Η ελλαδική πολιτική ηγεσία, από την σύγχρονη ίδρυση τού ελληνικού
κράτους και εντεύθεν, δεν κατόρθωσε, εξαίρεση Βενιζέλος, να θέσει γενικούς
στρατηγικούς στόχους, μεγαλεπήβουλους, διορατικούς, παράτολμα
πραγματοποιήσιμους, στοχευμένους και στρατευμένους στο θυμικό συνειδητό και
ασυνείδητο τού Ελληνα.Πολιτικοί, κράτος, πλουτοκρατία, δημοσιοϋπαλληλία, ελεύθεροι επαγγελματίες κ.ο.κ. κατευθύνονται καί κινούνται μέ τήν νοοτροπία του παρασιτικού καταναλωτισμού.
Η χαλαρή κοινωνική συνομάδωση που ονομάστηκε ελληνική αστική τάξη, δεν κατόρθωσε ποτέ νά δημιουργήσει γηγενή καιίαυτοτελή αστικό πολιτισμό. Η θέση τής χώρας μας στόν διεθνή καταμερισμό της υλικής και πνευματικής εργασίας βρίσκεται σέ ασήμαντη θέση, παρά τά θρυλούμενα από μερικούς. Υποπαραγωγική και χρονίως εξαρτημένη από την ξένη προστασία, η Ελλάδα ήταν επόμενο νά διολισθήσει στόν παρασιτισμό. Ακόμη και η νεοελληνική ιδεολογία, ο τρόπος δηλαδή πού κατανοούμε τόν εαυτό μας, είναι εν μέρει προϊόν εισαγωγής.
Η ιστορία διδάσκει, ότι το όνειρο και η τόλμη είναι η κινητήρια δύναμη πού μπορεί να οδηγήσει οργανωμένες ανθρώπινες ομάδες να ξεπεράσουν τήν απάθεια μιάς μεγάλης χρονικής τους στασιμότητας και αέναης ανακύκλωσης τής καθημερινότητάς τους, οδηγώντας τους στην ιστορική πρωτοπορία ή και στόν αφανισμό τους.
Ελληνικός αποικισμός, Κύρος και Περσία, Μ. Αλέξανδρος και Ελληνες, Ρώμη, Ρωμανία, ορδές Οσμανλήδων, Μογγόλοι τού Τζέγκις Χάν,Κολόμβος και Ισπανοί, Αγγλοι και αυτοκρατορία, ΗΠΑκ.λ.π.. Η Ιστορία διδάσκει, ότι δεν είναι το μέγεθος ενός λαού το κατ ανάγκην καθοριστικό γιά τήν παρουσία του στο ιστορικό δρώμενο τής ανθρωπότητας. Είναι η λαϊκή μέθη, πίστη καί τό χρονικό παράθυρο, πού επιτρέπει τήν παρουσία των λαών και το σφράγισμα ή στιγμάτισμα τής εθνικής τους καί ανθρώπινης ιστορίας.
Το σημερινό οικονομικό πρόβλημα ακουμπά τήν μακαριότητα τού σύγχρονου Ελληνα καί καταποντίζει τήν συνηθισμένη του καθημερινότητα τής εύκολης κατανάλωσης. Τό μέλλον διαγράφεται ζοφερό καί αυτό ελλείψει στρατηγικού εθνικού στόχου. Μπόρα είναι και θα περάσει, σάν έκφραση, δείχνει καί τήν πλήρη απουσία εθνικού οράματος-στόχου. Ο Ελληνας δέν έχει πιά στόχο. Ζεί μόνο γιά το σήμερα καί όχι καί γιά τό αύριο. Τον απασχολεί η ρυτίδα της σημερινής ευδαιμονίας καί ατεκνίας (μεταφορικά) και όχι ο κόπος να δημιουργήσει ζωή (μεταφορικά καί κυριολεκτικά) καί νά αποβιώσει πλήρης ημερών. Προτιμά το νέον και αποφεύγει τον ήλιο. Προτιμά το υπνωτικό χάπι και όχι τον ζωοδότη ύπνο. Προτιμά την άοκνη και άχαρη καταναλωτική ευδαιμονία και όχι την ευτυχία τής ανθρώπινης δημιουργίας.
