Αναρτήθηκε από τον/την Νικόλας
του Γιώργου ΡακκάΌλοι όσοι, καθημερινά, κατεβαίνουμε στο Σύνταγμα και τις υπόλοιπες πλατείες της Ελλάδας, δεν κατανοούμε το βάθος και τη σημασία όσων συμβαίνουν σήμερα. Θα περάσει αρκετός καιρός ώσπου το νέο που γεννιέται αυτή τη στιγμή να δώσει καρπούς –και τότε θα καταλάβουμε ότι ζήσαμε μια μεγάλη πολιτιστική και ιδεολογική, τουλάχιστον, επανάσταση.
Π ολλοί της οργανωμένης αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, όλοι
όσοι μέχρι χθες αποτελούσαν το κατεστημένο της αμφισβήτησης, σκίζουν τα ρούχα τους με την πεισματική άρνηση των αγανακτισμένων να δεχθούν στις πλατείες τα υπογεγραμμένα πανό, τις οργανώσεις με τις προκηρύξεις, ή να πραγματοποιηθεί επίσημη πρόσκληση συμμετοχής στα συνδικάτα. Αυτό το στοιχείο, υποστηρίζουν, σε συνδυασμό με την παρουσία της ελλληνικής σημαίας και τα απλοϊκά, και καμιά φορά ρηχά, συνθήματα, καταδεικνύουν την επιδερμικότητα του κινήματος.
Κι όμως! Αυτό που τους διαφεύγει είναι ότι μπροστά στα μάτια τους πραγματοποιείται μια τεράστια ανατροπή – κι ότι μάλιστα αυτή τη φορά, όσοι την επικαλούνται, έχουν βρεθεί σε λάθος όχθη.
Η ύστερη μεταπολίτευση υπήρξε μια οργουελιανή κοινωνία. Οι λέξεις βιάσθηκαν και κατάντησαν να σημαίνουν το αντίθετό τους. Τα συνδικάτα, τα οποία τόσο ενθέρμως επικαλείται η επίσημη αριστερά, στα μυαλά όλων των ανθρώπων συμβολίζουν τους εργατοπατέρες και το ξεπούλημα των εργαζομένων. Οι πορείες και οι διαδηλώσεις –όλοι οι χώροι που μονοπωλούσαν τον λόγο σ’ αυτές τα τελευταία χρόνια, κατέληξαν συχνά να εχθρεύονται τον ίδιο τον ελληνικό λαό, μέσα από τον εθνομηδενισμό, την κοσμοπολίτικη καρικατούρα, τον φετιχισμό της βίας, ή, στην καλύτερη περίπτωση, μέσα από έναν ελιτισμό που καθύβριζε τον «καθημερινό άνθρωπο». Μέσα από αυτή την αντιστροφή είναι που αυτοί οι χώροι μεταβλήθηκαν σε κατεστημένα, ή σε λάιφστάιλ και μόδα, που μεταλλάχθηκαν, από φορείς αμφισβήτησης του συστήματος, σε φορείς διαμαρτυρίας εντός του συστήματος.
Γι’ αυτό και μέχρι πριν λίγες μέρες, οι δυνάμεις που μιλούσαν στ’ όνομα των κινημάτων ήταν μέρος του προβλήματος κι όχι η λύση τους, κι αυτό αποδεικνυόταν σε κάθε κινητοποίηση, από την τραγική 5η Μαΐου 2010 και τη Μαρφίν, μέχρι κάθε αποτυχημένη απεργία, κάθε αγωνιστικό μνημόσυνο με τις τρύπιες σημαίες της αριστεράς.
Υπό αυτή την έννοια, η άρνηση των αγανακτισμένων να ταυτιστούν με αυτούς τους χώρους, αυτές τις σημαίες και αυτά τα συνθήματα, είναι δείκτης ωριμότητας και αυθεντικότητας του κινήματος. Γιατί βέβαια, όλοι το ξέρουν ότι υπό την αιγίδα της κατεστημένης αμφισβήτησης δεν θα μαζευόταν γάτος στις πλατείες, πέρα από τους φανατικούς και τους επαγγελματίες του είδους. Και γιατί, επίσης, όλοι ξέρουν, ότι ακόμα και να μαζεύονταν, σύντομα η κινητοποίηση θα φυλλορροούσε από τις αγκυλώσεις τους και τις εμμονές τους.
Σήμερα, στις πλατείες, αυτοί που μιλούν για πατρίδα και άμεση δημοκρατία είναι οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, που μέχρι χθες όλοι τους χλεύαζαν και τους σνόμπαραν. Αυτοί οι άνθρωποι δεν χρειάζονται καμία διαμεσολάβηση, πόσο μάλλον από χώρους που, όσο κι αν χειροκροτούν, ιδεολογικά είναι ξένοι, και επί της ουσίας αντίθετοι, μ’ αυτό που συμβαίνει σήμερα στις πλατείες της χώρας.
Κάθε επανάσταση πιάνει το νήμα από την αρχή. Στις πλατείες όλα συζητούνται εκ νέου και τίποτε δεν είναι δεδομένο –πόσο μάλλον τα τοτέμ της μεταπολιτευτικής αριστεράς. Η αντίθεση των αγανακτισμένων, λοιπόν, με τον κόσμο της χθεσινής, κατεστημένης αμφισβήτησης, δεν είναι απολίτικη. Είναι ριζοσπαστική, γιατί αξιώνει να δοθεί ένα τέλος σε εξαντλημένα και ενσωματωμένα πολιτικά ρεύματα. Αν ευοδωθεί, θα γεννήσει νέους χώρους, νέες τάσεις και ρεύματα αμφισβήτησης των κατεστημένων, στην πολιτική, την κοινωνία, τον πολιτισμό. Νέες μορφές εκπροσώπησης του δίκαιου των εργαζομένων και του λαού.
Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα της αντιπαράθεσης μεταξύ του παλιού και του νέου –στις πλατείες και τις συνελεύσεις, και όχι τα απολίτικα αντανακλαστικά της μάζας, όπως θέλουν να παρουσιάζουν όσοι επιθυμούν να καπελώσουν αυτό το πλατύ κίνημα, για να το χαντακώσουν, όπως τόσα άλλα στο πρόσφατο παρελθόν..
εφημερίδα Ρήξη τ. 75
http://ardin-rixi.gr/
