Όταν στις 28 Μαΐου του 1979 ο Καραμανλής υπέγραφε την συμφωνία ένταξης
της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα κάποιος από εμάς που
παρακολουθούσαμε ζωντανά από την τηλεόραση... όλη την τελετή από το Ζάππειο πέταξε μια κακόηχη παρόλα “Τώρα θα τους χαλάσουμε κι αυτούς”.
Έτσι ήμασταν πάντα, “χαλασμένοι”. Τώρα το διαπιστώνουμε εξ αιτίας όλων αυτών των Ελλήνων δεύτερης και τρίτης γενιάς που γαλουχήθηκαν μεν με τα Ελληνικά ιδεώδη αλλά με νοοτροπίες εκτός Ελλάδας. Φέρνουν έναν νέο αέρα πολύ πιο τεχνοκρατικό απ’ ότι οι γηγενείς εντός των συνόρων μας. Προσπαθούν να εφαρμόσουν κάποιους κανόνες ορθολογιστικούς. Πάνω σε μια ασφυκτικά δεμένη με το παρελθόν Ελληνική κοινωνία και άρα σκληρή χωρίς επιτρεπτές αποκλίσεις σ’ αυτό που ήταν και σ’ αυτό που είναι. Σ’ αυτό που θέλουμε να είναι. Χωρίς τα ξενόφερτα πασπαλίσματα αυτά που εύλογα δημιουργούν στο Έλληνα τα ρήματα “Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας”. Όταν θέλουμε να χωρίσουμε την ήρα από το σιτάρι ξέρουμε να εφευρίσκουμε Καιάδες. Όταν πηγαίνουμε εκτός της πατρίδας ξέρουμε να σεβόμαστε νόμους και κανόνες. Κάτι που δεν κάνουμε μόλις πατήσουμε τα πάτρια. Γιατί; Τυχαίο;
Ανέκαθεν πίστευα και πιστεύω πως είμαστε κατά βάση ένας λαός αρχηγικός. Όλοι θέλουμε –και το χειρότερο νομίζουμε πως τόχουμε- νάμαστε όλα μαζί σε ένα. Αρχηγοί, τραγουδιστές, αθλητές, ιδιοφυείς, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι μπλα μπλα μπλα…ξερόλες! Ένα μεγάλο, υπερτροφικό ΕΓΩ να σέρνει πίσω του καμιά εικοσιπενταριά παράγωγα και ένα άτεγκτο Υπερεγώ που σέρνει πίσω του Ερινύες. Με βάση αυτό το ιδίωμα, προτέρημα, μειονέκτημα ποτέ δεν δεχτήκαμε αρχηγό αν δεν μας καθήλωνε. Η αναγνώριση πρώτα και ύστερα η νομοτελειακή αποδοχή. Πόσες φορές την ημέρα δεν λέμε αποτεινόμενοι σε δουλειές που δεν τις ξέρουμε “άσε, πες μου που έμαθες τα οικονομικά να πάω να μάθω πως να βάφω τα παπούτσια μου”
Αυτή η ιδιότητα που έχουμε σαν φάρα, σαν λαός μας οδήγησε μέχρι σήμερα ίσαμε εδώ. Εννοώ για την επιβίωση. Αυτή η καθόλου εύκολη και μηδέποτε ολοκληρωτική υποταγή, και η εξουσία με όρους και χρονικό ορίζοντα. Γι αυτό ίσως γεννήθηκε εδώ η δημοκρατία. Για αυτό στον αγώνα για ανταγωνισμό επιδιώκουμε να ψοφήσει του γείτονα το γαϊδούρι Η περίεργη αντίδραση σε όλα. Κάθε ένας από μας θεωρεί τον εαυτό του πρώτα από όλα ανεξάρτητη μονάδα και ύστερα η ένταξή του σε ομάδα υπό όρους κάτω από τον αποδεκτά ικανότερο, τον αρχηγό. Και πάντα κάτω από το αυστηρό μας βλέμμα και χωρίς παρεκκλίσεις από τους όρους της αποδοχής. Ίσως εκεί να οφείλεται όταν αργότερα και αφού σβήσουν οι προβολείς… δρυός πεσούσης.
