Σε μια Ελλάδα που συγκλονίζεται πλέον από τις εξελίξεις, σε μια Ελλάδα ταπεινωμένη από την πραγματικότητά της, σε μια Ελλάδα ερείπιο, προστέθηκε τώρα ένα ακόμα πρόβλημα: ο κύριος Μυλόπουλος, ο αξιότιμος πρύτανης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ο οποίος δεν υπογράφει τον νόμο - πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, έναν νόμο – σημειώνω με έκπληξη, οργή και αγανάκτηση – τον οποίο ψήφισε το σύνολο σχεδόν των βουλευτών της Βουλής! Τι πρέπει να γίνει για να εφαρμοστεί ο κάθε νόμος στη χώρα μας;
Να ψηφίζεται ένας νόμος από το Κοινοβούλιο και κατόπιν να καλούν τους κυρίους Λυμπερόπουλο, Φωτόπουλο και Μυλόπουλο και να ζητούν την άδειά τους για να εφαρμοστεί; Γιατί δεν παραδίδουμε τη χώρα στους διάφορους περισπούδαστους Λυμπερόπουλους, Φωτόπουλους και Μυλόπουλους, αυτή τη φωτισμένη, προοδευτική εγχώρια τρόικα που αποφασίζει τι είναι νόμος και τι δεν είναι; Πλέον η έκπτωση είναι βαθύτατη, όταν άνδρες πανεπιστημιακοί, που γνωρίζουν στοιχειωδώς τι σημαίνει δημοκρατία, αρνούνται να εκτελέσουν τους νόμους της δημοκρατίας, δίκαιους ή άδικους. Πέρα από το αηδιαστικό πλέον συντεχνιακό πνεύμα που επιδεικνύουν, αποτελεί όνειδος να μην ενδιαφέρονται, να μην αγωνιούν και να μην αγωνίζονται για τα μαύρα χάλια της Ανώτατης Παιδείας μας, που, όπως και να έχει, κάποια ευθύνη θα φέρουν και οι ίδιοι… Αυτό αποτελεί ευθεία ύβρη κατά της δημοκρατίας, των θεσμών και της εθνικής μας αξιοπρέπειας – όσης μας έχει μείνει. Κανείς εδώ και δεκαετίες δεν ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά για τα συντριπτικά ελλείμματα στον χώρο της παιδείας, παρά επαινούσαν κάθε κατάληψη, στήριζαν κάθε καταστροφή, σιωπούσαν σε κάθε παραλογισμό, προκειμένου τα πανεπιστήμια να γίνουν τα πιο απεχθή άντρα της κομματοκρατίας στην ελληνική κοινωνία και οι νέοι μας – παιδιά με όνειρα, ελπίδες και όρεξη για ζωή – να εγκλωβίζονται δεκαετίες τώρα σε ένα κομματικό παιχνίδι που εξυπηρετεί τις κομματικές παρατάξεις και όχι το μέλλον τους και κυρίως τη μόρφωσή τους. Όταν για να έχει ο φοιτητής πρόσβαση στις σημειώσεις πρέπει να ανήκει σε κάποια εκ των φοιτητικών παρατάξεων για να τις λάβει! Αυτή η έσχατη ντροπιαστική πραγματικότητα δεν ενόχλησε ουδέποτε κανέναν πρύτανη, η τραγική αποτυχία των πανεπιστημίων μας που λειτουργούν συμπτωματικά, όταν δεν έχουν καταλήψεις, δεν καίγονται και δεν καταστρέφονται, δεν έχει απασχολήσει τις ευαίσθητες συνειδήσεις τους;
Η έκφραση της δημοκρατίας τους ενόχλησε!
http://topontiki.gr/article/26969
