεται…) από τις τρέχουσες καταπιεστικές κοινωνικές συνθήκες είναι η άρνηση της να αναγνωρίσει και να αντιμετωπίσει δύσκολες και αρνητικές πραγματικότητες. Προτιμά να τις εξιδανικεύει, να τις ωραιοποιεί, να καταφεύγει στην καθησυχαστική δύναμη των αυταπατών. Προτιμά δηλαδή την
απατηλή δύναμη των ψευδαισθήσεων από την πολύ πιο δύσκολη και υπεύθυνη στάση να αντιμετωπίσει κατάματα, ειλικρινά και άμεσα τις ευθύνες που απορρέουν από τις αντικειμενικές δυσκολίες και περιορισμούς.
Αυτό δυστυχώς έχει συμβεί στο Σύνταγμα από την 30 Ιούλη και μετά την ωμή καταστολή που δέχτηκε το κίνημα εκεί.
Η συνέλευση που έγινε εκείνη την μέρα ήταν κατά την δική μου γνώμη η χειρότερη συνέλευση όλων όσων έχουν γίνει εκεί τις τελευταίες 70 μέρες.
Το σώμα της συνέλευσης στο σύνολο του προτίμησε την αυταρέσκεια και την αποφυγή της πραγματικότητας βαυκαλιζόμενο για “νίκη” και αυτοικανοποιούμενο μόνο από το γεγονός ότι μπορούσε να συγκροτηθεί σε συνθήκες καταστολής και στραγγαλισμού της ελευθέρης έκφρασης. Και ποια είναι αυτή η πραγματικότητα που το σώμα της συνέλευσης αρνήθηκε να αναγνωρίσει, πόσο μάλλον να αντιμετωπίσει;
Ότι το Σύνταγμα από τις 30 Ιούλη είναι με ενέργειες της εξουσίας, ένα εχθρικό μέρος για το ίδιο το κίνημα του Συντάγματος.
Όταν φτάσαμε στο σημείο να απαγορεύεται να αναρτηθεί έστω κι ένα πανό που να εκφράζει τους στόχους ή το πνεύμα του κινήματος και όταν αυτή η απαγόρευση γίνεται δεκτή “προκειμένου να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη συγκρότηση της συνέλευσης” τότε είναι περισσότερο από φανερό ότι το έδαφος της πλατείας του Συντάγματος δεν είναι φιλόξενο για οποιοδήποτε είδους κίνημα που θέλει να αναμετρηθεί με την σημερινή εξουσία.Εδώ δεν μιλάμε για την παρουσία σκηνών ή ομάδων αυτοοργανωσης αλλά για ένα απλό πανό!
Κι όταν οι χουντικοί όροι που επέβαλε η εξουσία στο Σύνταγμα, όροι που απαγορεύουν την ίδια την πολιτική έκφραση, γίνονται δεκτοί με το πνεύμα ότι τίποτα δεν άλλαξε και όλα προχωρούν όπως παλιά τότε καταλαβαίνουμε ως πιο σημείο έχει φτάσει η άρνηση της αναγνώρισης της πραγματικότητας.
Όμως από τις 30 Ιούλη όλα άλλαξαν στο Σύνταγμα και όλα άλλαξαν προς το χειρότερο. Η απαγόρευση των πανό είναι απλά η πιο κραυγαλέα και προκλητική επέμβαση της εξουσίας στον χώρο του συντάγματος αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι η μόνη.
Η ίδια η λειτουργία των αυτοοργανωμένων ομάδων μέσα σε αυτό έχει κηρυχτεί εκτός νόμου. Εδώ η εξουσία έχει θέσει ρητά ότι δεν θα ανεχτεί ακόμη και μια καρέκλα μέσα στην πλατεία και όταν μια τέτοια καρέκλα εμφανίστηκε στις 30 Ιούλη το μεσημέρι, οι αστυνομικές δυνάμεις έσπευσαν για να την απομακρύνουν. Ομάδες όπως της σίτησης, των εξορμήσεων, της υποδοχής, της περιφρούρισης (για να μην αναφέρουμε την ομάδα σκηνιτών!)απλά δεν μπορούν να υπάρξουν υπό το νέο χουντικό καθεστώς. Και βέβαια σε κανέναν δεν επιτρέπεται να φέρει την σκηνή του και να μείνει στο σύνταγμα σε 24ωρη βάση.