Και μέσα σ’ όλα αυτά μπαίνει η ανθρωπιά. Μια μοναδικότητα σε μια μοναδική ανθρώπινη φυλή. Δίνει και παίρνει χωρίς ποτέ να ζυγίζει τίποτα, χωρίς παλάτζο. Αυτό ούτε που τον ενδιαφέρει. Έλληνας ποτέ δεν θα χτυπήσει τον αντίπαλο μόλις τον φέρει στο σημείο παράδοσης ή πισώπλατα. Και αν κάποιος νομίζει αλλιώς, τότε φοβάμαι πως δεν φρονεί Ελληνικά και άρα εκτός κυρίου σώματος πάνω στις παρυφές της προδοσίας με παρέα Σούλιδες και Εφιάλτες με χρυσά γραμμένα γράμματα . Θα δώσει τα πάντα κι αυτή την ζωή του αρκεί να υπερτονιστεί το Εγώ του, η προσφορά του. Όσο εύκολα καταδικάζουμε τόσο δύσκολα επιβραβεύουμε. Όσο εύκολα πιάνουμε φίλους τόσο εύκολα τους απορρίπτουμε. Έχουμε φοβερή δεκτικότητα και προαγωγή αυτού που δεχόμαστε. Δεν θεωρούμε πως κάνουμε κακό με το να στήσουμε κάποιον στο ραντεβού ’καλά μωρέ, τι έγινε;’
Αν καθόμασταν να απαριθμήσουμε τα υπέρ και τα κατά του Έλληνα και όχι τα ευφυολογήματα-παράγωγα η ζυγαριά θα έγερνε στα κατά. Οπότε σαν ευφυής λαός που είμαστε πετάμε απ’ την μεριά των υπέρ την λέξη Έλληνας και ισοπεδώνονται όλα.
Για να το πω με σημερινούς ηλεκτρονικούς όρους. Ο Έλληνας ποτέ δεν θα γινόταν ένα κάποιο bit! Πάντα θάπαιζε τον ρόλο αρχηγικού προγράμματος όσο ήσσονος σημασίας κι αν ήταν. Εδώ το δόγμα του Σοκ κάπου θα σηκώσει ψηλά τα χέρια. Και όλα του θα παραμείνουν στις προσπάθειες αρχηγίσκων και κλεφτοκοτάδων με μόνο προσόν το χρήμα που αυτοί οι ίδιοι… τύπωσαν! Αλλά να μην ξεχνούν πως το τάβλι Έλληνας το εφεύρε και Έλληνας θα το πετάξει στην θάλασσα, αν ποτέ χάσει.
Φάρα ικανή για το καλύτερο αλλά και το χειρότερο. Για την τελειότητα αλλά και την χοντράδα. Αυτοί είμαστε και γι αυτό επιβιώσαμε και για αυτό παρακαλάμε να μην αλλάξουμε ποτέ, να παραμείνουμε όπως έχουμε να ζούμε στην Ελλάδα, ν’ αναπνέουμε Ελλάδα, να μιλάμε Ελληνικά, να ερωτευόμαστε Ελληνικά, να γλεντάμε Ελληνικά, να πεθαίνουμε Έλληνες. Να είμαστε Έλληνες με όλα τα κουσούρια της φυλής μας καλά ή κακά. Στον δικό μας “ντορβά” όλα είναι.
Και… σ’ όσους αρέσουμε.
aienaristeyein.com
Έτσι ήμασταν πάντα, “χαλασμένοι”. Τώρα το διαπιστώνουμε εξ αιτίας όλων αυτών των Ελλήνων δεύτερης και τρίτης γενιάς που γαλουχήθηκαν μεν με τα Ελληνικά ιδεώδη αλλά με νοοτροπίες εκτός Ελλάδας. Φέρνουν έναν νέο αέρα πολύ πιο τεχνοκρατικό απ’ ότι οι γηγενείς εντός των συνόρων μας. Προσπαθούν να εφαρμόσουν κάποιους κανόνες ορθολογιστικούς. Πάνω σε μια ασφυκτικά δεμένη με το παρελθόν Ελληνική κοινωνία και άρα σκληρή χωρίς επιτρεπτές αποκλίσεις σ’ αυτό που ήταν και σ’ αυτό που είναι. Σ’ αυτό που θέλουμε να είναι. Χωρίς τα ξενόφερτα πασπαλίσματα αυτά που εύλογα δημιουργούν στο Έλληνα τα ρήματα “Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας”. Όταν θέλουμε να χωρίσουμε την ήρα από το σιτάρι ξέρουμε να εφευρίσκουμε Καιάδες. Όταν πηγαίνουμε εκτός της πατρίδας ξέρουμε να σεβόμαστε νόμους και κανόνες. Κάτι που δεν κάνουμε μόλις πατήσουμε τα πάτρια. Γιατί; Τυχαίο;
