Δυστυχώς, όλα τα δημοσιονομικά μεγέθη, όλη η διεθνής αντιμετώπιση της χώρας και οι εκθέσεις που έρχονται από το εξωτερικό, όλη η κατάσταση του κρατικού μηχανισμού, όλη η πραγματική οικονομική και κοινωνική εικόνα, αλλά και όλο το πολιτικό περιβάλλον εντός και εκτός της κυβέρνησης, ένα και...
μόνο μαρτυρούν, το οποίο, δυστυχώς, επίσης όλοι κάνουν ότι δεν βλέπουν: πώς το παιχνίδι έχει πλέον χαθεί.
Οσο κι αν δεν ομολογείται, αυτή ακριβώς είναι η πραγματικότητα, την οποία γνωρίζουν πάρα πολύ καλά και οι δύο - τρεις χιλιάδες άνθρωποι που συγκροτούν συνολικά το «σύστημα εξουσίας» στην Ελλάδα. Τη συζητούν καθημερινά κατ ιδίαν μεταξύ τους, είναι βέβαιοι για την πορεία, αλλά, στον δημόσιο λόγο, η σιωπή επικρατεί.
Η παράξενη ηρεμία που επικρατεί εδώ και λίγες ημέρες δεν διαταράσσεται ούτε από την πορεία των δεικτών, ούτε από τα απίστευτα τεκμήρια θανάτου που θα ισχύσουν για τα εισοδήματα του 2011, ούτε από τους οικονομικούς εισαγγελείς που παραιτούνται όπως παραιτούνται. Δεν διαταράσσεται από τίποτα. Και ο λόγος γι' αυτό είναι ακριβώς ότι το παιχνίδι έχει χαθεί. Τίποτα δεν είναι αρκετό να σπάσει τη γαλήνη πριν από την τελική θύελλα.
Ζήτημα επίτευξης των στόχων και εκπλήρωσης των όρων συνεπούς παραμονής της χώρας στο δανειακό πρόγραμμα, πλέον, δεν τίθεται. Αυτός ο στόχος είναι πλέον αντικειμενικά αδύνατον να εκπληρωθεί. Και η θανατική αυτή γαλήνη θα σπάσει με κρότο σε λίγες μέρες από σήμερα, με την επιστροφή της τρόικας στην Αθήνα στις αρχές του 2012.
Από εδώ και πέρα, το πρωταρχικό χρέος της ελληνικής κυβέρνησης είναι ένα και μόνο: να προετοιμάζει, όσο είναι δυνατόν, τη χώρα για την επόμενη ημέρα.
Αν πάντως η ανάλυση του Στίγκλιτς, όπως και πολλών άλλων, εντός και εκτός «αγορών» και κυβερνήσεων επιβεβαιωθεί, το 2012 δεν θα είναι μόνον το έτος κατάρρευσης της Ελλάδας, αλλά και του ευρώ στο σύνολό του, όπως το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Στοιχείο λοιπόν αυτής της προετοιμασίας ίσως είναι η προσπάθεια να μην προλάβει η Ελλάδα να «πέσει» μόνη, αλλά να αντέξει μέχρι τις ευρύτερες εξελίξεις: και αυτό μπορεί να έχει τεράστια σημασία για το μέλλον. Αν αυτό πράττει κατά βάθος η κυβέρνηση, ορθώς πράττει και ορθώς δεν το ομολογεί.
Σε κάθε περίπτωση όμως, οφείλει, επίσης σιωπηρά, να προετοιμάζει τη χώρα για το χειρότερο με όποιον τρόπο μπορεί και σε όλα τα επίπεδα, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας καθώς και των συμμαχιών που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην επανασταθεροποίηση της χώρας την επόμενη μέρα, που ουδείς γνωρίζει ακριβώς τι θα φέρει και πόσο επικίνδυνο θα είναι αυτό.
Αυτό είναι πλέον το πρώτιστο αληθινό χρέος της κυβέρνησης και σε αυτό οφείλει να επικεντρώσει τις δυνάμεις της.
Γεώργιος Π. Μαλούχος
BHMA.
