Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ
Στις 21 Αυγούστου δίπλα σε μία πισίνα γνώρισα έναν τύπο που οφείλει 260.000 ευρώ στις τράπεζες.
Είχε δύο σπίτια, αλλά πρόλαβε και τα μεταβίβασε στις κόρες του. Θα
χάσει ένα μικρό μαγαζί που δεν πήγαινε καθόλου καλά και πιθανότατα θα
απαλλαγεί από τη διαστροφή του να τζογάρει στο ελληνικό Πρωτάθλημα,
ταϊζοντας τον Μπέο όπως το καναρίνι μέσα στο κλουβί του.
Με κέρασε μπίρα και μου εξήγησε πως είναι από τους ευνοημένους της κρίσης. Αν οι δουλειές πήγαιναν καλά, όφειλε να... σέρνει τις αλυσίδες της εντιμότητας, πληρώνοντας τους δανειστές του. Τώρα αισθάνεται ευτυχής: κέρδισε 260 χιλιάρικα, έχει ελάχιστα να χάσει. Σκέφτομαι
ότι ο Καζαντζάκης θα ήθελε να επιστρέψει από την ανυπαρξία για να
προσθέσει έναν αστερίσκο στην επιγραφή του τάφου του. «Δεν ελπίζω
τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, χρωστάω σε όλους, είμαι λέφτερος.»
Πίνοντας τη χιλιοστή μπίρα του καλοκαιριού προσπάθησα να αποφασίσω αν τελικά υπάρχει ένας νόμος που τα διέπει όλα αυτά. Τι είναι καλύτερο; Να χρωστάς ή να σου χρωστάνε; Να περιμένεις τα χρήματά σου ή να κάνεις άλλους να περιμένουν για τα δικά τους;
Αποφάσισα πως πρόκειται για μία πολύπλοκη συνάρτηση που αναπτύσσει την καμπύλη της πάνω στις ανασφάλειές σου.
Οι έντιμοι και συνεπείς άνθρωποι είναι πρωτίστως και ανασφαλείς - τους
ενδιαφέρει η γνώμη του κόσμου και η εικόνα που παρουσιάζουν. Προσπαθούν
να είναι καλοί απολαμβάνοντας την ευαρέσκεια των άλλων - επί τούτου σας
καλώ να διαβάσετε την «Πτώση» του Καμί. Όμως τείνω πλέον να πιστέψω
ότι ένας έντιμος, καλός και συνεπής άνθρωπος είναι αγαπητός από όλους,
πλην όμως ο ίδιος μισεί τον εαυτό του επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ποιος μπορεί να γλιτώσει από τον ίσκιο του;
Φοβάμαι ότι αν είχα κάνει τώρα παιδί θα εξέθρεφα ένα κάθαρμα.
Το έκανα μικρότερος, όταν δεν τα γνώριζα όλα αυτά. Τώρα το παιδί
μεγάλωσε και εγώ θα πάρω τη θέση του, αφού πάντα πρέπει να έχεις ένα
παιδί για να ασχολείσαι. Ετοιμαστείτε, σε λίγο καιρό θα γίνω μεγάλος αλήτης.