Ανέκαθεν πίστευα και πιστεύω πως είμαστε κατά βάση ένας λαός αρχηγικός. Όλοι θέλουμε –και το χειρότερο νομίζουμε πως τόχουμε- νάμαστε όλα μαζί σε ένα. Αρχηγοί, τραγουδιστές, αθλητές, ιδιοφυείς, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι μπλα μπλα μπλα…ξερόλες! Ένα μεγάλο, υπερτροφικό ΕΓΩ να σέρνει πίσω του καμιά εικοσιπενταριά παράγωγα και ένα άτεγκτο Υπερεγώ που σέρνει πίσω του Ερινύες. Με βάση αυτό το ιδίωμα, προτέρημα, μειονέκτημα ποτέ δεν δεχτήκαμε αρχηγό αν δεν μας καθήλωνε. Η αναγνώριση πρώτα και ύστερα η νομοτελειακή αποδοχή. Πόσες φορές την ημέρα δεν λέμε αποτεινόμενοι σε δουλειές που δεν τις ξέρουμε “άσε, πες μου που έμαθες τα οικονομικά να πάω να μάθω πως να βάφω τα παπούτσια μου”
Αυτή η ιδιότητα που έχουμε σαν φάρα, σαν λαός μας οδήγησε μέχρι σήμερα ίσαμε εδώ. Εννοώ για την επιβίωση. Αυτή η καθόλου εύκολη και μηδέποτε ολοκληρωτική υποταγή, και η εξουσία με όρους και χρονικό ορίζοντα. Γι αυτό ίσως γεννήθηκε εδώ η δημοκρατία. Για αυτό στον αγώνα για ανταγωνισμό επιδιώκουμε να ψοφήσει του γείτονα το γαϊδούρι Η περίεργη αντίδραση σε όλα. Κάθε ένας από μας θεωρεί τον εαυτό του πρώτα από όλα ανεξάρτητη μονάδα και ύστερα η ένταξή του σε ομάδα υπό όρους κάτω από τον αποδεκτά ικανότερο, τον αρχηγό. Και πάντα κάτω από το αυστηρό μας βλέμμα και χωρίς παρεκκλίσεις από τους όρους της αποδοχής. Ίσως εκεί να οφείλεται όταν αργότερα και αφού σβήσουν οι προβολείς… δρυός πεσούσης.
Και μέσα σ’ όλα αυτά μπαίνει η ανθρωπιά. Μια μοναδικότητα σε μια μοναδική ανθρώπινη φυλή. Δίνει και παίρνει χωρίς ποτέ να ζυγίζει τίποτα, χωρίς παλάτζο. Αυτό ούτε που τον ενδιαφέρει. Έλληνας ποτέ δεν θα χτυπήσει τον αντίπαλο μόλις τον φέρει στο σημείο παράδοσης ή πισώπλατα. Και αν κάποιος νομίζει αλλιώς, τότε φοβάμαι πως δεν φρονεί Ελληνικά και άρα εκτός κυρίου σώματος πάνω στις παρυφές της προδοσίας με παρέα Σούλιδες και Εφιάλτες με χρυσά γραμμένα γράμματα . Θα δώσει τα πάντα κι αυτή την ζωή του αρκεί να υπερτονιστεί το Εγώ του, η προσφορά του. Όσο εύκολα καταδικάζουμε τόσο δύσκολα επιβραβεύουμε. Όσο εύκολα πιάνουμε φίλους τόσο εύκολα τους απορρίπτουμε. Έχουμε φοβερή δεκτικότητα και προαγωγή αυτού που δεχόμαστε. Δεν θεωρούμε πως κάνουμε κακό με το να στήσουμε κάποιον στο ραντεβού ’καλά μωρέ, τι έγινε;’
Αν καθόμασταν να απαριθμήσουμε τα υπέρ και τα κατά του Έλληνα και όχι τα ευφυολογήματα-παράγωγα η ζυγαριά θα έγερνε στα κατά. Οπότε σαν ευφυής λαός που είμαστε πετάμε απ’ την μεριά των υπέρ την λέξη Έλληνας και ισοπεδώνονται όλα.
Για να το πω με σημερινούς ηλεκτρονικούς όρους. Ο Έλληνας ποτέ δεν θα γινόταν ένα κάποιο bit! Πάντα θάπαιζε τον ρόλο αρχηγικού προγράμματος όσο ήσσονος σημασίας κι αν ήταν. Εδώ το δόγμα του Σοκ κάπου θα σηκώσει ψηλά τα χέρια. Και όλα του θα παραμείνουν στις προσπάθειες αρχηγίσκων και κλεφτοκοτάδων με μόνο προσόν το χρήμα που αυτοί οι ίδιοι… τύπωσαν! Αλλά να μην ξεχνούν πως το τάβλι Έλληνας το εφεύρε και Έλληνας θα το πετάξει στην θάλασσα, αν ποτέ χάσει.
Φάρα ικανή για το καλύτερο αλλά και το χειρότερο. Για την τελειότητα αλλά και την χοντράδα. Αυτοί είμαστε και γι αυτό επιβιώσαμε και για αυτό παρακαλάμε να μην αλλάξουμε ποτέ, να παραμείνουμε όπως έχουμε να ζούμε στην Ελλάδα, ν’ αναπνέουμε Ελλάδα, να μιλάμε Ελληνικά, να ερωτευόμαστε Ελληνικά, να γλεντάμε Ελληνικά, να πεθαίνουμε Έλληνες. Να είμαστε Έλληνες με όλα τα κουσούρια της φυλής μας καλά ή κακά. Στον δικό μας “ντορβά” όλα είναι.
Και… σ’ όσους αρέσουμε.
aienaristeyein.com