Το πρόβλημα της χώρας, ανέκαθεν, ήταν εξόχως κοινωνικό. Αρα εξόχως πολιτικό. Καταδικάστηκε η χώρα και ο Ελληνας νά ζεί την μιζέρια μιάς αενάως ανανεούμενης παρασιτικής και πνευματικής δούλωσης, από την κυρίαρχη ελλαδική αστική τάξη. Δεν είναι τυχαίο, ότι θαυμάζουμε καί πιθηκίζουμε, ότι η διεθνική εξουσία μάς σερβίρει. Εκλάμψεις ατόμων ( τού πνεύματος και τής πολιτικής) εντάσσονται και παραμορφώνονται οικτρά στην λοβοτομημένη μας ύπαρξη. Θέλουμε νά ονειρευθούμε και δέν μπορούμε. Θέλουμε να τρέξουμε και δεν μάς αφήνουν. Θέλουμε να ζήσουμε ως Ελληνες και δέν μπορούμε. Θέλουμε την πραγματική μας Ιστορία και μάς δίνουν το είδωλό της.
Δωρίζουμε ζωή, γιά να δημιουργήσουμε αυριανούς δούλους. Ας κοιταχτούμε στόν καθρέφτη. Ολοι μας. Πλούσιοι και φτωχοί. Πληβείοι καί Πατρίκιοι. Είστε ευχαριστημένοι με αυτό, πού σάς έχει επιβληθεί, καί βιώνουμε; Αν ναί, συνεχίστε το. Αν όχι, αλλάξτε το. Καί άν δέν το καταφέρουμε, να μπορούμε να πούμε στά παιδιά μας ότι προσπαθήσαμε.
Όσο καί νά μάς πονάει, αυτές είναι οι γενικές διαπιστωτικές συντεταγμένες τού ελληνικού προβλήματος.
Μέ λύπη μου επίσης διαπιστώνω, ότι οι περισσότερες κινήσεις τού πολιτικού κόσμου (ιδιαίτερα τής ονομαζόμενης αριστεράς), στρέφονται μέ έκδηλη αγωνία στήν κατεύθυνση διάσωσης αυτού τού παρασιτικού καταναλωτισμού. Μετά ενοχλεί πού ο κόσμος στήν απελπισία του στρέφεται σέ συμμορίες τύπου χρυσής αυγής καί οι νεώτεροι σέ μεσιανικά αναρχοαριστερίστικα γκρουπούσκουλα, πού υπόσχονται τήν βία καί τήν κοινωνική κτηνωδία. Εδώ φτάσαμε, λόγω ελλείψεως εθνικής αφήγησης-στόχου.
Η τωρινή εθνική αφήγηση-στόχος περιορίζεται στό δίλημμα:
Ένα διαρκές μνημόνιο που θα μας εξευτελίζει καθημερινά, ή μια πτώχευση που θα μας οδηγήσει δεκαετίες πίσω !
Αυτό τό δίλημμα πρέπει νά ξεπεραστεί οσονούπω. Πρέπει νά υποβιβασθεί σέ σκαλοπάτι εθνικής αφήγησης-στόχου καί όχι σέ εθνικό στόχο. Είναι μέν δύσκολο νά πείσεις ένα πεινασμένο ότι πάμε κάπου καί θά φθάσουμε, αλλά είναι πιό εύκολο από τήν θολή υποψία τής επέλπιδας υπόσχεσης.
Η Ελλάδα πρέπει να σηκωθεί όρθια και να διεκδικήσει. Να αρνηθεί να υποκύψει σε πολιτικές που εξυπηρετούν μια χούφτα κερδοσκόπους.
Να στείλει ένα σαφέστατο μήνυμα: δεν ζητάμε από κανένα να μας χαρίσει ό,τι δικαιούται, αλλά ούτε πρόκειται να χαρίσουμε σε κανέναν ό,τι μας ανήκει.
Διαφορετικά ο δρόμος θα είναι μακρύς και επώδυνος. Πολύ φοβούμαι και πολύ ταπεινωτικός.
logiosermis.net