Αυτό που πριν ήταν ένα κύτταρο αντίστασης με 24ωρη λειτουργία, αυτό που πριν ήταν μια επανοικειοποίηση μιας άχρωμης και απρόσωπης πλατείας για να συγκροτηθεί ένα διαρκές κίνημα αντίστασης, αυτό που πριν ήταν ένας χώρος 24ωρης συνάντησης και πολιτικής ζύμωσης, μετατράπηκε σε ένα χώρο που λειτουργεί αυστηρά με χουντικούς περιορισμούς και διαρκή παρουσία της αστυνομιίας.Και αυτό είναι μια πραγματικότητα που πρέπει επειγόντος να αναγνωρισουμε αν μας ενδιαφέρει να την αλλάξουμε. Γιατί καμιά δυσάρεστη πραγματικότητα δεν άλλαξε αν πρώτα δεν αναγνωρίστηκε ως τέτοια.
Η αριστερά, και όχι μόνο αυτή, έχει μια μακρά ιστορία από ήττες που όταν συνέβαιναν βαφτίζονταν περήφανες νίκες. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα η άνοδος του χίτλερ στην εξουσία που στην αρχή χαιρετίστηκε από την αριστερά της εποχής ως ο προθάλαμος του θριάμβουτους ! Έτσι και τώρα η αριστερά πρωτοστατεί ώστε να περιγραψει την αστυνομική συντριβή της κατάληψης του συντάγματος ως κάποιου είδους περήφανη νίκη.Βέβαια η αριστερά δεν είναι κάτι ένιαιο και από την γέννηση της σχεδόν σπαράσσεται από διχίνοιες και διχασμούς στο εσωτερικό της όπως και συγκροτείται από διαφορετικά κομμάτια που το καθένα έχει διαφορετικές ιδεολογικές εμφάσεις.
Λοιπόν είμαστε σε θέση πια να ξέρουμε ότι κομμάτια της αριστεράς έπαιξαν τον ρόλο της πέμπτης φάλαγγας στο κίνημα, γεγονός που τώρα πια είναι περισσότερο από έκδηλο.Αυτά τα κομματια συμπαρατάχθηκαν στην πράξη με την συλλογιστική του Καμίνη για τον εκφυλισμό του κινήματος υιοθετώντας τα ίδια ακριβώς επιχειρηματα για τα περιθωρειακά στοιχεία που άλλαξαν την φυσιογνωμία του συντάγματος. Άνθρωποι της αριστεράς παραμονές της μεγάλης καταστολής έθεταν ως μέγιστο πρόβλημα της πλατείας τις σκηνές και όχι την ίδια την καταστολή που διαφαινόταν απειλητικά στον ορίζοντα και τώρα τα ίδια αυτά κομμάτια νιώθουν όχι οργή και αποτροπιασμό για αυτή την καταστολή αλλά ανακούφιση και χαρά.Αυτά τα κομμάτια δεν έπαψαν ποτέ να διατρανώνουν τον ειρηνικό χαρακτήρα του συντάγματος και να ευνουχίζουν συκοφαντώντας κάθε εξεγερσιακό δυναμικό που είχε αυτή η πλατεία.
Όμως όσο κι αν οι ευθύνες τους είναι μεγάλες δεν μπορούν αυτές να υπερτονίζονται. Ευθύνες μεγάλες έχουμε και μεις που μέσα στον χώρο του Συντάγματος κινούμαστε ακομμάτιστα και εξεγερσιακά.
Εμείς και ενώ είχε τεθεί μετά τις 29 Ιούνη με οξύτητα και σοβαρότητα το ζήτημα να φτιαχτούν ομάδες αυτοάμυνας του Συντάγματος για να αντιμετωπίσουν αστυνομική εισβολή, παρ’ολ’αυτά δεν ασχοληθήκαμε με σοβαρότητα και συνέπεια με τις πρακτικές προκείμενες του. Αν το είχαμε κάνει και αν τον Ιούλη είχαμε ασχοληθεί σοβαρά με αυτό το ζήτημα τότε η εξουσία θα έπαιρνε άλλη απάντηση τα ξημερώματα της 30 Ιούλη…Είχαμε όμως κι εμείς εφησυχαστεί από τις ειρηνιστικές αυταπάτες που έλεγαν ότι δεν θα τολμήσει το καθεστώς να χτυπήσει έναν χώρο που λειτουργούσε ειρηνικά. Λάθος μας που το πληρώσαμε άσχημα…
Σε εμάς αναλογεί λοιπόν τώρα να αναγνωρίσουμε την νέα δυσάρεστη και ανυπόφορη πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί στο Σύνταγμα. Μια νέα πραγματιότητα ερήμωσης και καταστολής. Ο χώρος που ζήσαμε και νιώσαμε δικό μας, δεν είναι πια δικός μας αλλά της εξουσίας και των κατασταλτικών της δυνάμεων. Και τώρα προκύπτει το μεγαλύτερο ερώτημα:
Μπορούμε τώρα αυτό να το αλλάξουμε; Μπορούμε να πάρουμε τον χώρο πίσω; Αυτό εκ των πραγμάτων προϋποθέτει σύγκρουση με το κράτος των τραπεζιτών. Προϋποθέτει ότι δεν μπορούμε να κινούμαστε με το φετίχ της ειρηνικότητας όταν η εξουσία σου απαγορεύει την ίδια την πολιτική έκφραση. Έχουμε διαθέσιμες δυνάμεις για κάτι τέτοιο; Υπάρχει η απαιτούμενη αποφασιστικότητα;
Πρώτα-πρώτα πρέπει να αντιμετωπίσουμε όλους αυτούς που αρνούνται να δουν την νέα πραγματικότητα και σπέρνουν ακόμη ολέθριες ειρηνιστικές αυταπάτες. Όπως ο τύπος που έβγαλε τα ακριβώς αντίθετα συμπεράσματα από την χουντική καταστολή και διακήρυξε στην συνέλευση:” αποδείχτηκε ότι η βία δεν μας είναι χρήσιμη“(!!) Αλλά που οδήγησε η δική του ειρηνικότητα; Στο να καταληφθεί η πλατεία από τους μπάτσους και να ξεσκιστούν όλα τα πανό που έβγαζαν πολιτικό μήνυμα…Τέτοια επιχειρηματα είναι εξοργιστικά. Όταν έχεις μια εξουσία που γίνεται όλο και πιο βίαιη αυθαίρετη και ανυπόφορη, μια εξουσία που δεν έχει κανένα πρόβλημα να λιώνει ακόμη και τις ειρηνικές συναθροίσεις τότε η απάντηση δεν μπορεί να είναι να γυρίσεις και το άλλο μάγουλο. Απλά τότε της κάνεις το χατήρι και λειτουργείς για τα δικά της συμφέρονται και αυτό απέχει έτη φωτός από το να είναι αγωνιστική απάντηση.Αυτό ισοδυναμεί με συνθηκολόγηση και υποταγή που μεταμφιέζεται σε “έντιμη συνετή στάση ζωής”
Τα πράγματα είναι από κάθε πλευρά δύσκολα και αποκαρδιωτικά. Αλλά υπάρχει κάτι που μπορεί να τα αλλάξει. Αυτό είναι η αποφασιστικότητα όλων όσων έδωσαν την ψυχή τους για να είναι αυτή η πλατεία κέντρο αγώνα και ανατροπής. Αυτοί έχουν τώρα τις μεγαλύτερες ευθύνες και αυτοί πρέπει τώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Η σημερινή συνέλευση και όσες έρχονται είναι υποχρεωμένες να αντιμετωπίσουν την νέα πραγματικότητα και όχι να κρυφτουν από διατυπώσεις που βαφτίζουν την συντριβή σε περίτρανη νίκη.Το καθεστώς έδειξε πόσο χουντικό είναι και κανεις πια δεν μπορεί να ξερνά ειρηνιστικές αηδίες αβασάνιστα. Ήταν το ειρηνικό που ηττήθηκε περίτρανα και έδειξε πόσο αναποτελεσματικό είναι μπροστά στην ωμή βία της εξουσίας.
Αυτή η ωμή βία της εξουσίας έχει επιβάλει τώρα την χούντα της στο σύνταγμα. Όσοι αποδέχονται αυτή την χούντα στην πλατεία καμωμένοι ότι αυτή δεν υπάρχει, είναι υπόλογοι και έκθετοι.
Όποιοι σε αυτήν την νέα πραγματικότητα ενδιαφέρονται ακόμη να μαζεύουν τα σκουπίδια από την πλατεία είναι άξιοι μόνο για φτύσιμο. Αυτή η πλατεία δεν είναι πια δική μας και αξίζει να είναι γεμάτη στο σκουπιδαριό.Όταν ξαναγίνει δική μας τότε θα φροντίσουμε πάλι για την καθαριότητα της.
Αν αυτό το κίνημα δεν είναι σε θέση να επανακαταλάβει την πλατεία και τούτη την φορά να φροντίσει σοβαρά για την περιφρούρηση της τότε αυτό το κίνημα έχει πεθάνει.
Ευτυχώς για τα κινήματα αυτά είναι σε θέση να ανασταίνονται ακόμη και όταν σε κάποια φάση πεθαίνουν. Πριν όμως βγάλουμε αυτό το κίνημα νεκρό ας παλέψουμε αυτές τις μέρες για να του δώσουμε όσο περισσότερο ζωή γίνεται….
Το αν ο Αύγουστος χάθηκε ή όχι για το κίνημα του Συντάγματος θα κριθεί αυτές τις μέρες.
http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/
