Όταν περικυκλώσεις με φωτιά τον σκορπιό, κείνος αυτοκτονεί. Επειδή και αυτό -όπως και ό,τι μα ό,τι ακούμε τελευταία- είναι ένας μύθος ( λόγω ανοσίας), οι βουλευτές μας δεν πάσχουν από ανοσία αλλά από ανοησία...
Χάιδεψαν αυτιά, καπέλωσαν, αγανάκτησαν και προπάντων, δεν αποτόλμησαν να υπερβούν ατομικά ή κομματικά συμφέροντα και να περιγράψουν με 'σκληρή ευγένεια' το ένα και μοναδικό κακοτράχαλο δύσβατο τούνελ, που ίσως (λέμε) μας οδηγήσει σε κάποιο φως. Αντ᾽ αυτού επέλεξαν το πρόσκαιρο συμφέρον και το απόλυτο σκοτάδι. Πλέον, δεν απομένει πολύς χρόνος και η επίθεση στη βουλή η οποία συζητείται ανοιχτά (!) στα κοινωνικά δίκτυα. Κάποιοι μας είπαν πριν λίγες ημέρες πως κινδυνολογούσαμε και θεώρησαν πως ο άνεργος, ο φτωχός και ο απελπισμένος της πλατείας Συντάγματος θα διαβουλεύεται με ειρηνικό τρόπο εις τον αιώνα τον άπαντα. Εμείς απλά προβλέπαμε το αδιέξοδο και την - κατά συνέχεια και συνέπεια - εξέλιξη. Mέρα με την ημέρα ο κλοιός σφίγγει, το μίσος αυξάνει, οι φωνές μεγαλώνουν και δεν ξέρουμε τι μπορεί να κρατήσει τους αγανακτισμένους και να μην εκφράσουν με βία την αγανάκτησή τους. Κανείς συμμετέχων στις διαδηλώσεις δεν πρόκειται να φύγει ή να σκορπίσει απλά νικημένος. Πολλοί δε, εξ αυτών, δεν έχουν να χάσουν τίποτα διότι δεν τους έμεινε τι να χάσουν και τούτο είναι το πλέον επικίνδυνο.
Τα πράγματα είναι τόσο απλά, όσο τα έχουμε διατυπώσει σε πολλά δικά μας αλλά και προτεινόμενα άρθρα. Σε όλον αυτό το συρφετό, παραθέτουμε ακόμη ένα άρθρο, του Αντώνη Καρακούση, ''Μεταξύ Θάτσερ και γαλατικού χωριού''. Μικρή σημασία βέβαια έχει το κάθε άρθρο με αντίστοιχο περιεχόμενο διότι κανείς πλέον δε διαβάζει αλλά ούτε καν ακούει. Το πολιτικό σύστημα έχει οδηγηθεί σε πλήρη απαξία και αυτό είναι το χειρότερο ή μεγαλύτερο κακό.
Είναι άγραφος νόμος πως όταν δεν πιστεύεις στη νίκη, δεν κερδίζεις. Αποσβολωμένοι μας κοιτάζουν οι μονομάχοι μέσα στο ριγκ καθώς εμείς τους ζητάμε με επιμονή να χάσουν, να τα παρατήσουν, να φύγουν. Θα μπούμε εμείς στη θέση τους, θα χτυπάμε και θα χτυπιόμαστε, χωρίς νόμους και κανόνες, και, όταν πια κουραστούμε, θα καθίσουμε στη μέση του ριγκ και θα γίνουμε περισσότερο θρήσκοι από ποτέ. Μονάχα που δε θα υπάρχει κανείς από μηχανής Θεός να μας σώσει.
